سمیرا ایمانی، مربی سابق والیبال پورتو
روزهای اولی که به عنوان مربی والیبال زنان پورتو انتخاب شدم، درست وقتی دوری از خانواده و به خصوص دو فرزند کوچکم سخت عذابم میداد، روی یکی از دیوارهای شهر، تصاویری از بازیکنان تیم ملی والیبال زنان پرتغال را دیدم، تصاویری هیجانانگیز از دخترانی با چهرههای پرانرژی که بعدها با چند نفرشان آشنا شدم و از نزدیک انگیزه بالای آنها را برای رسیدن به قلههای افتخار احساس کردم.
سختیهایی که شخصا در دوران حضور در تیم ملی کشیده بودم، جلوی چشمم بود. صحنههایی که به خاطر امکانات اندک و برخی محدودیتها نمیتوانستیم همراه با همتیمیهایم آنچه در ذهن داریم را روی تور پیاده کنیم مدام از ذهنم عبور میکرد و تنها آرزوی ورزشیام در آن روزها توجه به دختران بااستعداد ایران عزیزم بود.
در ماههای گذشته و در روزهای تنهایی غربت که از بالارفتن توجهات به والیبال زنان شنیدم و وقتی پیگیری کردم و از صحت آن باخبر شدم، لبخندی از رضایت روی صورتم مینشست و مدیران فدراسیون را مورد تمجید قرار میدادم.
امروز که والیبال زنان ایران بعد از سالیان سال توانسته در آسیا سری میان سرها در بیاورد و باعث خوشحالی میلیونها علاقهمند به این ورزش شود، از تحقق آن آرزوهای چند سال قبل خرسند و راضیام و بابت این موفقیت همه زنان ورزشکاران ایران را میستایم.
هرچه باشد، من که سالها ریز و درشت سختیهایی که زنان ورزشکار و به خصوص والیبالیستها را در ایران تجربه کردم و طعم تلخ محدودیتها را چشیدهام، بهتر میتوانم با زبان خودشان از شیردختران والیبال ایران بابت طلسمشکنی اخیر تشکر کنم و از آنها بخواهم تلاشها و زحماتی که طی ماههای اخیر متحمل شدند، را تا رسیدن به بزرگترین دستاوردها ادامه بدهند.
کلام آخر، این بچهها را از مدتها قبل میشناسم، آنها صاحبان قلبی مهربان و دلی پر از احساسند؛ با همه ناملایمتیها ، خم به ابرو نیاوردند و برای سرافرازی ایران عزیز شان سختترین روزها را گذراندند. آنها سرمایههای ایرانند، حمایت شان کنید تا به بهترین شکل جواب اعتمادها را بدهند، مثل همین روزها که شگفتی آفریدند و نامشان را بر سر زبانها انداختند.