با همه سختی‌ها، می‌خواهم اینجا بمانم

در این زمان سخت، می‌خواهم اینجا باشم

ساعت ٧:٣٠، دکتر «ویسام سوکار»، راه خود را در خیابان‌های ویران‌شده شهر غزه پیدا می‌کند. او توضیح داد: «حدود ٥٠ دقیقه پیاده‌روی می‌کنم تا به درمانگاه‌مان برسم. سوختی در غزه برای فعالیت وسایل نقلیه نیست. با منابع محدودمان، همچنان در تلاشیم تا در این زمان‌ سخت اینجا، در غزه، باشیم.»
سازمان بهداشت جهانی (WHO) اعلام کرد که اکنون فقط ٢١ بیمارستان از ٣٦ بیمارستان غزه تا حدی فعال هستند. به دلیل محاصره مداوم غزه به دست اسرائیل، تجهیزات پزشکی به‌شدت کمیاب است.  ویسام سوکار در غزه به آنچه از محل کار سابقش باقی مانده است، یعنی درمانگاه سوختگی پزشکان بدون مرز که هفته‌های ابتدایی جنگ در آتش سوخت، اشاره می‌کند. تیم او اکنون یک مطب در غرب شهر غزه را به درمانگاه تبدیل کرده و تا ساعت ٩:٣٠ صبح، در حالی که دکتر در حال پوشیدن لباس سفید خود بود، حدود ١٥٠ نفر بیرون، در چادری به عنوان محل پذیرش، منتظر بودند.
این پزشک عمومی گفت: «بیشتر بیماران ما افراد آواره هستند. آنها در پناهگاه‌ها و در چادرها در خیابان‌ها زندگی می‌کنند.»از زمانی که آتش‌بس میان اسرائیل و حماس یک ماه پیش فروپاشید، هزاران نفر از مردم غزه بار دیگر خانه‌های خود را ترک کردند و به دنبال امنیت به این محله گریختند. با توجه به کمبود غذا و آب تمیز، سوءتغذیه و بیماری‌ها در حال افزایش است. افراد مسن و کودکان بدترین آسیب را می‌بینند و اولین بیماران روزی که با این پزشک عمومی گفت‌وگو می‌کردیم،  نوزادان مبتلا به عفونت‌های ویروسی بودند.این پزشک توضیح می‌دهد: «ما کودکان بسیاری را ویزیت می‌کنیم که از عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی و اسهال رنج می‌برند. در پناهگاه‌ها، کودکان بسیاری هستند و ویروس خیلی سریع منتشر می‌شود.»

سیستم بهداشتی در غزه سقوط کرده است

صورت یک کودک نوپا پر از نیش پشه بود و دکتر سوکار مقداری کرم تسکین‌دهنده تجویز کرد. از آنجایی که سوختی برای پخت‌وپز نیست، خانواده‌ها از آتش برای گرم کردن غذا استفاده می‌کنند و این نیز منجر به افزایش سوختگی‌های جدی شده است.
در عرض یک ساعت، این پزشک و سه همکار دیگرش ده‌ها بیمار را دیدند. سوکار گفت: «چالش‌های ما هر روز بیشتر و بیشتر می‌شوند، مراجعان بسیارند و تجهیزات پزشکی کم. همچنین روزانه با موارد پیچیده‌ای برخورد می‌کنیم و نمی‌دانیم این بیماران را به کجا ارجاع دهیم، چراکه سیستم بهداشتی در غزه سقوط کرده است.»از روز یکشنبه گذشته که هواپیماهای جنگی اسرائیل به بیمارستان الاهلی (المعمدانی) در غزه حمله کردند، سیل فلسطینیانی که به شدت زخمی شده‌اند، به این درمانگاه روان است. بیمارستان الاهلی -که اصلی‌ترین مرکز پزشکی برای درمان تروما در شمال غزه بود- دیگر نمی‌تواند بیماران را بپذیرد. سازمان جهانی بهداشت اعلام کرد که اورژانس، آزمایشگاه، دستگاه‌های اشعه ایکس و داروخانه این بیمارستان تخریب شده‌اند.

قفسه‌ها خالی است

سعید برکات، مردی مسن با شکستگی استخوان ران که با عصا به درمانگاه پزشکان بدون مرز آمد، گفت: «درمان را در بیمارستان الشفا شروع کردم، سپس به بیمارستان المعمدانی منتقل شدم و اسرائیل آن را هم بمباران کرد.»او به دنبال حمله اسرائیل به پناهگاهی که اواخر سال ٢٠٢٤ در آن اقامت داشت، مجروح شد و تحت عمل جراحی قرار گرفت. پرستاران پانسمان او را عوض کردند و مسکن‌های جدیدی به او دادند. ظهر، وقتی دکتر سوکار داروخانه کوچک درمانگاه را بررسی کرد، نگران به نظر می‌رسید؛ بسیاری از قفسه‌ها خالی بود.

پزشکان داروها را جیره‌بندی می‌کنند

اسرائیل در آغاز ماه مارس تمام گذرگاه‌های غزه را بست و گفت که بر حماس فشار می‌آورد تا گروگان‌ها (اسرا)ی باقیمانده را آزاد کند. از آن زمان تاکنون هیچ کمکی وارد غزه نشده است.
دکتر سوکار گفت: «برای دیابت، انسولین نداریم، داروی درمان تشنج نیست، حتی داروهای اولیه مانند داروهای ضد تب نداریم. فصل عفونت‌های پوستی است و کرم یا پماد برای عفونت‌های باکتریایی موجود نیست. هیچ دارویی برای درمان گال و شپش سر نداریم.» پزشکان در حال جیره‌بندی داروها و ملزومات پزشکی باقیمانده هستند.
این پزشک ادامه داد: «تمام تلاش خود را می‌کنیم داروها تا هفته آینده تمام نشود. ذخایر دارویی ما احتمالا برای کمتر از دو هفته است.»

امید داشتن واقعا سخت است

ساعت ١٥:٣٠، درمانگاه تعطیل شد و پزشکان در طول روز نزدیک به ٣٩٠ بیمار را ویزیت کرده بودند. پس از یک روز خسته‌کننده، ویسام سوکار در غزه باید مسیری طولانی را تا خانه طی کند. هنگامی که او از درمانگاه خارج ‌شد، با خانواده‌اش تماس گرفت. افکار او به مراقبت از فرزندانش معطوف بود که در یک‌سال‌ونیم گذشته ٩بار با او آواره شده‌اند. دکتر سوکار گفت: «مانند هر یک از اهالی غزه، من هم روزانه برای تأمین آب سالم و غذای بچه‌هایم تلاش می‌کنم. برق نداریم، بنابراین حتی شارژ کردن باتری موبایلم بسیار سخت است.»  او ادامه داد: «بیش از همه، امید داشتن واقعا سخت است. احساس می‌کنم در کابوسی زندگی می‌کنم که تمام نمی‌شود. این جنگ کی تمام می‌شود؟»/