بار جهان روی شانه‌های همایون شجریان است چرا که آن قدر نگرانی روی سرش ریختند که فرصت سوگواری هم ندارد.
فرزانه ابراهیم‌زاده- شهروند آنلاین: بار جهان این روزها روی شانه‌های این مرد است؛ همایون شجریان.
او که بار غم خانواده‌ای به وسعت مردم ایران را باید به تنهایی به دوش بکشد و از هم نپاشد و صبورانه حرفهایش را بزند.
همایون شجریان نه فقط خستگی سال‌های بیماری پدر که فشاری که در همه این مدت بابت شایعه‌ها و حرف‌حدیث‌ها پیش آمده را به جان خریده است و به عنوان تنها سخنگوی خانواده موظف بوده پاسخ بسیاری را بدهد.
فکر می‌کنید راحت است بعد از قطعی شدن مرگ عزیزترین فرد زندگی‌اش بیاید بدون این که حتی بتواند کُتی بر تن کند و ماسکش را بزند، با آن میکروفن دستی با آن سوت اعصاب خورد کن در مقابل آن همه مردمی که ایستادند و سرش فریاد می‌کشند بیاستد و صبورانه پاسخ بدهد؟
فکر می‌کنید می‌شود در آن لحظه‌ها اشک‌هایش را پشت در شیشه‌ای بیمارستان بگذارد و از یک سو نگران خانواده سوگوارش باشد و از سوی دیگر ناراحت از مزاحمتی که ممکن است برای بیماران بستری در بیمارستان پیش بیاید؟
از سویی نگران پاسخگویی‌های بعدی و از سوی دیگر به فکر مراسمی باشد که تاخت و تاز کرونا در شهرها کمترین نگرانی‌اش است؟
این متانت همایون شجریان اتفاق تازه‌ای نیست. او همیشه با این که اهل مصاحبه نبوده اما بی‌احترامی نسبت به آدم‌های مقابلش نکرده است.
همیشه سرش در کار خودش بوده و با آن که سعی کرده آقازاده نباشد اما حرمت فامیلی که در انتهای اسمش بوده را داشته است.
بخشی از آن را بگذاریم به پای سخت‌گیری پدری که او را تربیت کرد تا فرزند خصال خودش باشد اما بخشی هم تربیت درست مادری بوده که پای تربیت هر چهار فرزندش جان گذاشته است خانم فرخنده گل‌افشان.
اما با این همه به نظرم این قدر صبوری در چنین شرایطی سخت است.
بار جهانی روی شانه‌های همایون شجریان است چرا که آن قدر نگرانی روی سرش ریختند که فرصت سوگواری هم ندارد.
درست است هنرمندی که انتخاب کرد سمت مردم بیاستد دیگر متعلق به خانواده‌اش نیست اما یادمان نرود که خانواده‌اش هم سهمی دارند برای سوگواری.
کاش کمی رعایت حال او و خانواده‌اش را بکنیم و بگذاریم سوگوار باشند تا نگران هزاران پیامد دیگر از بیماری تا دردسرهایی که ممکن است برای طرفداران استاد شجریان پیش آید.