آدم استیج‌های بزرگ بودم و از برده‌داری گریختم
ادامه ماجراهای نوازنده بزرگی که در کنار خیابان ساز می‌زند
«ایمان جعفری پویان» می‌گوید: «من آدم استیج‌های بزرگ بودم و عادت داشتم که مردم خیلی مودب در مقابل من بنشینند و موزیک گوش کنند. اینکه بی‌تفاوت رد شوند و در مقابل من سیگار بکشند و چای بخورند و در کنارش هم شاید موزیک من را گوش کنند، برایم خیلی سخت بود.»
شهروندآنلاین: در پی انتشار تصاویر موزیسینی که بعد از مهاجرت، برای گذران زندگی در خیابان‌های استانبول ساز می‌زند؛ «ایمان جعفری‌پویان» در یک گفت‌وگوی لایو اینستاگرامی نکات جالبی در مورد مهاجرتش، ویدیوی جنجالی او در ترکیه و البته روزهای فعالیت موسیقایی‌اش در ایران مطرح کرده است.
کمرنگ‌شدن آقای بداخلاق!
این نوازنده برجسته ساکسیفون و کلارینت در این لایو اینستاگرامی خطاب به «بهمن بابازاده»، خبرنگار موسیقی که میزبان او بود، صحبت‌های تلخی درباره موسیقی در ایران و روز و روزگار هنرمندان موسیقی عنوان می‌کند.
او می‌گوید: «در آخرین سال‌هایی که ایران بودم، به مرور دوستان ما را کمرنگ کردند. من در بین اهالی موسیقی به این معروفم که آدم خوش‌اخلاقی نیستم. دلیلش هم این است که مقوله هنر برای من اصلا شوخی نیست، چون همیشه خیلی جدی برای آن کار کرده‌ام.»
هنرمند ناشناس
«ایمان جعفری پویان» در این زمینه خاطره‌ای تلخ تعریف می‌کند که در عین حال آموزنده است: «یک بار زمانی که در ارکستر «محسن یگانه» ساز می‌زدم، نوازنده گیتار گروه هم «علی جعفری» نام داشت. به «محسن یگانه» گفتم وقتی ما را معرفی می‌کنی، درست معرفی کن. من برادرم هم اسمش علی است و مردم اشتباه می‌گیرند. اما «محسن یگانه» برگشت به من گفت که مگر شما را کسی می‌شناسد؟! اصلا مگر اندازه شما چقدر است؟! کسی شما را نمی‌شناسد که. مهران سراجیان و علی ثابت هم شاهد این ماجرا بودند.»
رکورددار
«ایمان جعفری پویان» دلتنگی‌هایش را با زبان دیگری نیز مطرح می‌کند: «می‌خواهم بگویم که تاریخ بهترین قاضی است. من با 160 اثر در یوتیوب فقط 72 نفر «دنبال‌کننده» دارم. این یعنی ذائقه مخاطب در ایران در چه سمت‌وسویی است. من سال 2018 در یک روز 13 آلبوم را با یک کمپانی ترکیه‌ای برای نشر در پلتفرم‌های جهانی قرارداد بستم، ولی این رکورد در هیچ رسانه‌ای منتشر نشد. اما حالا ویدیوی گدایی من در خیابان نقل مجالس شده و این تأسف‌بار است.»
سیستم برده‌داری
این نوازنده ساکسیفون درباره فضای حاکم بر موسیقی ایران که سرشار از بی‌عدالتی است، دل پردردی دارد: «من با خواننده‌های زیادی در ایران روی صحنه رفته‌ام. خواننده‌ای که 35 میلیون تومان دستمزدش بود، با منت 400 هزار تومان دستمزد نوازنده می‌داد. من اما در ترکیه با هنرمندان و خواننده‌های این کشور همکاری می‌کنم و دستمزد نوازنده و خواننده نصف‌نصف است. اینجا سیستم برده‌داری هرگز اعمال نمی‌شود و به‌خاطر همین نوازنده‌ها با عشق کار می‌کنند. من با آن سیستم کار نکردم و اینجا کنار خیابان ساز می‌زنم و پول و مخارج را از دست مردم می‌گیرم.»
ویدیوی جنجالی
«ایمان جعفری پویان» درباره ساز زدن در کنار خیابان هم که در آن ویدیوی پرماجرا تصویر شده بود، می‌گوید: «من زمانی برای اولین بار در استانبول در کنار خیابان ساز زدم که بی‌پولی به‌شدت فشار آورده بود و با چند نوازنده ایرانی که اینجا زندگی می‌کنند، با هم جمع شدیم و کنار خیابان ساز زدیم. راستش خیلی حالم بد بود. من آدم استیج‌های بزرگ بودم و عادت داشتم که مردم خیلی مودب در مقابل من بنشینند و موزیک گوش کنند. اینکه بی‌تفاوت رد شوند و در مقابل من سیگار بکشند و چای بخورند و در کنارش هم شاید موزیک من را گوش کنند، برای من خیلی سخت بود.»
آماده به کار
این نوازنده می‌گوید که در حال حاضر زندگی نرمالی دارد و قادر است باز هم فعالیتش را در دنیای موسیقی ادامه دهد: «این ذهنیتی که در فضای مجازی راه افتاده که «ایمان جعفری‌پویان»در خیابان‌های ترکیه می‌خوابد، صحیح نیست. من یک زندگی معمولی در این کشور دارم. استودیوی شخصی خودم را دارم و می‌توانم همچنان به عنوان تنظیم‌کننده برای همکاران ایرانی خودم کار بزنم و در کمترین زمان برایشان با اینترنت بفرستم. امیدوارم این موج حمایتی به آغاز همکاری مجدد من با اهالی موسیقی ختم شود.»