اولین فیلم بلند آرین وزیردفتری یک درام رمزآلود و روانشناسانه است. فیلمساز تلاش دارد به بیماری روانی اسکیزوفرنی بپردازد. فیلم در ایجاد تعلیق و موضوع شبیه به سینمای هیچکاک (روانی) و در بازی‌های روایی شبیه سینمای دیوید فینچر (بازی) عمل می‌کند.
برای اینکه بتوانیم فیلم را دوست داشته باشیم باید جهان نمایشی و تعریف‌شده‌ی فیلمساز را باور کنیم، ولی اگر منطق جهان نمایشی را نپذیریم امکان برقراری ارتباط با فیلم برای مخاطب دشوار خواهد بود.
اگر چه به نظرم فیلمساز در پرداخت این جهان نمایشی مخصوصا در نیمه‌ی پایانی فیلم خوب عمل نمی‌کند و برای مخاطب چندان قانع‌کننده نیست.
فیلم در سینمای ایران شاید اثر نویی به نظر برسد، اما نسخه‌های خارجی خیلی بهتری را در سینمای جهان بارها دیده‌ایم.
بازی طناز طباطبایی در فیلم خوب است و فیلم به لحاظ تکنیکی و کارگردانی به عنوان اولین اثر بلند فیلمساز قابل قبول است. اما در نهایت بی‌رویا چیز جدیدی برای عرضه ندارد و فیلمساز یکبار دیگر به شکل دسته‌چندم بخشی از سینمای جریان اصلی امریکا را بازسازی می‌کند.