مدیرکل محیط‌زیست و توسعه پایدار شهرداری تهران با اشاره به گونه‌های مناسب کشت در شهر تهران گفت: «برخی گونه‌های گیاهی که در گذشته بومی تهران محسوب می‌شدند به دلایل مختلفی دیگر نمی‌توانند در این شهر زندگی کنند.»
شینا انصاری با اشاره به تنوع گونه‌های گیاهی تهران خاطرنشان کرد: «با توجه به شرایط آب‌وهوایی پایتخت از جمله بارندگی کم، شروع گرمای زودهنگام در فصل بهار طی چند سال اخیر و کمبود منابع آبی برای فضای سبز بهتر است به جای گونه‌های گیاهی بومی از عبارت «گونه‌های سازگار و بومی» استفاده شود، چون برخی درختانی که در دهه‌های گذشته در تهران کاشته شده بودند و رشد مناسبی داشتند و حتی بومی محسوب می‌شدند، در حال حاضر به دلیل شرایط آب‌وهوایی فعلی تهران، خشک شده، آفت‌زده و بیمار شده‌اند.»
او افزود: «سازمان بوستان‌ها و فضای سبز شهر تهران در سال‌های اخیر، به دلایل شرایط مطرح‌شده تغییراتی در کاشت درختان شهر تهران داده و برای کاشت درختان به مواردی همچون سایه‌داربودن، گلدهی، مقاومت به کم‌آبی، آفات و بیماری‌ها توجه کرده است. برخی از درختانی که دارای این ویژگی‌ها هستند شامل چنار، زبان گنجشک، سدروس، افرا، توری، برگ بو، افراشبه چناری، اقاقیا پیوندی، ابریشم ایرانی، زیتون تلخ، لیلکی، ختمی درختی و … می‌شوند.»
انصاری در پاسخ به این پرسش که آیا در تهران گونه‌های گیاهی بومی کشت می‌شود، گفت: «بسیاری از گیاهان موجود تهران مربوط به رویش‌های طبیعی نیستند. درخت‌ها و درختچه‌های قدیمی کاشته‌شده در تهران شامل انواع سوزنی‌برگان و گونه‌هایی مانند ماگنولیا، گل یخ، برگ بو، پیچ اناری، شاه‌پسند و نخل پنجه‌ای، اکالیپتوس هستند. اغلب این گیاهان بومی ایران نیستند، اما به دلیل قدمت کاشت و خوگیری نسبی به شرایط اقلیمی در بسیاری از مناطق شهری همچنین حاشیه شهر تهران از آنها به‌عنوان عناصر فضاهای سبز استفاده می‌شود.»
مدیرکل محیط‌زیست و توسعه پایدار شهرداری تهران ادامه داد: «از سال‌های گذشته گونه‌هایی مانند چنار، توت، نارون، اقاقیا، کاج و سرو و … در تهران کاشته می‌شد، اما در حال حاضر برخی از آنها به دلیل هوای گرم و خشک تهران کمتر مورد استقبال قرار می‌گیرند. پایتخت پیش از این به چنارستان معروف بود، اما این درخت به دلیل عدم‌تطابق با شرایط دمایی فعلی تهران، پیشنهادات کمتری برای کاشت دارد. درخت توت نیز به دلایل گوناگون مانند نیاز به هرس و بستر مناسب ازدیاد آفت سفیدبالک (به‌ویژه در سال‌های گذشته) در حال حاضر برای کاشت پیشنهاد نمی‌شود. درخت نارون هم از گونه‌های بومی تهران بود که اراده خوبی برای کاشت آن وجود داشت، ولی به دلیل آفت سوسک برگ خوار نارون و کنترل مشکل آفت، در حال حاضر نارون کمتر کاشته می‌شود.»
او اضافه کرد: «تفاوت دمای شمال و جنوب تهران، عامل تاثیرگذاری در انتخاب گونه‌های گیاهی است. به عنوان مثال زیتون تلخ در جنوب تهران به‌خوبی مقاوم است، اما در شمال تهران و در ارتفاع بالای ۱۶۰۰متر به‌دلیل سرما از بین می‌رود.»
