1 % از مردم، باعث نیمی از آلایندگی هواپیمایی جهانی

فرشته کیانی، شهروندآنلاین: یک درصد از مردم، باعث نیمی از آلایندگی هواپیمایی جهانی، محققان تخمین زده‌اند شرکت‌های هواپیمایی یک میلیارد تن CO2 تولید کردند و از سوبسیدی 100 میلیارد دلاری (75 میلیارد پوندی) بهره‌مند شدند، بدون پرداخت هزینه برای آسیب‌های اقلیمی که آنان باعثش شده‌اند.

این تجزیه‌وتحلیل،‌ داده‌ها را جمع‌آوری کرد تا روشن‌ترین تصویر جهانی را از تأثیر سفرهای مکرر پُرپروازها ارایه دهد.

فقط 11 درصد از جمعیت جهان در سال 2018 پرواز کرده‌اند و 4 درصد پرواز خارج از کشور داشته‌اند. مسافران هوایی ایالات متحده تاکنون بزرگ‌ترین جای پای کربنی را در میان کشورهای ثروتمند دارند. این تحقیق می‌گوید میزان تولید آلاینده‌های هواپیمایی این کشور از ترکیب 10 کشور بعدی، از جمله انگلیس، ژاپن، آلمان و استرالیا، بیشتر است.

محققان گفتند این مطالعه نشان داد یک گروه اِلیت (ممتاز) یا نورچشمی‌هایی که از پروازهای مکرر لذت می‌برند، در بحران آب‌وهوا که همه را تحت تأثیر قرار داد، بسیار موثر بودند.

سهم صنعت هواپیمایی جهانی در بحران آب‌وهوا قبل از همه‌گیری کووید-19 به سرعت در حال رشد بود؛ با جهش آلایندگی تا 32 درصد از سال 2013 تا 2018 . تعداد پروازها در سال 2020 به نصف کاهش یافته است، اما انتظار می‌رود این صنعت تا سال 2024 به سطح قبلی خود بازگردد.

آنان گفتند کاهش 50 درصدی تعداد مسافران در سال 2020 طی شیوع ویروس کرونا باید فرصتی برای عادلانه‌تر و پایدارتر شدن صنعت حمل‌ونقل هوایی باشد.

سهم صنعت هواپیمایی جهانی در بحران آب‌وهوا قبل از همه‌گیری کووید-19 به سرعت در حال رشد بود؛ با جهش آلایندگی تا 32 درصد از سال 2013 تا 2018 . تعداد پروازها در سال 2020 به نصف کاهش یافته است، اما انتظار می‌رود این صنعت تا سال 2024 به سطح قبلی خود بازگردد.

استفان گاسلینگ در دانشگاه Linnaeus  سوئد، که هدایت این مطالعه جدید را بر عهده داشت، گفت: «اگر می‌خواهید بحران تغییرات آب‌وهوایی را حل و صنعت هواپیمایی را بازطراحی کنید، باید از بالا شروع کنید، جایی که چند «سوپر آلاینده» در گرم‌شدن کره‌زمین بسیار موثرند.»

او گفت: «ثروتمندان در طراحی این سیاره مطابق با خواسته‌های خود بیش از حد آزاد بوده‌اند. ما باید این بحران را فرصتی برای اصلاح سیستم حمل‌ونقل هوایی بدانیم.»

این تحقیق که در نشریه  Global Environmental Change منتشر شده، مجموعه‌ای از اطلاعات را جمع‌آوری کرد و دریافت که بسیاری از مردم در هر کشور هر ساله پرواز نمی‌کنند:  53 درصد در ایالات متحده، 65 درصد در آلمان و 66 درصد در تایوان. داده‌ها در انگلیس نشان می‌دهد 48 درصد از افراد در سال 2018 به خارج از کشور پرواز نکرده‌اند.

محققان گفتند یک گروه اِلیت (ممتاز) یا نورچشمی‌هایی که از پروازهای مکرر لذت می‌برند، در بحران آب‌وهوا که همه را تحت تأثیر قرار داد، بسیار موثر بودند. کاهش 50 درصدی تعداد مسافران هوایی در سال 2020 طی شیوع ویروس کرونا باید فرصتی برای عادلانه‌تر و پایدارترشدن صنعت حمل‌ونقل هوایی باشد.

این تجزیه‌وتحلیل نشان داد ایالات متحده باعث بیشترین آلایندگی در میان کشورهای ثروتمند بوده است. چین در میان کشورهای دیگر بزرگ‌ترین است؛ با این حال، گاسلینگ معتقد است سهم چین در این زمینه احتمالا یک‌پنجم ایالات متحده است.

به‌طور متوسط، در سال 2018 آمریکای‌شمالی‌ها 50 برابر بیشتر از آفریقایی‌ها، 10 برابر بیشتر از منطقه آسیا-پاسیفیک و 7.5 برابر بیشتر از آمریکای لاتینی‌ها پرواز کردند. اروپایی‌ها و آنان که در خاورمیانه‌اند، 25 برابر بیشتر از آفریقایی‌ها و 5 برابر بیشتر از آسیایی‌ها پرواز کردند.

