بهار باورنکردنی شبکه نمایش خانگی!

پولاد امین، شهروندآنلاین: در شرایطی که در سال‌های اخیر به دلیل افت کیفی و افزایش محدودیت‌های تلویزیون و البته تنوع و آزادی بیشتر محصولات تولید شده در شبکه نمایش خانگی، سریال‌های این شبکه به طور روزافزون سیطره بیشتری بر فضای تولیدات نمایشی- تصویری این سامان یافته‌اند؛ به نظر می‌رسد که در اثر اتفاقات اجتماعی اخیر شکاف موجود بین این دو رسانه (فکر می‌کنم دیگر می‌شود شبکه نمایش خانگی و پلتفرم‌های عرضه آنلاین محصولات تصویری را به نوعی یک رسانه خصوصی‌تر- در قیاس با تلویزیون- در نظر گرفت) نه تنها بهبود نیافته، بلکه با سرعت بیشتری افزایش نیز پیدا کرده است. این یعنی شبکه نمایش خانگی روند رو به رشد تسخیر فضای تصویری ایران را با سرعت و شدت و حدت بیشتری ادامه خواهد داد- و هم‌زمان فیلمسازان و عوامل فنی و هنری و البته بازیگران که در این چند سال اخیر آشکارا دست به انتخاب در بین تلویزیون و پلتفرم‌ها زده بودند، بیشتر از همیشه ترغیب به حضور در محصولات شبکه نمایش خانگی خواهند شد. شاهد این مثال در حال حاضر چیزی نیست جز انتشار سیل اخبار و گزارش‌های رسانه‌ای درباره تولیدات جدید پلتفرم‌های عرضه آنلاین محصولات تصویری- و این در حالی است که در ماه‌های اخیر تلویزیون دست‌کم در زمینه سریال‌سازی در نوعی خواب زمستانی بوده و سینما نیز جز چند تلاش معدود در زمینه فیلمسازی- به قول فراستی‌بازها- استراتژیک هنوز نتوانسته خود را از شوک اتفاقات اجتماعی اخیر برهاند.

گزارش‌های رسانه‌ای روزهای اخیر درباره سریال‌هایی مانند «سووشون»، «بهشت تبهکاران»، «مترجم»، «آکتور»، «پدرگواردیولا»، «نیسان آبی۲»، «آمستردام»، «سقوط»، «طوطیا»، «عتیقه‌ها»، «عقرب عاشق» و «آهوی من مارال»- که در مراحل مختلف تولید هستند و به گفته روابط عمومی‌های موسسات فرهنگی به زودی راهی شبکه نمایش خانگی خواهند شد؛ حکایت از ادامه روند موفقیت پلتفرم‌های عرضه آنلاین محصولات تصویری در مقابل صداوسیما می‌کند. آن‌چه این روند را امیدوارکننده‌تر نیز جلوه می‌دهد، موفقیت سریال‌هایی مانند «شبکه مخفی زنان»، «جیران»، «روزی روزگاری مریخ»، «بی‌گناه» و چندین و چند سریال دیگر است که در ماه‌های اخیر هژمونی غیرقابل کتمانی بر فضای نمایشی کشور داشته‌اند- و می‌توان گفت که به‌ویژه در چند ماه اخیر تلویزیون را کاملا از عرصه رقابت بیرون انداخته‌اند. در چنین وضع و حالی مروری بر سریال‌های مختلفی که در مراحل مختلف تولید، آماده ورود به شبکه نمایش خانگی و ادامه این رقابت یک‌جانبه هستند، نویدبخش و البته هم‌زمان طعنه‌آمیز است- که چگونه فضای انحصاری تولید و انواع و اقسام محدودیت‌های منطقی و غیرمنطقی باعث می‌شود رسانه‌ای به عظمت و قدرت و ثروت صداوسیما با ظهور اولین رقیب جدی توان رقابت را از دست داده و از دور رقابت خارج شود. نتیجه: یک فضای دوقطبی اما با نتیجه از پیش تعیین‌شده که یک سو شبکه نمایش خانگی ایستاده با هفت- هشت سریال در حال پخش و ده‌ها سریال منتظر، و در جبهه مقابل، اما، تلویزیونی که شبکه‌های مختلفش میزبان دو یا سه سریال جدید ایرانی هستند. دو رسانه مختلف، که در یکی مخاطب باید بهای محصولاتی را که تماشا می‌کند بپردازد، و اما آن دیگری مجانی است. رسانه‌هایی دولتی، منتهی با دو رویکرد متفاوت- که به طرز شگفت‌انگیزی منجر به موفقیت رسانه‌ای هستیم که مخاطبان باید برای تماشای آثارش پول پرداخت کنند‍…