«میدل‌ایست‌آی»: اسرائیل جنگ را باخته فقط هنوز نمی‌داند
همانند ویتنام، دو عامل به قتل‌عام غزه پایان خواهد داد: عزم فلسطینی‌ها برای ماندن در سرزمین خود و افزایش خشم عمومی در غرب
در حالی که حملات اسرائیل علیه غزه در روزهای اخیر تشدید شده و ماموریت بنیامین نتانیاهو که کشتار هر چه بیشتر است، به‌قدری آشکار شده که جامعه بین‌المللی هم اکنون نمی‌تواند آن را نادیده بگیرد، بسیاری معتقدند عزم فلسطینیان با وجود کوهی از درد، خلل‌ناپذیر است، از جمله «دیوید هرست»، سردبیر نشریه انگلیسی «میدل‌ایست‌آی» و تحلیلگر مسائل عربستان. او در مقاله‌ای با عنوان «اسرائیل جنگ غزه را باخته است، فقط هنوز نمی‌داند»، به ابعاد این جنگ پرداخته و تبعات آن را برای اسرائیل با پیامدهای جنگ ویتنام برای آمریکا مقایسه کرده است. هرست معتقد است که دو عامل به جنگ ویتنام و بیش از یک قرن مبارزه برای خلاصی این کشور از شر استعمار پایان داد: عزم ویتنامی‌ها و افکار عمومی در آمریکا. همین دو عامل، به مردم فلسطین کمک خواهد کرد: عزم فلسطینی‌ها برای ماندن و مردن در سرزمین خود و افکار عمومی در غرب، که همین حالا هم به سرعت علیه اسرائیل است. در ادامه بخشی از این مقاله را می‌خوانید:
سرمستی و کشتار در سالگرد «نکبت»
دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری آمریکا، در توری چهار روزه به خاورمیانه رفت. دستاوردهای او در این سفر قراردادی ٦٠٠ میلیارد دلاری با عربستان (که طی آن همکاری‌های دو کشور در حوزه‌های فناوری، انرژی، زیرساخت، بهداشت، دفاعی و سرمایه‌گذاری گسترش می‌یابد)، پیمانی ۱.۲ تریلیون دلاری با قطر، یک هواپیمای شخصی ۷۴۷ برای استفاده رئیس‌جمهوری، یک برج برای اریک، پسر ترامپ در دوبی و بسیاری موارد دیگر از جمله معاملات ارز دیجیتال با شرکت خانوادگی ترامپ، ورلد لیبرتی فایننشال، بودند. ثروتمندترین اعراب برای ریختن پول به پای امپراتور واشنگتن با یکدیگر رقابت می‌کردند. در حالی که این نمایش ثروت و سرمستی در ریاض و دوحه در حال انجام بود، اسرائیل با کشتن هرچه بیشتر فلسطینی‌ها در غزه، سالگرد نکبت ۱۹۴۸ را گرامی می‌داشت.
ماموریت نتانیاهو در غزه، که گرسنگی دادن و بمباران کردن هر چه بیشتر ۲.۱ میلیون فلسطینی از این منطقه محصور است، چنان آشکار و واضح شده که حتی جامعه بین‌المللیِ به غلط نامگذاری‌شده، هم اکنون نمی‌تواند آن را نادیده بگیرد. تام فلچر، معاون دبیرکل سازمان ملل در امور بشردوستانه، به شورای امنیت گفت: «برای کشته‌شدگان و کسانی که صدایشان خاموش شده است اکنون به چه مدرک بیشتری نیاز دارید؟ آیا قاطعانه برای جلوگیری از نسل‌کشی و تضمین احترام به قوانین بین‌المللی بشردوستانه اقدام خواهید کرد؟» امانوئل مکرون، رئیس‌جمهوری فرانسه، سیاست اسرائیل در غزه را «شرم‌آور» خواند. پدرو سانچز، نخست‌وزیر اسپانیا، در پارلمان این کشور، اسرائیل را «دولتی نسل‌کش» خواند و خاطرنشان کرد که مادرید با چنین کشوری تجارت نمی‌کند.
خیانت بزرگ
در سفر رئیس‌جمهوری آمریکا به کشورهای عربی، آشکارا حتی یک کلمه درباره محکومیت رفتار اسرائیل در غزه از زبان سران این کشورها به ترامپ گفته نشد. این نمایش در خلیج (فارس) خیانتی بزرگ به فلسطینی‌ها بود، اما همان‌طور که خودشان هم خوب می‌دانند، حاکمان عرب سابقه طولانی در رها کردن آنها دارند. امروز، آنها قهرمانان واقعی جهان عرب را در حالی که گرسنگی می‌کشند و بمباران می‌شوند و جان می‌دهد، رها کرده‌اند.