این اطلاعات همچنین بزرگ‌ترین رشد در پروازهای بین‌المللی را از سال 1990 تا 2017 با سه برابر شدن تعداد در استرالیا و دو برابر شدن در انگلستان نشان داد.

محققان هزینه خسارت‌های اقلیمی ناشی از آلایندگی هواپیمایی را در سال 2018، صد میلیارد دلار تخمین زدند.

آنان گفتند هزینه‌نکردن برای جبران این خسارت، سوبسید بزرگی برای قشر مرفه است. این نشان‌دهنده اهمیت موشکافی این بخش و به ویژه توجه به «سوپرآلایندگان» است.

دن رادرفورد، عضو شورای بین‌المللی حمل‌ونقل پاک که عضو تیم این تحقیق نیست، معتقد است رقم مربوط به هزینه اجتماعی انتشار کربن در واقع کمی محتاطانه بود. اخذ مالیات برای پروازهای مکرر، پیشنهادی برای جلوگیری از پروازهاست.

رادرفورد گفت: «چرا نباید پروازها مکرر باشد، وقتی کسی مجبور به پرداخت هزینه‌های آن نیست؟» اما گاسلینگ می‌گوید پُرپروازها معمولا بسیار ثروتمند هستند، به این معنی که قیمت بالای بلیت ممکن است آنان را از سفر برحذر ندارد.

فقط 11 درصد از جمعیت جهان در سال 2018 پرواز کرده‌اند و 4 درصد پرواز خارج از کشور داشته‌اند. مسافران هوایی ایالات متحده تاکنون بزرگ‌ترین جای پای کربنی را در میان کشورهای ثروتمند دارند.

گاسلینگ گفت: «شاید راه بهتر این است که از شرکت‌های هواپیمایی بخواهیم سهم سوخت‌های ترکیبی [کم‌کربن] را هر سال تا 100درصد تا سال 2050 افزایش دهند.»

از طرح سوخت پایدار هواپیمایی که از سال 2025 آغاز می‌شود، برخی از صنایع پشتیبانی می‌کنند.

سخنگوی انجمن حمل‌و‌نقل هوایی بین‌المللی (Iata) گفت: «اتهام اِلیتیسم (گرایشی که طبق آن بعضی از افراد که ویژگی‌هایی چون تبار مشخص، کیفیت یا ارزش ذاتی، هوش، ثروت، آموزش یا تجربه تخصصی بالا یا … دارند،  اثرگذاری یا اقتدارشان از دیگران بیشتر است) شاید در دهه‌های 1950 و 1960 پایه و اساس داشته باشد، اما امروز سفرهای هوایی برای میلیون‌ها نفر ضروری است.»

او گفت صنعت هواپیمایی 94 میلیارد دلار مالیات مستقیم مانند مالیات بر درآمد در سال 2019 و 42 میلیارد دلار مالیات غیرمستقیم مانند  VAT (مالیات بر ارزش افزوده ) پرداخت کرده است.

سخنگوی انجمن حمل‌ونقل هوایی بین‌المللی (Iata)گفت: «ما همچنان به اهداف زیست‌محیطی خود پایبندیم. امسال شرکت‌های هواپیمایی توافق کردند راه‌هایی را بررسی کنند که چگونه می‌توان تا سال 2060 به سمت انتشار صفر خالص (حذف کامل انتشار گازهای گلخانه‌ای انسان‌ساز از طریق اقدامات لازم) حرکت کرد.

ستون اصلی برنامه‌های صنعت، طرح متعادل‌کردن و کاهش کربن در حمل‌ونقل هوایی بین‌المللی است که سازمان حمل‌ونقل هوایی سازمان ملل ارایه می‌دهد. اما این طرح در ژوئن به دلیل ضعف با انتقاد شدید روبه‌رو شد. کارشناسان تخمین می‌زنند شرکت‌های هواپیمایی تا سال 2024 مجبور به جبران هیچ‌گونه آلایندگی نیستند.

تحقیقات دیگر گاسلینگ نشان داد نیمی از پروازهای اوقات فراغت مسافران مهم نیستند. او گفت: «سفرهای بسیاری فقط به دلیل ارزان‌بودن انجام می‌شود.»

او خود پرواز برای تعطیلات را متوقف کرد و اخیرا دیگر از رفتن به کنفرانس‌های دانشگاهی و پروازهای طولانی‌مدت دست کشیده است.

گاسلینگ گفت: «نمی‌گویم دیگر هرگز پرواز نخواهم کرد، اما اگر بتوانم از آن جلوگیری می‌کنم، واقعا سعی می‌کنم.»

منبع: گاردین

برای خواندن مطلب اصلی اینجا کلیک کنید.