دیگر با نام مستعار نمی‌نویسم!

جان بنویل، رمان‌نویس ایرلندی، به کمال‌گرایی معروف است. نویسنده‌ای که می‌تواند یک روز کامل را صرف نوشتن تنها یک جمله کند. کتاب‌های او که اغلب به زبان اول شخص نوشته شده‌اند به‌یادماندنی، پیچیده و ناباکوفی هستند. بعضی از خوانندگان شکایت می‌کنند که او سخت می‌نویسد و بیشتر به سبک او علاقه دارند تا داستان‌‌سرایی‌اش. آنها همیشه با کلماتی مواجه می‌شوند که به نظر می‌رسد نویسنده می‌خواهد با آنها ثابت کند دایره لغاتش از شما بزرگ‌تر است.
با این حال در مارس ۲۰۰۵ بنویل در حالی که در خانه یکی از دوستانش در ایتالیا اقامت داشت یک روز صبح نشست و بنا به دلایلی شروع به نوشتن یک رمان معمایی کرد که داستان آن در دهه ۱۹۵۰ در دوبلین اتفاق می‌افتاد. تا وقت ناهار او ۱۵۰۰ کلمه نوشته بود که با سرعت معمول خودش با یک هفته نوشتن برابری می‌کرد. با خود فکر کرد: «جان بنویل، تو شلخته‌ای» اما ادامه داد و در عرض پنج یا شش ماه کار را تمام کرد. خودش می‌گوید: «از سرعت نوشتن این کار وحشت‌زده بودم.» بنویل در حال خواندن آثار ژرژ سیمنون بود –البته نه رمان‌های پلیسی کارآگاه مگره- و ترغیب شده بود ببیند با واژگان محدود و سبک ساده و قابل فهم چگونه کار را به پایان می‌رساند. آن رمان، «کریستین فالز» در مورد یک پزشک شدیدا الکلی به نام کویرک بود، که شغلش به عنوان آسیب‌شناس در یک مطب پزشکی در دوبلین او را در مجاورت اجساد زیادی قرار می‌داد. این کتاب در سال ۲۰۰۷ با نام بنجامین بلک منتشر شد. این نام مستعار در واقع یک چهره مبدل نبود – کتابفروشان و منتقدان از همان ابتدا از آن استفاده می‌کردند – بلکه راهی بود که نشان می‌داد جان بنویل نیمه تاریک دیگری دارد که مناسب کار متفاوتی است.
بنویل انتظار داشت تنها یک رمان با کاراکتر کویرک بنویسد، اما شش رمان دیگر به دنبال آن آمد. در همین حال، بنویل که با روش معمول خود پیش می‌رفت و با دست در دفاتر به‌زیبایی صحافی‌شده می‌نوشت (برخلاف بلک که از کامپیوتر استفاده می‌کرد) توانست از زمان روی کار آمدن بلک، چهار کتاب خود را به پایان برساند.
اما «برف»، جدیدترین رمان بنویل، معمای دیگری است که در دهه ۱۹۵۰ ایرلند اتفاق می‌افتد و به جای کویرک یک کارآگاه جدید به نام سنت جان استرفورد در آن حضور دارد. «برف» دو هفته دیگر به امریکا می‌آید در حالی که روی جلدش با حروف بزرگ نوشته جان بنویل و نه بنجامین بلک. بنویل اخیرا گفت بلک در کمال لطف و مهربانی اجازه داده که کُشته شود! اگرچه مجبور است در اسپانیا به زندگی‌اش ادامه دهد و برای منتقدان و کتاب‌شناسان معما ایجاد کند، چون در آنجا بزرگ‌تر از آن است که بمیرد.
آنچه اتفاق افتاده این است، آن‌طور که بنویل می‌گوید در بازخوانی بعضی از کتاب‌های بلک متوجه شده آنها از چیزی که فکر می‌کرده بهترند. او توضیح می‌دهد: «متعجب و خشنود شدم وقتی فهمیدم آنها اصلا بد نبوده‌اند، و در واقع حتا ممکن است کاملا هم خوب باشند. باید درک کنید من یکی از آن نویسنده‌هایی هستم که کارهای خودش را دوست ندارد و از آنها شرمگین است. من به دنبال کمالم و همان‌طور که می‌دانید کمال بسیار فراتر از توان ناچیز ماست. اما وقتی فهمیدم کارهای بلک را دوست دارم به خودم گفتم «دیگر چه نیازی به این حقه‌باز دارم؟ بنابراین در اتاق خواب با یک تپانچه، یک قوطی قرص خواب‌آور و یک بطری ویسکی تنهایش گذاشتم و این پایان او بود. هرگز احساس شرمندگی نکردم یا فکر نکردم باید از آنچه بلک نوشته دفاع کنم. کتاب‌های او آثار هنری هستند که او با صداقت و بدون ادعا نوشته است.» اضافه می‌کند: «نه اینکه فکر کنم ادعا لزوما برای یک نویسنده چیز بدی باشد.»
بنویل ۷۴ ساله به زودرنجی و خودپسندی شهرت دارد. وقتی رمان «دریا» در سال ۲۰۰۵، برنده جایزه من‌بوکر شد، برخی را با این حرف رنجاند که «خوب است که می‌بینیم یک اثر هنری در صدر قرار گرفته.» اما در نشست آنلاینی که اوایل سپتامبر در پلتفرم زوم داشت کنایه‌آمیز، خودکم‌بین و کمی نوستالژیک بود. او گفت در خانه‌ای مشرف به بندرگاه در یک دهکده ماهیگری در شمال دوبلین منتظر همه‌گیری است. وقتی کار می‌کند ترجیح می‌دهد به دیوار نگاه کند. می‌گوید: «اما می‌توانستم جاهایی بدتر از این باشم. و به عنوان یک نویسنده آیا ۶۰ سال اخیر را در انزوا و قرنطینه سپری نکردم؟» (ایبنا)