امین فرج‌پور_شهروندآنلاین؛ آمار و ارقامی که درباره شبکه نمایش خانگی ارائه‌شده؛ برای تلویزیون ترسناک است. مثلا اینکه با توجه به مشترکین حدود سه‌میلیون نفری -تنها- فیلیمو (که نماوا هم به‌عنوان رقیب این پلتفرم مشترکانش در همین حد و حدود است) و مبلغ اشتراک ماهانه این پلتفرم‌ها، هر کدام حداقل درآمد ماهانه‌ای حدود 300میلیارد تومان دارند. آمار و ارقامی که در قیاس با بودجه اختصاص‌یافته صداوسیما به سریال‌سازی که حدود هزار میلیارد تومان است، نه‌تنها قابل توجه (حدود چهار برابر) که هولناک به نظر می‌رسد.
در زمینه تعداد مخاطبان هم این حضور تهدیدکننده احساس‌می‌شود. با اینکه آمارهای صداوسیما کمترین تعداد مخاطبان یک سریال جدید را پنج‌میلیون نفر اعلام کرده و پرمخاطب‌ترین سریال شبکه نمایش خانگی را نیز دارای دومیلیون نفر مخاطب عنوان کرده، اما اگر پای فاکتورهایی چون تعداد تماشاگران شبکه نمایش خانگی در گذر زمان را نیز درگیر این مبحث کنیم، به نظر می‌رسد شبکه نمایش خانگی و پلتفرم‌های عرضه آنلاین محصولات تصویری حداقل از نظر تعداد مخاطبان کاملا شانه‌به‌شانه صداوسیما می‌ساید و روزبه‌روز خودش را به تولیدات صداوسیما نزدیک‌تر می‌کند. اگر این واقعیت را هم مدنظر قرار دهیم که در یکی دو سال اخیر افزایش درآمد پلتفرم‌های شبکه نمایش خانگی نه‌تنها باعث سبقت آنها از صداوسیما شده که حتی از نظر تعداد تولیدات هم از این سازمان جلو زده‌اند، احساس خطر مدیران تلویزیون از رشد روزافزون شبکه نمایش خانگی و لزوم کنترل این غول از شیشه بیرون‌شده را بهتر و بیشتر درک می‌کنیم.
به نظر می‌رسد راز فشارهای وارده بر پلتفرم‌های شبکه نمایش خانگی همین احساس ترس و تردید است. شبکه‌ای که هم از نظر درآمد، هم از نظر تعداد تولیدات، هم از نظر بازتاب‌های رسانه‌ای و حتی هم از نظر جلب و جذب ستارگان نفس صداوسیما را گرفته و شانه‌به‌شانه این سازمان عریض و طویل پیش می‌روند. این حضور تهدیدآمیز به‌خصوص در سال‌های اخیر، بعد از اینکه کرونا تماشاگران را پشت دیوارهای خانه‌شان حبس کرده و همزمان هم تماشای سریال -برگرفته از نوعی فرهنگ جهانی- تبدیل به نوعی مد فرهنگی شده، تهدیدکننده‌تر هم شده است.