امین فرج‌پور، شهروند: چند وقتی است که فیلم «لامینور» بعد از حواشی و جنجال‌های فراوان روی پرده سینماها آمده، اما چندان توجهی به خود جلب نکرده است. اتفاقی عجیب برای فیلمی از داریوش مهرجویی که در آن علی نصیریان بازی کرده است. به‌خصوص که فیلم درباره موسیقی زنان است و از ساخت آن هم دو سال و چند ماه می‌گذرد و به قولی در تمام این مدت به نوعی توقیف بوده. با این حال، اما «لامینور» جلب توجه چندانی نکرده و حتی بسیاری از علاقه‌مندان خود مهرجویی هم هنوز نمی‌دانند که فیلمی از استاد اکران شده است.
اما این اتفاق چرا افتاده و چرا اکران فیلمی از داریوش مهرجویی، بعد از گذشت 6 سال از آخرین فیلمش هیجان چندانی در دوستدارانش به وجود نیاورده است؟ پاسخ راه به جاهای دیگری می‌برد که شاید چندان به «لامینور» ارتباطی نداشته باشد، با اینکه چندان هم بی‌ارتباط نیست. یعنی با اینکه «لامینور» به هیچ وجه فیلم خوبی نیست، اما تنها خوب‌نبودن این فیلم نیست که باعث شده داریوش مهرجویی جایگاهش را به‌عنوان فیلمسازی که یک زمانی دیدن هر کدام از فیلم‌هایش در روزهای اول اکران فریضه‌ای واجب برای سینمادوستان حساب می‌شد، از دست بدهد. این اتفاق گام‌به‌گام افتاده. با «طهران تهران»، «آسمان محبوب»، «چه خوبه برگشتی»، «نارنجی‌پوش»، «اشباح» و حالا هم «لامینور» که ضربه آخر را وارد آورده است.
«لامینور» با روایت داستان دختر جوانی که آرزویش نوازندگی و برگزاری کنسرت است، فیلمی نویدبخش و البته به همان میزان ناامیدکننده از کار درآمده. در واقع مهرجویی که در کارنامه‌اش همواره نشان داده به بهترین شکلی از پس روایت داستان‌های ظاهرا معمولی بی‌اوج و فرود برمی‌آید (و این را مثلا در لیلا به بهترین شکلی می‌توان دید که چگونه یک داستان تک خطی سطحی را با چوب جادوی زندگی تبدیل به شاهکاری بی‌بدیل می‌کند) در «لامینور» موفقیتی از این بابت به دست نمی‌آورد و دلیل اصلی این اتفاق هم چیزی نبوده مگر جای خالی همان زندگی که چوب جادوی مهرجویی در فیلم‌های قبلی‌اش بوده است!
نتیجه: داریوش مهرجویی که با هر متر و معیاری یکی از قله‌های دست‌نیافتنی تاریخ سینمای ایران است، در «لامینور» سقوط وحشتناکی را تجربه می‌کند. فیلمی که ظاهرا تنها دلیل ساخته‌شدنش دغدغه‌های ارزشمند داریوش مهرجویی برای روایت یک درد کهنه و یک محدودیت بی‌منطق بوده. اما اینکه دغدغه‌های یک کارگردان به تنهایی برای نجات فیلمی چون «لامینور» و کارگردانی چون داریوش مهرجویی کافی باشد، جای تردید زیادی دارد!