فتح اورست تازه اول راه است/ ماجرای عجیب دو زن ایرانی که اورست را فتح کردند

امیر صادقی‌پناه- شهروندآنلاین: برای آنهایی که از ارتفاع نمی‌ترسند، ایستادن در بلندترین نقطه جهان القاکننده یک حس خاص است؛ رسیدن به ارتفاع 8هزار و 848 متری بعد از طی‌کردن مشقت‌های فراوان اتفاقی ویژه برای هر کوهنوردی محسوب می‌شود و پایانی است بر هر آنچه در دوران ورزش حرفه‌ای‌‌اش تجربه کرده است.

در طول سالیان گذشته کوهنوردان زیادی از کشور ایران موفق به فتح قله اورست در ارتفاعات هیمالیا شدند، اما تا قبل از 1401 هیچ زنی از ایران بربام بلندترین قله جهان نایستاده بود. اواخر اردیبهشت‌ماه اما در فاصله چند روز دو خبر خوشحال‌کننده در رسانه‌ها مطرح شد؛ اینکه افسانه حسامی‌فرد و الهام رمضانی دو کوهنورد زن ایرانی توانستند نام خود را به‌عنوان اولین زنان ایرانی‌ای که قله اورست را فتح کرده‌اند، به ثبت برسانند. ابتدا حسامی‌فرد به این افتخار رسید و چند روز بعد رمضانی بر بلندای اورست عکس یادگاری گرفت.

افتخارآفرینی این دو کوهنورد زن ایرانی باعث شد هنوز پای آنها به ایران نرسیده، گفت‌وگویی ترتیب‌بدهیم تا رمضانی و حسامی‌فرد درباره مشقت‌ها و حس‌وحال‌شان از صعود به بلندترین قله جهان بگویند.

مشروح گفت‌وگوی خبرنگار «شهروندآنلاین» با این دو زن کوهنورد ایرانی را در ادامه می‌خوانید:

 

دلایل صعود به بلندترین قله جهان

سوال نخست ما از حسامی‌فرد و رمضانی درباره دلایل آنها برای صعود به اورست بود؛ اینکه چگونه چنین تصمیمی گرفتند و چقدر در هدف‌شان مصمم بودند.

افسانه حسامی‌فرد می‌گوید: «صعود به اورست نه‌تنها برای من، بلکه برای هرکسی که کوهنوردی حرفه‌ای انجام می‌دهد هدفی بزرگ است. فکر می‌کنم این صعود، شاخص‌ترین اتفاق در زندگی و آرزوی همه کوهنوردان است. من هم سعی کردم به این هدف برسم که خوشبختانه شرایط برایم مهیا شد.»

الهام رمضانی نیز اینگونه از تصمیمش برای فتح اورست می‌گوید: «واقعیتش را بخواهید من در گذشته عضو تیم‌ملی اسکواش بودم. در آن مقطع دچار آسیب‌دیدگی سختی از ناحیه زانو شدم و مجبور بودم دوبار زانویم را جراحی کنم. به همین دلیل از فعالیت حرفه‌ای اسکواش خداحافظی کردم، اما دوری از ورزش برایم دشوار بود. در آن شرایط تصمیم گرفتم برای ورزش‌کردنم هدف تعیین کنم. هر هفته به توچال تهران می‌رفتم و کوهنوردی می‌کردم و درنهایت موفق شدم روی بلندترین نقطه ایران یعنی قله دماوند بایستم. بعد از فتح دماوند به خودم قول دادم که هدف بعدی‌ام بلندترین قله جهان باشد که خدا را شکر به این هدف هم رسیدم.»

 

فتح اورست،‌ زودتر از حد معمول؛ چرا و چگونه؟

معمولا صعود به قله اورست حدود 45 تا 60 روز زمان می‌برد. دو زن ایرانی اما در بازه زمانی حدودا 30 روزه به این موفقیت رسیدند. افسانه حسامی‌فرد در این‌خصوص عنوان‌کرد: «چون پروسه هم‌هوایی من خوب طی شد و پنجره هوایی صعود هم خیلی راحت جواب داد، کمتر از 30 روز این صعود را انجام دادم.»

رمضانی هم اینگونه توضیح می‌دهد: «مدت زمان expedition(اعزام) بستگی به برنامه‌ای که برای هم‌هوایی وجود دارد، خواهد داشت. اینکه شرایط آب‌وهوایی چگونه باشد. برنامه من دوبار هم‌هوایی قبل از صعود نهایی بود که به آن رسیدم.»