بمباران غزه؛ ١٨ برابر بیشتر از ویتنام
حماس و حزب‌الله هر دو آسیب دیده‌اند، هرچند شک دارم که این پایان کار آنها باشد. حماس هنوز در میدان می‌جنگد، همان‌طور که آمار کشته‌شدگان ارتش اسرائیل در غزه که کمتر گزارش شده، همچنان نشان می‌دهد. روحیه مقاومت در غزه شکست نخورده است. در واقع، فقط شباهت‌ها با شکست تاریخی دیگر نیروهای استعماری، فرانسوی‌ها و آمریکایی‌ها، فقط بیشتر شده است. از یک نظر، هیچ مقایسه‌ای بین غزه و جنگ ویتنام وجود ندارد.
نیرویی که اسرائیل امروز در غزه به‌کار می‌گیرد، در مقایسه با آنچه جان اف کندی، لیندون بی جانسون و ریچارد نیکسون، سه رئیس‌جمهوری آمریکا در جنگ ویتنام، استفاده کردند، بسیار ناچیز است. در طول هشت سال، آمریکا بیش از پنج میلیون تن بمب بر سر ویتنام ریخت و آن را به بمباران‌شده‌ترین مکان روی زمین تبدیل کرد. تا ژانویه ٢٠٢٥، اسرائیل حداقل ۱۰۰هزار تن بمب بر سر غزه ریخت. به‌عبارت دیگر، آمریکا حدود ۱۵ تن مواد منفجره در هر کیلومتر مربع از ویتنام فرو ریخت، در حالی که اسرائیل ۲۷۵ تن در هر کیلومتر مربع از غزه پرتاب کرده است؛ رقمی که ۱۸ برابر بیشتر است.
تلاش برای محو حماس بی‌فایده است
با این اوصاف، نکات مقایسه‌ای دیگری بین جنگی که تا به امروز زخم‌هایی بر پیکره آمریکا زده و جنگ فعلی در غزه که نتانیاهو قرار است با تلاش برای اشغال دائمی این منطقه، آن را تشدید کند، به چشم می‌آید.
بی‌فایده بودن عملیات نظامی آمریکا علیه ویت‌کنگ‌ها که از آن زمان تاکنون به آن اذعان می‌شود، منعکس‌کننده تلاش‌های ارتش اسرائیل برای محو حماس از نقشه جهان است.
با گسترش دخالت آمریکا در جنگ ویتنام و مجبور شدن واشنگتن به کنار گذاشتن این ادعا که بیش از ۱۶هزار سرباز و خلبان به ارتش ویتنام جنوبی «مشاوره» می‌دهند، برای واشنگتن و سایگون روشن شد که باید ویت‌کنگ‌ها را از حومه شهرها بیرون برانند و دولت دوباره کنترل حدود ۱۲هزار دهکده را به دست گیرد. احتمالا هیچ چیز سریع‌تر از «برنامه استراتژیک دهکده» روستاییان ویتنام جنوبی را علیه آمریکا و دولت خودشان در سایگون نشوراند.
از جان بی‌ارزش شرقی‌ها تا انسان حیوان‌نما!
دو شباهت دیگر بین امروز و سال ۱۹۶۸ وجود دارد: اعتراضات و سطوح وحشیانه سرکوب در دانشگاه‌های آمریکا و میزانی که ارتش‌های آمریکا و اسرائیل احساس می‌کردند قبل از ارتکاب جنایات باید دشمن خود را غیرانسانی جلوه دهند. پس از قتل عام روستای «مای لای» در سال ۱۹۶۸، که در آن حدود ۵۰۰ غیرنظامی غیرمسلح و بی‌گناه فقط در عرض چند ساعت کشته شدند، فرمانده آمریکایی، ژنرال ویلیام وستمورلند، گفت که زندگی ویتنامی‌ها بی‌ارزش است: «شرقی‌ها به اندازه غربی‌ها به جان انسان‌ها بها نمی‌دهند.» رهبران اسرائیل خیلی پا را از وستمورلند فراتر گذاشته‌اند. آنها فلسطینی‌ها را حیوان انسان‌نما خطاب می‌کنند! در واقع، تمام این تاریخ دهه‌های پیش، به طرز عجیبی با شرایط امروز غزه و کرانه باختری اشغالی مرتبط به نظر می‌رسد.
