ارزشمندترین ارثیه‌ای که برای ایرانیان به جا مانده

می‌توانید اول درباره این موضوع صحبت کنید که برگزاری چنین رویدادهایی چه تاثیری می‌تواند در معرفی زوایای پیدا و پنهان شاهنامه فردوسی داشته باشد؟
من همیشه براین باور بوده‌ام که شاهنامه بزرگ‌ترین ودرعین‌حال، ارزشمندترین ارثیه‌ای است که برای ما ایرانیان به جا مانده است. اگرچه متاسفانه، ما کارگردانان تئاتر دراین سال‌ها کمتر به سراغ متونی ازاین دست رفته‌ و به آن شکلی که باید این اثر سترگ را دستمایه اجراهای تئاتری قرارنداده‌ایم. درنتیجه، شاهنامه به‌رغم ظرفیت‌های گسترده دراماتیک، چندان که باید مورد توجه واقع نشده است.

-دلیل این کم‌توجهی را در چه می‌دانید؟
خاطرم هست زمانی که دررشته تئاتر دردانشگاه تحصیل می‌کردیم، باید «ایلیاد و اودیسه» را می‌خواندیم تا نمره بگیریم. درحالی‌که خود من بعد از اتمام دانشگاه و به سفارش مرحوم پدرم، شروع به خواندن شاهنامه و شناخت بیشتر آن کردم! برای خود من همیشه این سوال بوده است که چرا از گستردگی ادبیات کهن دردانشکده‌ها کمتر استفاده شده و به جای آن، آثار کلاسیک جهان منبع الهام دانشجویان و استادان قرارگرفته است. البته این حرف به آن معنی نیست که نباید دردانشگاه از ادبیات کلاسیک جهان بخوانیم، می‌خواهم بگویم ما دراین سال‌ها نسبت به متون ارزشمند داخلی کم‌لطف بوده‌ایم. شاید به همین خاطر است که اثر عمیق و حماسی شاهنامه، کمتر مورد شناخت قرارگرفته است. من معتقدم، چه در تئاتر و چه در شاخه‌های دیگر، ضرورت دارد که دردرجه اول به آثار درخشان و بی‌تکرار مفاخر فرهنگی خودمان توجه کنیم و بعد به سراغ متون خارجی برویم. به‌خصوص درباره فردوسی که به نظر من، او پیش از آن‌که شاعر باشد، یک کارگردان سینما و تئاتر بوده است، چرا که وقتی شاهنامه را می‌خوانیم، می‌بینیم که هریک از حکایت‌ها، دارای میزانسن است و فردوسی درسرایش این اشعار از دکوپاژ هم استفاده کرده است.

-جشنواره «رزم‌آوا» در رده‌های سنی کودک، نوجوان و بزرگسال برگزار می‌شود. شما به عنوان یکی از داوران این رویداد- و البته یکی از کارگردان‌های باسابقه تئاتر این سرزمین- حضور کودکان ونوجوانان را در این جشنواره چگونه ارزیابی می‌کنید؟
اتفاقا طی روزهای اخیر دختر هفت ساله‌ای را دیدم که به عنوان شرکت‌کننده در جشنواره حضور یافته بود و در نوع خود بی‌نظیر بود. حضور نسل جوان دراین رویداد نشان از این دارد که چنین جشنواره‌هایی باعث می‌شوند تا نظر کودکان ونوجوانان به سمت خوانش و درک شاهنامه جلب شود. همان‌طور که اشاره کردم، متاسفانه بزرگان و گذشتگان این نسل، به آن شکلی که باید به اثری چون شاهنامه توجه نشان نداده‌اند و جای آن است که حالا که فرصت برگزاری این جشنواره به وجود آمده، به عظمت شاهنامه و چیره‌دستی فردوسی در نگارش این اثر بزرگ توجه بیشتری صورت بگیرد.

-باتوجه به این‌که نقالی درزمره هنرهای آیینی‌سنتی ما قراردارد؛ جایگاه فعلی این هنر را چطور می‌بینید؟
من از زمان دانشکده، همواره به اجرای آثار ایرانی علاقه داشتم ولی ازهمان زمان هم می‌دیدم که بعضی از همکلاسی‌هایم، با نگاه از بالا  به پایین به این کارها نگاه می‌کنند؛ درحالی که من درطول سال‌های فعالیتم درعرصه تئاتر، نمایش‌هایی از برشت، میلر، پینتر و… را هم کارکردم، ولی اصولا گرایش من در تئاتر به سمت‌وسوی اجرای آثار ایرانی بوده و همیشه به این مسئله اشاره کرده‌ام که نمایش‌های من باید بوی نجیب نم کاهگل را بدهند. این را هم باید اضافه کنم که من به شخصه درسال‌های اخیر از داوران جشنواره آیینی‌سنتی بوده‌ام و خوشحالم که می‌بینم این جشنواره دراستان‌های مختلف کشور برگزار شده است. چون هنرمندان جوان درشهرستان‌ها اصولا الگویی دراین زمینه ندارند و بی‌تردید، جشنواره آیینی‌سنتی و همین‌طور جشنواره‌هایی ازجنس «رزم‌آوا» می‌توانند منبع الهام خوبی برای هنرمندان مشتاق دراین زمینه باشند.