امیر صادقی‌پناه_شهروندآنلاین؛ ویترین فوتبال ایران مسابقه دربی است؛ همه مایی که از کودکی خود را جزو طرفداران پروپا‌قرص فوتبال و احتمالا یکی از دو تیم استقلال و پرسپولیس می‌دانستیم، حداقل چند بار طعم رفتن به استادیوم برای تماشای دربی تهران را چشیده‌ایم. لذت از برد تیم محبوب، چشیدن طعم شکست تیمی که برایش احترام قائل هستیم و یا تجربه ترشح ناگهانی آدرنالین ناشی از تماشای یک بازی پر از اتفاق، نشسته برصندلی پلاستیکی تنگ و سرد یا داغ ورزشگاه آزادی، برای آنها که فوتبال داخلی را عاشقانه دنبال می‌کنند احتمالا پیش آمده است.
این لذت‌های موقتی اما مدت‌هاست از همه ما سلب شده. دیگر نه خبری از اتوبوس‌ها و مینی‌بوس‌های حمل مسافر به سمت استادیوم از بخش‌های مختلف تهران است و نه درهای نرده‌ای و غول‌پیکر پارکینگ‌های ورزشگاه باز و بسته می‌شود. نه پرچم‌فروش و بوق‌فروش‌های اطراف آزادی درآمدی دارند و نه لازم است سانسورچی‌های تلویزیون برای شنیده نشدن شعارهای منشوری، صدای ورزشگاه را کم کنند. سکوت و سکوت؛ این تنها صدایی است که در استادیوم‌های فوتبال و به‌خصوص ورزشگاه آزادی تهران موقع دربی شنیده می‌شود.
4 گل، 16 موقعیت گلزنی، 13 شوت به دروازه، 6 شوت در چارچوب، 40 خطا، 12 کرنر، 6 آفساید و 2 کارت زرد. این‌ها آمار دربی شماره 99 پایتخت است؛ اعداد، به‌خوبی گواهی می‌دهد که این مسابقه همه شاخصه‌ها را برای اینکه جذاب خطابش کنیم داشت. نقطه تاریک اما نه روی چمن بود و نه روی نیمکت‌ها. آن را باید چند متر بالاتر از سطح زمین، روی کاسه گرد ورزشگاه آزادی جست‌وجو می‌کردیم؛ جایی که حدود 78 هزار صندلی میلی‌مترها خاک رویشان نشسته و تنها لرزش آنها با وزش باد اتفاق می‌افتد!
هنوز تب جام جهانی در قطر با حضور میلیون‌ها هواداری که عاشقانه به ورزشگاه‌های مختلف رفتند و بازی‌ها را تماشا کردند، فروکش نکرده که دربی بدون تماشاگر همچون داغی روی دل هواداران فوتبال ایران نشست. در عصر تکنولوژی خوب است که دوربین‌های تلویزیونی آنقدر پیشرفت کرده که از زوایای مختلف بازی‌های فوتبال را به دید عموم می‌رساند، ولی آن کجا که در ورزشگاه باشی و لذت شعار دادن و رقص پرچم را بچشی و این کجا که از جلوی تلویزیون با مُشتی پر از تخمه حرص خوردن را ترجیح بدهی.
هرچه هست، دیگر فوتبال آن لذت قبل را ندارد، اگر از اعضای تیم‌ها هم سوال کنید، به شما می‌گویند که بازی کردن در ورزشگاهی که تماشاگر ندارد و فقط چند مقام و مسئول از پشت جایگاه مخصوص شیشه‌ای نظاره‌گر عملکردشان هستند، چقدر حس غریبی برایشان است. پس دست‌ها را بالا می‌بریم و آرزو می‌کنیم خیلی زود زیر صدای گزارشگر بازی‌های فوتبال هیاهوی داخل استادیوم‌ها هم باشد.
//انتهای پیام