آخرین پُک چیرو به سیگار مارلبرو

به گزارش خبرنگار شهروندآنلاین، میروسلاو بلاژویچ چهره ویژه‌ای برای فوتبال‌دوستان ایرانی محسوب می‌شود. او بعد از سومی با کرواسی در جام جهانی 1998 هدایت ایران را برعهده گرفت و اگرچه نتوانست تیم ملی را به جام جهانی 2002 برساند، اما چهره‌ای محبوب در بین فوتبال‌دوستان بود. او در 88 سالگی درگذشت و بی‌شک این خبر برای ما ایرانی‌ها خوشحال‌کننده نیست.

«مربی همه مربیان» (لقبی که در کرواسی به چیرو داده‌اند) 10 فوریه 1935 در تراونیک به دنیا آمد. او خالق یکی از موفقیت‌های بزرگ ورزش کرواسی، مدال برنز جهان در سال 1998، است. او تا 31 سالگی با پیراهن دینامو، لوکوموتیو، سارایوو، ریژکا و در نهایت سیون فوتبال بازی کرد و سپس تصمیم گرفت در موتیه سوییس مربی شود. بلاژویچ در سوییس ماند و هدایت تیم ملی این کشور را برعهده گرفت. اما صعود او در سال 1979 آغاز شد، زمانی که به ریه‌کا آمد و با این تیم به یک‌چهارم نهایی جام برندگان جام رسید. چیرو دسامبر 1980 دعوت به دینامو را پذیرفت، تا تابستان 1983 سرمربی این تیم بود و در سال 1982 برای اولین‌بار پس از 24 سال عنوان قهرمانی یوگسلاوی را به دینامو آورد.

بلاژویچ سال‌ها بعد با تیم ملی کرواسی -که تازه از یوگسلاوی جدا شده بود- بعد از حذف ناعادلانه در یوروی 96، در جام جهانی 98 به مقام سوم جهان رسید که افتخاری بزرگ برای این کشور کوچک اروپایی به شمار می‌آید. چیرو پس از این کار بزرگ به ایران آمد و در تیمی که خود را برای صعود به جام جهانی 2002 آماده می‌کرد تبدیل به یک مربی محبوب شد، اما با همه شایستگی‌های آن نسل، این تیم مغلوب یک بازی عجیب در بحرین شد و از صعود بازماند.

بلاژویچ با وجود تمایل محسن صفایی فراهانی، رئیس فدراسیون ایران، قراردادش را با ایران ملغی کرد و کار را به دستیارش، برانکو ایوانکوویچ سپرد. مردی که در دوره بعدی صعودی موفقیت‌آمیز به جام جهانی داشت.

چیرو که همواره با ادبیات جالب و مصاحبه‌ها و تیترهای درخشانش در یاد ما می‌ماند یک‌بار هم در کهنسالی برای اداره مس کرمان به ایران بازگشت که این سفر موفقیت‌آمیز نبود. بلاژویچ در سال‌های اخیر درگیر بیماری سرطان بود و مرگ خود را از خدا می‌خواست. او در نهایت در 88 سالگی درگذشت. روحش شاد.

//انتهای پیام