یکی از ترکیب‌هایی که این اواخر زیاد به گوش‌مان رسیده، «کنسرت- نمایش» است. ترکیبی که تعریف مشخصی تاکنون نداشته و آن را تنها هنگام صحبت درباره آثاری مانند «کنسرت نمایش سی» همایون شجریان، «ده سال تنهایی» اشکان خطیبی، «لیلا و چند مسافر» محمد رحمانیان و این اواخر هم «سی‌صد» امیر جدیدی شنیده‌ایم.
این ترکیب که به نظر می رسد قالب ایرانی اپرا باشد؛ در واقع آمیزه ای از موسیقی و نمایش است که با در نظر گرفتن فرهنگ و موسیقی کلاسیک ایران شکل گرفته است. با این‌حال عده‌ای نیز آن را پاسخ تئاتر خصوصی به شکست حضور چهره‌های سینمایی در تئاتر و البته استقبال مردم از بلیت‌های به مراتب گران‌تر کنسرت‌های موسیقی عنوان کرده‌اند. در واقع بعد از تقسیم تئاتر به خصوصی و دولتی، خصوصی‌ها که از امکانات خودی‌های دولتی محروم بودند، ابتدا روی به استفاده از بازیگران سینما آوردند که تا جایی هم نتیجه مثبتی داشت و بلیت‌های این نمایش‌ها با قیمت‌های بالاتری به فروش رسید، اما بعد از خستگی تماشاگران از این روند معیوب، تهیه‌کنندگان روش دیگری به کار بستند که آن هم چیزی نبود مگر تمرکز روی یک خواننده محبوب و ساخت یک خط کم‌رنگ نمایشی بر اساس قطعاتی از آن خواننده که کم‌کم در رسانه‌ها «کنسرت- نمایش» نام گرفت!