روایتی عاشقانه درباره عشق فراموشی و وفاداری
«هفت بهار نارنج»- یکی از فیلم‌های متفاوت و انسانی روی پرده- به روایت سازنده‌اش
[امین فرج‌پور] چند وقتی می‌شود که فیلم «هفت بهار نارنج» روی پرده- و البته به صورت آنلاین- اکران شده و البته در این مدت توجهات زیادی را نیز به خود جلب کرده است. فیلمی شریف، انسانی و متفاوت به کارگردانی فرشاد گل‌سفیدی و بازی درخشان علی نصیریان- که در بستر داستان یک استاد بازنشسته ادبیات با نشانه‌های زوال عقل که از همسرش که سال‌هاست در کماست، نگهداری می‌کند؛ روایتی عاشقانه و تامل‌برانگیز درباره عشق، فراموشی و وفاداری ارائه می‌دهد و مخاطب را گام به گام درگیر تصمیمات احساسی و اخلاقی شخصیت اصلی‌اش می‌کند. «هفت بهار نارنج» اما فارغ از ارزش‌ها و داشته‌های مضمونی و داستانی‌اش که در پرداخت عمیق و پراحساسش به عشق و وفاداری جلوه‌گر شده؛ به‌واسطه کیفیت و عمق کتمان‌ناپذیر بازی علی نصیریان و فضاسازی و طراحی صحنه درخشانش یکی از قله‌های سینمای انسانی سال‌های اخیر می‌تواند محسوب شود. فیلمی که از همان اولین نمایش در دوره چهل‌ویکم جشنواره فیلم فجر نام خود را سر زبان‌ها انداخته- و حالا بعد از اعلام خداحافظی علی نصیریان از دنیای بازیگری؛ به عنوان یکی از آخرین یادگاری‌های استاد ارزش و اهمیت مضاعفی نیز به دست آورده است. در مطلب زیر؛ به یادگار از روزهای جشنواره چهل‌ویکم فجر که «هفت بهار نارنج» نگاه‌ها را به خود دوخته بود، روایت فرشاد گل‌سفیدی را از این فیلم می‌خوانیم. کارگردانی که از لحظه به لحظه فیلمش پیداست بر حضور علی نصیریان در این فیلم اصرار داشته و در بسیاری از سکانس‌های فیلم نهایت تلاشش را کرده که علی نصیریان تا حد امکان به زندگی واقعی‌اش نزدیک باشد…
شبیه «مادر» علی حاتمی
درباره خداحافظی علی نصیریان از دنیای بازیگری صحبت می‌کنید؟
خداحافظی آقای نصیریان از دنیای بازیگری برایم بسیار تلخ و ناراحت‌کننده است. باید با ایشان کار کنید تا بدانید که یک بازیگر حرفه‌ای، منظم و درجه یک چه معنایی دارد. او بازیگر بزرگی است که حتی دیدنش هم باعث افتخار است و من که با ایشان همکاری کردم به این همکاری افتخار می‌کنم و واقعاً برایم تجربه‌ای بسیار لذت‌بخش بود. بسیار خوشحالم که ایشان اولین و احتمالا تنهاترین سیمرغ خود را با فیلم من یا در واقع فیلم خودشان دریافت کردند.
از بازخورد فیلم در میان منتقدان راضی هستید؟
یکی از منتقدان سینما فیلم «هفت بهارنارنج» را فیلمی شبیه «مادر» علی حاتمی دانسته و معتقد بود که این فیلم یادآور این اثر مرحوم حاتمی است، چنین اظهارنظرهایی درباره «هفت بهارنارنج» برایم بسیار خوشحال‌کننده بود و بیش از هر چیز خوشحالم که به نظر می‌رسد فیلمم حال آدم‌ها را خوب می‌کند و به شخصه اکثر نظرات و بازخوردهایی که نسبت به این فیلم شاهد بودم، نظرات و بازخوردهایی کاملامثبت بودند. [ایرنا]
از تک‌تک لحظات «هفت بهارنارنج» پیداست که اولویت شما در این فیلم حضور علی نصیریان بوده. این درست است؟ می‌توانید کمی درباره انتخاب ایشان صحبت کنید؟
حقیقت این است که من در زمان ساخت این فیلم بر حضور علی نصیریان اصرار داشتم- که البته این هم دلایلی داشت. در این زمینه علاوه بر توان بالای بازیگری آقای نصیریان، می‌توانم یه این موضوع اشاره کنم که علی نصیریان در زندگی شخصی‌اش نیز تا لحظه درگذشت همسرش از ایشان پرستاری کرده بود و این یعنی موضوع این فیلم را تجربه و زندگی کرده بود و من هم به عنوان کارگردان زمانی که متوجه شدم که ایشان چنین تجربه‌ای داشته‌اند، تصمیم گرفتم که هر طور شده ایشان را برای بازی در این فیلم راضی کنم.