 

ماجرای صعود به عنوان اولین زنان ایرانی

حسامی‌فرد و رمضانی اولین زنان ایرانی بودند که موفق شدند قله اورست را فتح کنند. صعودی که خیلی مورد توجه عموم قرار گرفت. آنها خودشان نظرات جالبی در این‌خصوص دارند.

حسامی‌فرد می‌گوید: «برنامه‌های کوهنوردی من در سال‌های اخیر خیلی آهسته و آرام و به دل خودم انجام می‌شد. صعودهای مختلفی در سطح جهان داشتم، اما هیچ وقت نخواستم خیلی سروصدا به راه بیندازم و فعالیت‌هایم رسانه‌ای شود. کوهنوردی برای من محترم است، اما نمی‌خواهم درگیر حواشی‌ای شوم که فعالیت ورزشی‌ام را تحت‌تاثیر قرار بدهد.»

او ادامه داد: «من در فضای مجازی حضور نداشتم، اما متوجه شدم که صعودم به اورست خیلی مورد توجه قرار گرفته است. الان هم از این صعود خوشحال هستم. خوشحالی‌ام از این است که این صعود باعث شده لبخندی به لب مردم بیاید و احساس رضایت به دل‌شان بنشیند. این برایم بسیار ارزشمند است و امیدوارم این حال خوب مردم ادامه‌دار باشد.»

الهام رمضانی هم درباره توجه مردم و رسانه‌ها به صعودش تاکید می‌کند: «این صعود برای من یک هدف کاملا شخصی بود. می‌خواستم توانایی‌هایم را به خودم اثبات کنم. با این حال، بعد از فتح اورست و به اهتزاز در آوردن پرچم کشورم در بالاترین نقطه جهان حس بسیار خوبی داشتم. به همین علت این دستاورد را به مردم عزیز کشورم تقدیم می‌کنم.»

 

آینده زنان ورزشکار ایرانی روشن است

موفقیت‌های زنان ورزشکار ایرانی در سال‌های گذشته بسیار به چشم آمده و شاهد آن بودیم که زنان زیادی در میادین بین‌المللی کسب افتخار کردند. حسامی‌فرد و رمضانی نیز جزئی از این افتخارآفرین‌ها هستند.

الهام رمضانی در این‌خصوص گفت: «سال‌هاست که خانم‌های ایرانی در تمام رشته‌های ورزشی و علمی سرآمد و بسیار موفق هستند. کسب موفقیت‌های بین‌المللی توسط زنان این انگیزه و اعتمادبه‌نفس را به تمام خانم‌های جامعه می‌دهد که می‌توانند کارهای بزرگ انجام بدهند و تعداد ورزشکاران و افتخارآفرین‌های زن را در جامعه بیشتر می‌کند.»

حسامی‌فرد هم در این‌باره نظر جالبی دارد: «شک نکنید موفقیت‌های زنان ایرانی ادامه پیدا خواهد کرد. وقتی زنان ایرانی خودشان را باور و به نمونه‌هایی توجه کنند که با وجود چالش‌های موجود توانستند به فعالیت جدی ورزشی بپردازند، قطعا ورزش زنان مخاطبان بیشتری پیدا می‌کند. من بسیار امیدوار هستم و دلم روشن است که در سال‌های آینده خانم‌های زیادی را در ورزش‌های مختلف و به‌خصوص در ورزش کوهنوردی ببینیم که کارهای شاخص و مهمی را انجام می‌دهند.»

 

نقش ویژه خانواده در صعود به بلندترین قله جهان

بدون شک حمایت اعضای خانواده کوهنوردان نقش مهمی در صعود آنها به قله‌های مرتفع جهان دارد. الهام رمضانی در این‌خصوص به نقش همسرش اشاره می‌کند و می‌گوید: «خوشحالم در کنار فردی زندگی‌می‌کنم که وقتی راجع به اهداف و آرزوهایم با او حرف می‌زنم و مشورت می‌کنم، من را باور دارد و حمایت و تشویق می‌کند. ما در خانواده‌مان کوهنورد نداریم، اما همه ورزشکار هستند.»

او افزود: «هزینه‌های صعود به اورست بسیار وحشتناک بود. وقتی همسرم آرزوی مرا که صعود به اورست بود، درک کرد، حمایتم کرد و در هزینه‌ها نیز یاری‌ام داد. برای هیچ کس چنین هزینه سنگینی راحت نیست و قطعا باید از برخی مسائل در زندگی بگذرید.»

