حتما به نمایشگاه کتاب خواهم رفت

بعد از دو سال نمایشگاه به شکل فیزیکی برگزار شده. نظرتان  چیست؟

از این بابت واقعا خوشحالم.

به‌خصوص که چند کتاب از شما هم در نمایشگاه امسال وجود دارد و مخاطبان می‌توانند آن‌ها را تهیه کنند. خودتان چه زمانی در نمایشگاه خواهید بود؟

بله،‌ من همین هفته به نمایشگاه می‌روم. ناشر گفته بود برای دیدار با مخاطبان حضور پیدا کنم که حتما خواهم رفت. احتمالا سه‌شنبه خواهد بود.

در همان غرفه ناشر کتاب‌های‌تان؟

نشر «دیدآور».

کل کتاب‌های‌تان را هم فکر می‌کنم با همین نشر چاپ کردید؛ «آوازهای عاشقانه» و…

بله، قرار است آنجا باشم برای دیدار با مخاطبان و امضای کتاب‌هایم و از این قبیل کارها.

بعد از آن برای خرید به غرفه‌های دیگر هم سر می‌زنید؟

بله، می‌روم می‌گردم ببینم چه آثاری چاپ شده و کتاب‌های جالبی را که پیدا کنم، حتما می‌خرم.

درباره کتاب «داستان‌ها»ی‌تان توضیحی به مخاطب‌تان می‌دهید.

این کتاب، داستان‌هایی تخیلی بودند که نوشته بودم. البته من اصولاً راجع به کارهای خودم چندان نمی‌توانم صحبت کنم. چون به نظرم افراد دیگری باید صحبت کنند و بگویند که برداشت‌شان چه بوده. برای اینکه این کیفیت از طریق نوعی الهام در نویسنده جاری شده و شما نمی‌توانید آن کیفیت را دوباره به کلمه دربیاورید و راجع به آن صحبت کنید. چون گاهی نویسنده وقتی شروع می‌کند راجع به کار خودش صحبت کردن، چیز جدیدی می‌سازد و از آنچه واقعا در اثرش اتفاق افتاده دور می‌شود. همین نظر را درباره هنر هم دارم. در کل اعتقادم بر این است که هنرمند نباید درباره کار خودش صحبت کند. چون خودش هم نمی‌داند دلیل تولید اثرش چه بوده. در واقع چطور می‌تواند بگوید در آن لحظات، ایده مورد نظر چرا آمده، کلمه مورد نظر از کجا آمده و اصلاً چه اتفاقی افتاده که اثری را تولید کرده یا داستان و شعری را نوشته. مثال ساده‌اش این است که از مادر درباره فرزندش بپرسید. اینجا مادر به‌مثابه هر هنرمندی است؛ نویسنده، نقاش، شاعر، موزیسین… مگر می‌‌تواند توضیح بدهد؟ نه اینکه نخواهد توضیح بدهد؛ به نظرم شدنی نیست. دقیقا مثل همان مثالی که زدم. مادر اگر توصیفی از فرزندش ارائه بدهد، چقدر با واقعیت مطابقت خواهد داشت؟ به نظرم توصیفی که ارائه می‌دهد چیزی خواهد بود که دوست دارد باشد نه آن چیزی که واقعا هست.