گیورا ایلاند، سرلشکر بازنشسته اسرائیلی، در مصاحبه‌ای در ۲۹ اکتبر ۲۰۲۳، فقط چند هفته پس از جنگ غزه، گفت که اسرائیل نباید اجازه ورود کمک‌ها به این سرزمین را بدهد: «این واقعیت که ما در مواجهه با کمک‌های بشردوستانه به غزه خود را ببازیم، اشتباهی جدی است… غزه باید کاملا نابود شود: هرج‌ومرج وحشتناک، بحران شدید انسانی، فریادهایی که به آسمان بلند شود.»
او بعد استدلال کرد: «تمام غزه گرسنه خواهد ماند و وقتی غزه گرسنه شود، صدها هزار فلسطینی خشمگین و آزرده خواهند شد و مردم گرسنه، کسانی هستند که علیه [یحیی] سنوار کودتا خواهند کرد، و این تنها چیزی است که او را آزار می‌دهد.» هیچ اتفاقی از این نوع نیفتاد، اما استدلال ایلاند به عنوان «طرح ژنرال‌ها» شناخته شد که ابتدا در شمال غزه، جایی که ۴۰۰هزار فلسطینی باقی مانده بودند، اعمال شد. طرح تخلیه شمال غزه شکست خورد، چرا که صدها هزار نفر در جریان آتش‌بس اخیر به خانه‌های خود بازگشتند، هرچند چیزی از آنها باقی نمانده بود.
سرنوشت آمریکا در ویتنام در انتظار نتانیاهو و جانشین‌اش
اما تاکتیک گرسنگی‌دادن و پاکسازی قومی، در عملیات نظامی فعلی اسرائیل، به نام «ارابه‌های گیدئون»، جان تازه‌ای گرفته است. در آنچه نتانیاهو بارها «مرحله نهایی» جنگ نامیده، نقشه این است که بیش از دو میلیون فلسطینی را مجبور کنند به یک منطقه بایر جدید در اطراف رفح کوچ کنند. فلسطینی‌ها فقط پس از بازرسی توسط نیروهای امنیتی اجازه ورود خواهند داشت. این یک بلیت یک‌طرفه است: آنها هرگز نمی‌توانند به خانه‌هایشان بازگردند، خانه‌هایی که کاملا تخریب خواهند شد. خبرگزاری اسرائیلی «وای‌نت» گزارش داد: «ارتش اسرائیل با همکاری شین‌بت (آژانس امنیت داخلی اسرائیل)، در جاده‌های اصلی منتهی به مناطقی که غیرنظامیان غزه در منطقه رفح در آن اسکان داده خواهند شد، ایست‌های بازرسی ایجاد خواهد کرد.»
نتانیاهو سه‌شنبه گذشته گفت که ممکن است آتش‌بس موقت در غزه را بپذیرد، اما متعهد به پایان‌دادن به جنگ در این منطقه محصور فلسطینی نخواهد شد. آنچه ویتنام برای جانسون و نیکسون به بار آورد، غزه برای نتانیاهو و جانشین او به عنوان نخست‌وزیر، احتمالا نفتالی بنت، به بار خواهد آورد، چراکه به گفته منابعی در بریتانیا که مرتبا او را ملاقات می‌کنند، نتانیاهو بسیار بیشتر از آنچه علنا اعلام می‌شود، از سرطان رنج می‌برد.
عزم فلسطینی‌ها و افکار عمومی غرب
دو عامل به جنگ ویتنام و به همراه آن بیش از یک قرن مبارزه برای خلاصی این کشور از شر استعماری پایان داد: عزم ویتنامی‌ها و افکار عمومی در آمریکا. همین دو عامل، به مردم فلسطین کمک خواهد کرد: عزم فلسطینی‌ها برای ماندن و مردن در سرزمین خود و افکار عمومی در غرب، که همین حالا هم به سرعت علیه اسرائیل شده است. با دقت به آن نگاه کنید. این افکار به جناح راست نفوذ می‌کند و در جناح چپ کاملا جا افتاده است. دیگر انتقاد مشروع از نسل‌کشی را یهودستیزانه خواندن، کارساز نیست. این تیر قبلا شلیک شده است.
این جنگ هم در فلسطین و هم در قلب‌ها و ذهن‌های غرب -که پروژه صهیونیستی از آن رشد کرد و بسیار به آن وابسته است- در جریان است. اسرائیل ممکن است در هر نبردی پیروز شود، همان‌طور که آمریکایی‌ها در ویتنام، اما در نهایت این جنگ را خواهد باخت./