 

حس‌وحال ایستادن در بالاترین نقطه دنیا

سوال بعدی از دو کوهنورد موفق ایران این بود: «ایستادن در جایی که بیش از 8هزار متر ارتفاع دارد، چه حسی به آدم می‌دهد؟»

افسانه حسامی‌فرد اینطور پاسخ این پرسش را می‌دهد: «دومین بار بود که در ارتفاع بالای 8هزار متر حضور داشتم. پاییز سال گذشته به قله ماناسلو که هشتمین قله بلند دنیاست و 8163 متر ارتفاع دارد، صعود کردم. تجربه ایستادن در ارتفاع بالای 8هزار متر را داشتم، اما اورست فضای متفاوتی دارد. اینکه احساس کنید در بالاترین نقطه جهان قرار دارید، حس خوبی به شما دست می‌دهد؛ حس رهایی، سبکی و… واقعا صعود به اورست با همه صعودها متفاوت است.»

رمضانی حس خودش را از ایستادن در بالاترین نقطه جهان اینگونه بیان می‌کند: «ایستادن روی قله اورست برای من شبیه به یک رویا بود. شاید باور نکنید، اما انگار خواب بودم. مدام از خودم می‌پرسیدم که من واقعا موفق شدم؟ بعد اطراف را تماشا کردم، حس رهایی، حس پرواز داشتم.»

 

راز ثبت وقایع صعود در اینستاگرام

تصاویری که این دو کوهنورد زن ایران از خود در فضای مجازی در حین صعود منتشر می‌کردند، جالب بود و بسیار دست‌به‌دست شد. روحیه بالای آنها در مسیر رسیدن به قله اورست از چه چیزی نشأت می‌گرفت؟

الهام رمضانی می‌گوید: «من از لحظه‌لحظه این برنامه لذت بردم و واقعا هیجان داشتم. به هر حال، حدود دو سال شبانه‌روز تمرین کرده و انتظار چنین لحظه‌ای را کشیده بودم. به همین علت سعی می‌کردم همه وقایع را تا حد امکان با جزئیات ثبت کنم تا در آینده از یادم نرود چه سختی‌هایی را متحمل شدم.»

افسانه حسامی‌فرد هم در این‌خصوص توضیح می‌دهد: «همانطور که گفتم ورزش کوهنوردی جزو علایق من در زندگی عادی بوده است. این مسأله تاثیر مثبتی در نگرش و زندگی من داشته است. تمام کسانی که کوهنوردی را به‌صورت حرفه‌ای انجام می‌دهند، نگاه خاصی به زندگی پیدا می‌کنند. آنها در مواجهه با سختی‌ها صبورتر می‌شوند و یاد می‌گیرند چگونه مشکلات را رد کنند. کوهنوردی یک الگوی متفاوت در مسیر زندگی به آدم ارایه می‌دهد و در صعود به اورست هم این الگو همیشه همراهم بود.»

حسامی‌فرد افزود: «در فضای مجازی خیلی‌ها به من پیام می‌دادند که ما همگام با تو حرکت می‌کنیم و برایت انرژی مثبت می‌فرستیم. آنها می‌گفتند با هر گامی که تو برمی‌داری ما احساس می‌کنیم خودمان آنجا هستیم. این پیام‌ها واقعا انرژی خوبی در راه رسیدن به قله اورست به من داد. درنهایت، عشق آن چیزی است که من را رو به جلو می‌برد و حالم را خوب می‌کند.»

 

اورست، هدف نهایی؟

از این دو کوهنورد پرسیدیم که آیا صعود به اورست هدف نهایی آنها بوده است؟ پاسخ جالبی در این‌خصوص شنیدیم.

رمضانی گفت:‌ «من برای اینکه زندگی باکیفیتی داشته باشم، حتما برای خودم هدف تعیین می‌کنم. اهدافی که باعث رشد ذهنی و جسمی‌ام شود. کوهستان به‌طور کلی آرامش زیادی به من می‌دهد و از اینکه با کسی رقابت نمی‌کنم خوشحالم. رقیب اصلی من که باید بر آن غلبه کنم خودم هستم و این حس بسیار خوبی به من می‌دهد. به خاطر همین احتمالا تلاش برای صعود یک قله بالای 8هزار متری دیگر، هدف بعدی من خواهد بود.»

افسانه حسامی‌فرد هم به دنبال صعودهای بعدی است: «صعود به اورست هدف نهایی من نبود. همچنان امیدوار هستم شرایط به نحوی پیش برود که بتوانم به سایر قلل بالای 8هزار متری دنیا هم پا بگذارم.»