مسعود اطیابی که در سال‌های اخیر بخش عظیمی از سنگینی چرخه اقتصادی سینمای ایران را با فیلم‌هایی چون «تگزاس»ها و و اخیرا هم «دینامیت» بر دوش کشیده؛ در «انفرادی» هم درست و دقیق مطابق همان فورمول‌هایی عمل کرده است که موفقیت آن فیلم‌ها را رقم زده بود. نکته جالب اینکه در این زمینه به موفقیت هم رسیده تا یک بار دیگر ثابت شود که موفقیت در سینمای تجاری این سرزمین نه یک کار هنری یا خلاقه که یک کار تولیدی-صنعتی فورموله‌شده است که با رعایت واو به واو تجارب پیشین دوباره می‌توان همان موفقیت‌ها را تکرار کرد.
«انفرادی» یکی از جمع پرشمار فیلم‌هایی است که ادعا می‌کند برای بهتر کردن حال و وضع روحی مردم ایران پای به عرصه کمدی گذاشته‌اند. فیلمی که سازندگانش برای اینکه تماشاگران را مجاب به دیدن فیلم و زدن لبخندی کوچک کنند، دست به هرکاری زده‌اند و در این رابطه دو سویه هم تماشاگر چیزی بیشتر و بهتر از این نمی‌خواهد. تماشاگری که خسته از بن‌بست‌های پیرامونش، گریزان از هر چیزی که او را به فکر انداخته و ناکامی‌ها و کمبودها و شکست‌هایش را به یاد آورد، از فیلمی مانند «انفرادی» استقبال می‌کند. همان‌طور که قبل از این هم از «تگزاس» و «آینه بغل» و «هزار پا» و «دینامیت» و «رحمان 1400» و بسیار فیلم‌های دیگر استقبال کرده است.
«انفرادی» داستان سه نفر از قربانیان یک موسسه مالی را روایت‌می‌کند که بعد از اینکه موسسه پول‌شان را بالا می‌کشد، تلاش می‌کنند تا با انجام کار خلاف به زندان بیفتند.
مهم‌تر از داستان، اما، فرمولی تکراری است که «انفرادی» مثل ساخته‌های قبلی مسعود اطیابی، با استفاده از آن شاهد موفقیت را در آغوش کشیده است. این همان چیزی است که می‌توان برگ برنده اطیابی در سال‌های اخیر نامید و آن هم چیزی نیست مگر لوده‌بازی حداکثری در طول فیلم برای خنداندن تماشاگر به هر قیمت. فیلمساز البته در کنار این لوده‌بازی سعی کرده با اشاره به برخی از تجربیات تلخ اجتماعی-مانند دستگیری جوانانی که در پارک آب‌بازی می‌کردند- از آب گل‌آلود ماهی گرفته و خود را منتقد این جریان معرفی کند، اما مانند تمام کمدی‌های سطحی چند سال اخیر، صرفا از یک اشاره (که آن هم با تعارف کامل و رعایت ریزترین حساسیت‌های نهادهای دولتی و غیردولتی لحاظ شده) فراتر نمی‌رود و انتقاداتش را به بی‌خاصیت‌ترین شکل ممکن مطرح می‌کند.
نتیجه؛ فیلمی به نام «انفرادی» که اگرچه تماشاگری که دنبال تماشای فیلمی سینمایی است، چیزی برای دیدن و لذت بردن در آن نخواهد یافت. فیلم اما خواهد فروخت و رکورد خواهد زد و راه را برای ساخت دیگر فیلم‌های کمدی از این دست هموارتر خواهد کرد.