آقای نصیریان به عنوان بازیگری گزیده‌کار راحت برای حضور در این فیلم راضی شدند؟
نه. البته دلیل اصلی دشواری ما برای استقاده از حضور آقای نصیریان نارضایتی ایشان از فیلمنامه یا مسایل مالی نبود، بلکه دلیل اصلی این بود که «هفت بهارنارنج» در دوران اوج شیوع کرونا ساخته شد و علی نصیریان نمی‌خواست در آن دوران در فیلمی بازی کند. پافشاری ایشان روی این موضوع در آن دوران چنان بود که حدود یک سال طول کشید توانستیم رضایت آقای نصیریان را برای بازی در این فیلم بگیریم.
یعنی شما یک سال منتظر اعلام رضایت علی نصیریان ماندید؟ نمی‌ترسیدید این انتظار باعث از بین رفتن فرصت ساخت این فیلم شود؟
به خصوص که اولین فیلم‌تان در مقام کارگردان بود؟ نه. این انتظار واقعا ارزش‌اش را داشت. من همیشه گفته‌ام که آدم وقتی می‌خواهد کاری انجام دهد، اولین چیزی که مهم است این است که آن کار اول باید به دل خودش بنشیند. برای من هم این اتفاق زمانی روی می‌داد- و زمانی به هدفم می‌رسیدم که علی نصیریان در این فیلم بازی می‌کرد. بگذریم از اینکه فارغ از میل شخصی من، حضور آقای نصیریان از این جنبه هم مهم است که من به هر حال با بهترین بازیگر سینمای ایران کار کرده‌ام و این افتخار بزرگ تا همیشه برای من می‌ماند. البته از نظر منطقی هم هیچ کدام از بازیگران سینمای ایران به اندازه آقای نصیریان برای بازی در این اثر مناسب نبودند.
می‌توانید درباره دلایل شخص آقای نصیریان برای قبول بازی در این فیلم هم صحبت کنید؟
یعنی ایشان جز کرونا مخالفت دیگری برای حضور در «هفت بهار نارنج» نداشتند؟ به نظر حال و هوای «هفت بهارنارنج» با توجه به تجربه زیسته آقای نصیریان، ایشان را از همان ابتدا تحت تاثیر قرار داده بود. به هر حال بسیاری از سکانس‌های این فیلم به زندگی واقعی آقای نصیریان شباهت‌هایی دارند و همین هم یکی از عوامل جذابیت این فیلم برای علی نصیریان بود. نتیجه اینکه ما در ساخت این فیلم عاشقانه هیچ چالشی جز محدودیت‌های کرونا نداشتیم.
می‌توانید کمی هم در این زمینه صحبت کنید که فیلمی که با این دشواری ساخته شده، چرا باید در گروه هنر و تجربه به صورت محدود اکران شود؟
من خودم با توجه به حال و هوای «هفت بهارنارنج» عقیده داشتم که این فیلم مناسب اکران در گروه «هنر و تجربه» است- و اتفاقا خودم اولین شخصی بودم که از تهیه‌کننده درخواست کردم که فیلم در این گروه اکران شود. ببینید، این فیلم- و کلا سینما- برای من یک مقوله کاملا جدی است و بنابراین می‌خواستم تماشاگران این فیلم کسانی باشند که سینما برای‌شان جدی است و با اشتیاق به دیدن این فیلمی بنشینند- که شماری از منتقدان سینما آن را اثری خوانده‌اند که تماشاگرش را عاشق و مجنون می‌کند. نکته دیگر این که این فیلم به هر حال آخرین اثری است که علی نصیریان در آن ایفای نقش کرده. یک فیلم شریف از بازیگری شریف- که دوست دارم به آن احترام گذاشته شود و دلم نمی‌خواهد یک نفر، چیپس و ماست موسیر بخورد یا چرت بزند و این فیلم را ببیند.در واقع دغدغه من در زمان اکران این فیلم فروش بالا و مسائل مالی نبود. همان‌طور که در زمان ساخت فیلم هم می‌دانستم که «هفت بهارنارنج» از آن فیلم‌هایی نخواهد بود که فروش بالایی داشته باشد، اما فیلمنامه این فیلم آن‌قدر برایم جذاب و مهم بود که آن را کارگردانی کردم. حالا هم فارغ از فروش فیلم در گروه «هنر و تجربه» از آن‌جا که فیلم در اکران آنلاین مورد توجه قرار گرفته- آن‌هم با وجود اینکه نسخه قاچاق فیلم هم طبق معمول در دسترس قرار گرفته- بسیار خوشحالم و امیدوارم مخاطبان بیشتری این فیلم را ببینند.