شوک به وزنه‌برداری؛ همه رفتند، جز رییس بازنشسته!

از دست دادن دو امید مدال در بازی های آسیایی و المپیک اتفاق تلخی برای رشته پرطرفدار است

درخششی که دو وزنه بردار جوان ایران طی هفته گذشته در مسابقات قهرمانی جهان داشتند، می‌توانست این رشته را از این حیث در سرخط خبرها قرار دهد اما حواشی ایجاد شده و اقدامی که دو زن ملی پوش این رشته برای «بازنگشتن به ایران و پناهندگی» و «ترک وطن» انجام دادند، نگاه‌ها به وزنه برداری ایران را از مدال آوری جوانانش در یونان به بی سروسامان بودن وزنه برداری و مدیریتش سوق داده است.

در رشته‌ای مانند وزنه برداری که پیشینه زیادی در بخش بانوان ندارد، مدال آوری در مسابقات جهانی اتفاق تاریخی به حساب می‌آید که یکتا جمالی بعد از یک سال موفق به تکرار آن شد. این وزنه بردار که سال گذشته در مسابقات جهانی ۲۰۲۱ جوانان صاحب مدال برنز حرکت یک ضرب شده بود هفته گذشته در همین رقابت‌ها رنگ مدال خود را ارتقا داد و به مدال نقره دست یافت.

البته از این دست موفقیت‌ها پیش از این هم در وزنه برداری بانوان ثبت شده بود آنجا که پریسا جهانفکریان به عنوان اولین بانوی وزنه برداری ایران صاحب سهمیه المپیک شد اما به خاطر آسیب دیدگی و البته بیشتر از آن بی تدبیری مسئولان قید سفر به توکیو را زد.

این دو ملی پوش موفق اما به فاصله چند روز بزرگترین شوک ممکن را نه فقط به وزنه برداری بلکه به ورزش ایران وارد کردند، اول یکتا جمالی که یکی دو روز بعد از نایب قهرمانی اش در یونان نیست شد و بعد هم صراحتاً خبر از حضورش در آلمان داد و اینگونه پناهندگی را اعلام کرد. دوم هم پریسا جهانفکریان با انتشار پستی با عنوان «خداحافظ ایران من» خداحافظی اش با و وزنه برداری ایران را اعلام کرد.

جهانفکریان در این پست که با «هیس، دخترها فریاد نمی‌زنند!» آغاز شده است درد و دل‌ها و گلایه‌هایی را مطرح و در انتها هم تاکید کرده که «این حرف‌ها تمام وداع من است با ایران».

فدراسیون به ظاهر آرام و کم سر و صدای وزنه برداری در حالی امروز در ورزش کشور انگشت نما شده است که طی دو سال گذشته به خاطر مطرح بودن بحث بازنشستگی علی مرادی و شرایط متزلزل وی روی صندلی ریاست فدراسیون، با آشفتگی و نابسامانی داخلی زیادی مواجه شده بود.

درست است که با وجود این شرایط برنامه‌های اجرایی و عملیاتی فدراسیون پیش رفت اما اقدام اینچنینی دو بانوی ملی پوشش حکایت از این دارد که وضعیت پریشان و مشوش وزنه برداری که از اتاق مدیریت شروع شده بود به دیگر اتاق‌ها هم سرایت کرده بود طوری‌که نظارت بر تیم‌های ملی به پایین ترین سطح ممکن رسیده است وگرنه چرا باید نیمی از یک تیم دو نفره – از حیث تعداد ورزشکار- به راحتی در محل برگزاری مسابقات ناپدید شود و پروسه پناهندگی اش را به راحتی اجرا کند.

وزنه برداری ایران و ورزشکارانش زمانی پای ثابت ورزش ایران در مدال آوری آسیایی و جهانی بودند، حتی دربازی‌های آسیایی و المپیک هم این رشته قوت قلب مدیران کاروان اعزامی ورزش ایران برای کسب مدال به حساب می‌آمد اما آنچه مشهود است امروز این رشته و اهالی اش در ورزش ایران به روشنی و محکمی گذشته محلی از اعراب ندارند و اگر موفقیتی به دست می‌آید کاملاً بی ارتباط با فدراسیون و مدیریت پُرحرف و حدیثش است.

ممکن است به این مطالب نیز علاقه‌مند باشید
ارسال دیدگاه

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

از اینکه دیدگاه خود رو با ما در میان گذاشتید، خرسندیم.