گریه و زاری برای سید و سالار شهیدان سر می‌دهند؛ مناسک‌مان فرق دارد، ولی کلمات مشترکی داریم و این حرف مشترک است که همه ما را از سراسر دنیا دور هم جمع کرده است.
سیمین برادران| «لبیک یا حسین». یکی سر می‌دهد لبیک… و بقیه بلند تکرار می‌کنند. فرقی نمی‌کند جلوی ضریح سید و سالار شهیدان باشی یا در مسیر، ایرانی باشی یا هندی و عراقی و پاکستانی. شیعه که باشی لبیک یا حسین برای تو مفهوم ویژه‌ای دارد و می‌دانی از چه سخن می‌گویی. یکی سر می‌دهد و دیگران با صدای بلند همراهی می‌کنند، اما یکسری مناسک مشترک دیگر هم میان شیعیان در روز اربعین دیده می‌شود.
کف دستان‌شان را رو به روی حرم یار می‌گیرند و ناله سر می‌دهند لبیک یا حسین (ع). دستان‌شان را بالا می‌گیرند و برای دستان بریده عباس ناله می‌کنند. کاروان‌های عزاداری یکی پس از دیگری به شارع‌الحسین قدم می‌گذارند. گویی هر کاروان و دسته‌ای زمانی مشخص برای حضور دارد و باید در ساعات مشخصی وارد بین‌الحرمین شوند. به ترتیب، یکی پس از دیگری راهی می‌شوند.
هر دسته یک گوینده دارد و دستیار ویژه و تعدادی عزادار که به سویی حرکت می‌کنند. گوینده روی چرخ یا ماشینی ایستاده و عزاداران پشت سر یا جلوی گوینده حرکت می‌کنند. بیشتر عزاداران اما پسران جوانی هستند که پشت لباس‌های خود را به گل آغشته کرده‌اند، آن هم با علمک دست. می‌گویند پنجه دست به نشانه پنج تن آل عباست و برخی آن را نشانه‌ای از دستان بریده عباس می‌دانند که در پی آب برای کاروان عشق بوده است.
دسته اول از بین‌الحرمین رد می‌شود؛ دسته دومی و دهمی و صدمی. هر یک مرتب به‌سوی حرم ابوالفضل‌العباس (ع) می‌روند. همه شیعیان گرد هم آمده‌اند تا برای آنچه بر امام سوم رفته است، به سوگ بنشینند. ایرانی‌ها با روضه‌خوانی و لهجه عربی – ایرانی مختص خودشان سینه‌زنان به‌سوی یار حرکت می‌کنند. یکی نوحه می‌خواند و دیگران سینه می‌زنند. هیأت‌های زیادی از سراسر کشورمان به‌سوی کربلا راهی شده‌اند، اما هیأت‌ها و دسته‌های عراقی‌ها با لهجه غلیظ عربی ناله سر می‌دهند.
عزاداری عراقی‌ها کمی با ایرانی‌ها تفاوت دارد. همانند ایرانی‌ها یک گوینده وجود دارد و تعدادی عزادار، اما عزاداران به‌جای زنجیرزنی و سینه‌زنی، روی صورت خود می‌زنند و عزاداری می‌کنند. آنان همراه با دسته‌ها و با هماهنگی کامل روی صورت خود می‌زنند و حسین حسین می‌کنند. مداح تن صدا را آرام می‌کند. همگان سرهای خود را پایین می‌اندازند و زیر لب مداحی را تکرار می‌کنند، اما یک‌باره مداحی تند می‌شود و کل دسته با دست روی صورت خود می‌کشند. برخی دیگر هم دو دست خود را روی شقیقه می‌گیرند و به دو طرف صورت می‌زنند. سوز و ناله عزاداری‌شان اشک را از چشمان عاشقان سرازیر می‌کند.
اینجا کربلاست و لبیک یا حسین همه را دور هم جمع کرده است تا دوباره اتحاد شیعیان به رخ کشیده شود.
//انتهای پیام