«شما از رونالدو و مسی، دو ستاره فوتبال دنیا، نام بردید که از صفحه مجازی‌شان چطور استفاده می‌کنند و اصلا وارد سیاست نمی‌شوند و در حیطه کاری خودشان جلو می‌روند. هنرمندان، ورزشکاران و سیاسیون ما وقتی صفحه پرمخاطبی دارند از آن به‌خوبی استفاده نمی‌کنند. برخی سواد سیاسی ندارند، اما وارد سیاست می‌شوند، اما باید آن را به صاحبانش بسپاریم. البته سیاسیون هم گاهی درباره مسائل فوتبالی اظهار نظر می‌کنند.»
پرویز مظلومی، فوتبالیست سرشناس و مربی باتجربه‌ای که سال‌هاست از نیمکت دور مانده، روز گذشته در برنامه سلام صبح به‌خیر صحبت‌هایی کرد که بسیاری فرض کردند مخاطبش وریا غفوری، کاپیتان تیم استقلال است. وریا که به‌دلیل اظهار نظرهایش فشار زیادی را تحمل کرده، آخرین‌بار به دلیل حمایت از دختر استقلالی خبرساز شد و مورد حمله برخی خبرگزاری‌ها و رسانه‌ها قرار گرفت. اغلب حمله‌ها به کاپیتان خجالتی استقلال هم همین مفهومی را دنبال می‌کرد که آقای مظلومی گفته‌اند؛ اینکه فوتبالیست چه کار به سیاست دارد و برای چه باید در مسائل مهم دخالت کند. حالا پرویز مظلومی هم با تأکید بر اینکه فوتبالیست‌های بزرگ دنیا در مسائل سیاسی دخالت نمی‌کنند، گویی تلویحا به وریا گفته از این کارها دست بردارد.
البته آقای مظلومی یا اطلاعات‌شان در مورد فوتبال دنیا و ستاره‌های شناخته‌شده ناقص است که برازنده یک کارشناس مدعی فوتبال نیست یا دارند خود را به کوچه علی‌چپ می‌زنند. چیزی که از آن به‌عنوان اظهار نظر سیاسی صحبت می‌شود، درواقع احساس مسئولیت اجتماعی است؛ رفتارهای اجتماعی که کمتر فوتبالیستی می‌تواند خود را از آن بی‌نیاز ببیند و کنار نگه دارد. همین مسی و رونالدو که آقای مظلومی اسم برده‌اند، یکی سفیر یونیسف است و آن یکی مدام در فعالیت‌های خیریه حاضر می‌شود. رونالدو در جنگ سوریه برای بچه‌های جنگ‌زده پیام فرستاد و مسی با بچه‌های افغانستانی ابراز همدلی کرد. اینها چه تفاوتی با کار وریا دارد؟ از این هم جلوتر بروید؛ بازیکنی مثل زیدان حتی در انتخابات ریاست‌جمهوری فرانسه بسیار فعال بود و یک دوره بشدت مقابل ژان ماری لوپن و سیاست‌های نژادی‌اش ایستاد و از مردم خواست به او رأی ندهند. مثال‌ها پرشمار است، اما معلوم است که نه آقای مظلومی نیازی به این مثال‌ها دارد و نه اساسا موضوع این است، چون در همین کشور خودمان ورزشکاران به‌کرات در فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی حضور داشته‌اند. اصلا از آنها دعوت می‌شود که مثلا در راهپیمایی‌ها حاضر شوند یا مردم را دعوت به حضور در انتخابات کنند.
رفتار سیاسی اگر در همین حد باشد، لابد به نظر منتقدان وریا و آقای مظلومی نه‌تنها بد نیست که خیلی هم خوب است. لابد اگر کسی به برجام و سیاست‌های دولت حمله کند ایرادی ندارد؛ موردش را داشته‌ایم و کسی هم از این عزیزان دل‌نگران صدایش درنیامد که فوتبالیست نباید اظهار نظر سیاسی کند، بلکه خیلی هم حال کردند و خبر را بولد کردند. وقتی یک قهرمان کشتی مدالش را به یک رئیس‌جمهوری خاص تقدیم می‌کرد تا با صدای بلند از نزدیکی‌اش به یک جریان سیاسی بگوید و مثلا از جریان مخالف اعلام برائت کند، نه آقای مظلومی و نه دلواپسان دیگر مشکلی نمی‌دیدند و او خیلی هم تحویل گرفته شد. یا در روزهایی که اختلافات ما با عربستان به اوج رسیده بود و ماجرای محرومیت از بازی در زمین خودی داشت کلید می‌خورد، کم نبودند بازیکنانی که نظرات‌شان را علیه عربستان با صدای بلند اعلام می‌کردند و حتی به این موضوع دامن می‌زدند، اما همان روزها هم- جز از سوی فعالان اجتماعی و رسانه‌های غیر رسمی- نشنیدیم کسی به آنها انذار بدهد و مسئولیت‌شان را گوشزد کند. حالا چه شده که حمایت از یک هوادار این‌قدر برای دوستان سنگین آمده که کلا حکم به کناره‌گیری ورزشکاران از سیاست می‌دهند؟
امیدواریم وریا به مسئولیت فردی و اجتماعی‌اش اشراف داشته باشد و رفتار غیر اخلاقی و خلاف مصالح انجام ندهد و البته نسبت به موضوعات اجتماعی حساس باشد، اما این کارها را انجام بدهد یا نه، به قول ظریفی برای سیندرلا شلیته نخواهد شد. آقای مظلومی هم برای تیم گرفتن و برگشتن به فوتبال –و چه بسا استقلال- به این مصاحبه‌ها و اظهارات دل نبندند. هنوز برای فوتبالی‌جماعت خیلی از خاطرات تر و تازه است و نمی‌شود سرشان را شیره مالید.