تاریخ تکراری یک ناکجاآباد!

پولاد امین، شهروند آنلاین: «بی ‌همه چیز» فیلم شگفت‌انگیزی بود. فیلمی جذاب، موثر و خوش‌ساخت که در اولین روز جشنواره سالن‌ اهالی رسانه را گرم کرد. فیلمی که روند مثبت حرکتی محسن قرایی را که از «خسته نباشید» تا «سد معبر» محسوس بود، محسوس‌تر و ملموس‌تر کرد.

ریشه «بی همه چیز»

ارزش و اهمیت «بی همه چیز» موضوعی بود که حاضران در نشست مطبوعاتی فیلم بر آن اجماع داشتند. اتفاقی که بی‌تردید به این دلیل بود که قرایی سال‌ها انگیزه و توان خود را بر ساخت آن گذاشته بود. موضوعی که خود نیز آن را به تأکید بیان کرد: «حدود 10 سال پیش بود که تصمیم گرفتم این فیلم را بسازم. حتی پیش از ساخت اولین فیلمم، در نظر داشتم این فیلم را بسازم، ولی از آنجا که فیلم سختی بود و پروداکشن سختی می‌طلبید، امکان ساختش میسر نبود. بعد از ساخت دو فیلم شرایط ساختش فراهم شد.» محسن قرائی می‌گوید در دوران دانشجویی بعد از خواندن نمایشنامه «ملاقات بانوی سالخورده» نوشته فردریش دورنمات به‌شدت به این داستان علاقه‌مند شده بود.

تنوع کارنامه

محسن قرایی درباره اینکه «بی همه چیز» چندان شباهتی به دو فیلم قبلی‌اش ندارد، گفت که « فیلم‌های یک کارگردان الزاما نباید شبیه هم باشند.» او در این زمینه توضیح داد که «برای من اتفاق جذاب این است که در ژانرهای مختلفی کار کنم. اساسا اعتقادی ندارم چون فیلم قبلی من در فضای شهری بوده، حتما فیلم بعدی من نیز باید در همان مسیر باشد. دوست دارم فیلم بعدی هم ارتباطی به «بی همه چیز» نداشته باشد.»

دیروز شبیه امروز

درباره «بی همه چیز» نکته مناقشه‌برانگیز ماجرا شاید این باشد که حداقل در سالن رسانه‌ها بسیاری فیلم را کنایه‌ای از اوضاع روز جامعه و البته نقاط عطف تاریخ این سرزمین می‌دانستند. محسن قرایی اما ظاهرا با چنین برداشتی از فیلمش مخالف است و درباره اینکه آیا فیلمش حرف روز جامعه را می‌زند یا نه، می‌گوید: «هیچ فیلمسازی نمی‌تواند ادعا کند فیلمش با شرایط کنونی جامعه نسبتی ندارد. من هم بی‌شک از چیزی که در اطرافم می‌بینم، تأثیر می‌گیرم. آدم‌های مختلف نگاه‌های متفاوتی به جامعه دارند. من به هر نظری که درباره این فیلم دارند، احترام می‌گذارم ولی فکر می‌کنم فیلم بیانگر نظر من درباره اتفاقات است. هر چیز دیگری بگویم اضافه است.»