انصاری ضمن اشاره به بایدها و نبایدهای کاشت درخت کاج در تهران اظهار کرد: «درخت کاج جزو گونه‌های همیشه سبز محسوب می‌شود، اما بومی تهران نیست، میوه ندارد، چوب آن دیر رشد می‌کند، در مصارف صنعتی و غیرصنعتی کم‌بازده است، به علت سمی‌بودن برگ‌های سوزنی درخت کاج، پرندگان کمتر روی آن آشیانه می‌سازند، در زیر چتر آن گیاهان رشد نمی‌کنند، تولید اکسیژن برگ‌های سوزنی شکل کاج نسبت به چنار، سرو، بلوط و نارون در حد بسیار کمی است.»
او ادامه داد: «درخت کاج در برابر مواد سمی و باران‌های اسیدی آسیب‌پذیر است. به علل گوناگون آفت‌ها و آلودگی‌ها در اطراف درخت کاج انباشته می‌شوند. به دلیل برگ‌های سوزنی، سطح کمتری را پوشش می‌دهد و قدرت تصفیه هوا و ساخت اکسیژن آن در حد پایینی است. درخت کاج خاک پیرامون خود و زیر درخت را اسیدی می‌کند و مانع از رشد گونه‌های دیگر گیاهان می‌شود.»
انصاری افزود: «طی سالیان گذشته آتش‌سوزی‌هایی که در پارک‌های جنگلی اتفاق افتاده، اغلب در قطعات کاج و بر اثر قابلیت زیاد اشتعال برگ‌های سوزنی خشکیده (صمغ و رزین) آن بوده است، علاوه بر آن پرندگان تمایلی به لانه‌سازی بر شاخسار این درخت ندارند.»
او با اشاره به پیامدهای منفی کاشت گونه‌های غیربومی منطقه گفت: «آلرژی یا افزایش حساسیت که امروزه گریبان‌گیر بسیاری از خانواده‌هاست، در واقع نوعی واکنش تغییر یافته به یک ماده حساسیت‌زا برای سیستم ایمنی بدن است. یک نمونه از مواد حساسیت‌زا در یک منطقه گرده گیاهان غیربومی آن منطقه هستند. سیستم ایمنی بدن مردم آن منطقه با این ماده تطابق ایمنی ندارد و این مواد می‌توانند واکنش‌های حساسیتی شدیدی به خصوص در کودکان، نوجوانان و جوانان ایجاد کند.»
مدیرکل محیط‌زیست و توسعه پایدار شهرداری تهران اضافه کرد: «حضور سنبل آبی که به‌راحتی در گل‌فروشی‌ها و توسط دستفروشان فروخته می‌شود، مثال خوبی در مورد ورود گونه‌های غیربومی به کشور است. سنبل تالابی یک گونه مهاجم و غیربومی ایران است که به علت ظاهر زیبا به عنوان یک گیاه زینتی وارد کشور شد و همان گونه که از نام آن برمی‌آید، علاوه بر خرید و فروش در سطح شهر، در زیستگاه‌های تالابی کشور نیز ورود کرده، رشدی سریع دارد و آسیبی جدی به لایه‌های زیرین تالابی و زندگی موجودات زنده می‌زند. همچنین مسدودشدن مسیر تردد قایق‌ها و بروز خسارات اقتصادی و آسیب به صنعت گردشگری از مهم‌ترین معضلات کنونی این مهاجم است.»
او ادامه داد: «در شرایطی که کشور با بحران آب مواجه است، ورود گیاه مهاجم و پرمصرفی مانند پالونیا نه‌تنها تنوع گیاهی بومی کشور را تهدید می‌کند، بلکه منابع آبی را هم به خطر می‌اندازد علاوه بر این گونه‌های خارجی می‌توانند ناقل بیماری‌های مختلف نیز باشند.»