در زمین‌لرزه کرمانشاه بود که او را دیدم. درست مثل ایام جنگ در عقبه خط. افرادی که در تلاشند تا به پیروزی برسیم. گمنام‌های پشت صحنه. همان‌ها که سر در گریبان دارند و دلشان همچون گنجشک کوچکی رها در آسمانی است که سقف بالای سر زلزلهزدههاست. دل نیست که، دل دل زدن است! شریف باجور ازجمله امدادرسان‌هایی بود که بی‌درنگ از سویی دست‌به‌کار گردآوری کمک‌های مردمی در شهرهای کردستان شده بود و از دیگر سو با حضور در منطقه، مدیریت توزیع کمک‌ها و تأمین نیازهای زلزله‌زدگان را برعهده گرفته بود. شوق مردم از دیدن وانت‌ها وکامیون‌های کمکی که از کردستان می‌آمد وصف ناشدنی بود.
این روزها در روستای باشماق در منطقه تیله‌کوی سقز، یک مرکز خیریه و یک کتابخانه‌ای ساخته‌شده به یادبود کشته‌شدگان ماجرای سلسی، اسم کتابخانه شهید شریف باجور خیلی پرمسماست. یک فعال مدنی و فعال محیط‌زیست مریوانی و عضو انجمن سبز چیا و مسئول اطفای حریق که هر‌سال ماه‌های متوالی تکرار می‌شد و تکرار می‌شود.
سال گذشته هم تکرار شد. حماسه سلسی حکایت شریف و سه نفر دیگر است در بزنگاه حادثه. سوم شهریور بود که او به همراه امید کهنه‌پوشی از اعضای انجمن سبز چیا و محمد پژوهی و رحمت حکیمی‌نیا از جنگلبانان منطقه برای مهار آتش‌سوزی در جنگل‌های روستای پیله و سلسی به آن‌جا رفتند و خود شعله کشیدند و در واهمه دود و شعله و انفجار دیگر بازنگشتند. همان زمان بود که مرتضی سلیمی، رئیس سازمان امدادونجات هلال‌احمر در گفت‌وگو با شبکه خبر صداوسیما ضمن تأیید مرگ این چهار تن، آلوده بودن منطقه به مین و احتمالا انفجار آن را دلیل مرگ این افراد دانست.
حالا سوم شهریور زمان تلخی برای دوستداران محیط‌زیست وفعالان مدنی شده است. شهدای جنگل بلوط! دوباره مرور میکنم: شهادت می‌دهم که او سرپرست تیم اطفای حریق 6نفره‌ای بود که برای مقابله با آتش‌سوزی در جنگل‌های روستای پیله از توابع مریوان بدون هیچ امکاناتی به منطقه اعزام شد. شهادت می‌دهم او که عضو انجمن سبز چیا بود، در حفاظت از محیط‌زیست و مهار آتش‌سوزی، فرد مجرب و باسابقه‌ای بوده است؛ شهادت می‌دهم که او همچون درختان ایستاده سوخت.
می‌گویند هر جا شریف بوده، امید کهنه‌پوشی هم بوده. دو یار دبستانی که شب و روزشان کوه‌ها و جنگل‌های سبز کردستان بود که مبادا گزندی به آنها برسد. آنها از اعضای انجمن سبز چیا بودند. انجمنی که محیط‌زیست سالم و پاسداری از آن بخشی از وجودشان شده بود. می‌گویند در آن روز شریف باجور و امید کهنه‌پوشی بی‌درنگ با هر آن‌چه در توان داشتند، برای اطفای حریق دست به کار شدند، اما این آتش بود و دود که جان شریف آنها را گرفت. می‌گویند این دو که در آتش گرفتار شدند، محمد پژوهی و رحمت حکیمی نیا از جنگلبانان مریوانی هم به یاری شتافتند، اما آتش امان آنها را هم برید و در کام خود فرو برد. می‌گویند این چهار شهید سبز کردستان جانشان را دادند تا جنگل‌های بلوط زنده بمانند. می‌گویند مردم شهدای سبز را از یاد نخواهند برد. جنگل‌ها و کوه‌های استوار کشورمان یاد شریف و رفقایش را برای همیشه به خاطر دارند.