مدرسه خانگی، قرنطینه و کودکان

فرشته کیانی، شهروندآنلاین: مدرسه خانگی، قرنطینه و کودکان یکی از معضلات کروناست. «ولز» هشت‌ساله از یادگیری از راه دور لذت نمی‌برد: «وحشتناک است.» امیلی، 9 ساله هم تحصیل در خانه را سخت می‌داند: «واقعا ملال‌آور است. ناراحتم.» اما فلورا، 9 ساله، می‌گوید یادگیری در قرنطینه کاملا هم بد نیست: «حل مسائل ریاضی با مادربزرگم در اسکایپ سرگرم‌کننده است و من کل روز تنقلات خوشمزه مانند بیسکویت شکلاتی دارم!»

اما همه آنان ترجیح می‌دهند در مدرسه باشند. بتی می‌گوید: «حواس‌پرتی در آنجا کمتر است.»

آینهو می‌گوید: «وقتی در کلاس هستید، می‌توانید با معلم خود صحبت کنید و از او کمک بخواهید.» ولز اضافه می‌کند: «حتی به‌صورت خصوصی و نه در جمع. دانش‌آموز از معلم توجه می‌بیند.» فلورا می‌گوید: «من واقعا دلم برای بازی با دوستانم تنگ شده است.»

در خانه، والدینی که برای مدیریت نگرانی‌های شغلی یا مالی خود تلاش می‌کنند، ممکن است به اندازه لازم آگاه، باحوصله و مشوق و حامی دانش‌آموزان نباشند و کار مدرسه خود به منبع استرس دیگری تبدیل شود!

تأثیر کامل تعطیلی مدارس بر دانش‌آموزان هنوز باید بررسی و کشف شود، اما اکنون نشانه‌های نگران‌کننده‌ای وجود دارد که می‌گوید دانش‌آموزان مدارس ابتدایی از نظر سلامت عاطفی و جسمی و اختلال در یادگیری بیشتر از کودکان بزرگ‌تر رنج می‌برند.

لی الیوت میجر، استاد پویایی اجتماعی در دانشگاه اکستر انگلستان می‌گوید آنچه ما واقعا نگران آن هستیم «شکاف در آموزش» است. تحقیقات او نشان می‌دهد در نخستین دور از قرنطینه، دانش‌آموزان ابتدایی بسیار بیشتر از دانش‌آموزان دبیرستانی دچار اختلال در یادگیری شدند که نشان می‌دهد یادگیری از راه دور برای کودکان کم‌سن و سال‌تر دشوارتر بوده است.

در حال حاضر، نشانه‌هایی وجود دارد که می‌گوید همه‌گیری بر توانایی کودکان در نوشتن و فهم واژه‌ها و ساختار جملات مشکل‌تر و پیچیده‌تر تأثیر داشته است. در ماه سپتامبر، مطالعه‌ای روی 112 هزار دانش‌آموز در سال اول دبیرستان نشان داد که مهارت نوشتن آنان 22 ماه عقب‌تر از نقطه‌ای است که باید باشند.

سمی رایت از  Social Mobility Commission (نهاد عمومی غیر دپارتمانی مشاوره‌ای وزارت آموزش‌وپرورش انگلیس) شیوه آنلاین را برای نوشتن طولانی مناسب نمی‌داند. کودکان کم‌سن و سال‌تر نیز معمولا هنگام یادگیری از خانه، به تعامل بیشتری با والدین نیاز دارند.

سمی رایت می‌گوید «برای نشاندن کودکی شش‌ساله پای تکالیفش، باید با او تعامل داشته باشید.» برای دانش‌آموزان ابتدایی در خانواده‌های شلوغ، تک‌والد و کم‌درآمد چنین چیزی سخت اتفاق می‌افتد. کودکان خانواده‌های فقیرتر نیز اغلب دبستان را با دایره واژگان محدودتری شروع می‌کنند که سمی رایت می‌گوید شکی نیست قرنطینه تأثیر این موارد را  افزایش می‌دهد.

اد فینچ، معلم دبستان، شاهد برخی پسرفت‌ها بوده است. او می‌گوید: «در کلاس من، ریاضیات افت کرد. مهارت‌هایی که هر روز تمرین می‌کردیم تکرار نشده بود، بنابراین کودکان آنها را فراموش کرده بودند؛ این به معنای از دست دادن اعتمادبه‌نفس است. حتی دانش‌آموزانی که همیشه آماده سعی و تلاش برای حل مسائل بودند، ممکن است حالا وقتی با مسأله‌ای روبه‌رو ‌شوند که نتوانند به سرعت حلش کنند، اشک‌شان سرازیر شود! آنان از آزمایش چیزهای جدید بسیار می‌ترسند.»

او گفت: «در مدرسه به کودکان گفته می‌شود اشتباه کردن بی‌اشکال و پذیرفتنی است و معلمان می‌دانند چگونه مشکلات در رفتار و تمرکز بچه‌ها را مدیریت کنند؛ آنان به تدریج، با ملاحظه و به نرمی دانش‌آموزان را تشویق به حل این مشکلات می‌کنند، بدون علنی کردن آنها.»

در خانه، والدینی که برای مدیریت نگرانی‌های شغلی یا مالی خود تلاش می‌کنند، ممکن است به اندازه لازم آگاه، باحوصله و مشوق و حامی دانش‌آموزان نباشند و کار مدرسه خود به منبع استرس دیگری تبدیل شود!

دکتر جیمز بیدولف، مدیر اجرایی University primary school در کمبریج، نگران است که دانش‌آموزانش قید همه چیز را بزنند و معتقد است در خانه ماندن به اعتمادبه‌نفس آنان ضربه زده است. او فکر می‌کند بخشی از این، به دلیل دوری از دوستان‌شان و ثبات و امنیتی است که مدرسه فراهم می‌کرد و بخشی دیگر به این دلیل است که بچه‌ها مجبور می‌شوند کاستی و خلأ در دانش‌شان را برای والدین‌شان آشکار کنند: «در اولین دور از قرنطینه، والدینی داشتیم که می‌گفتند ما متوجه نبودیم فرزندان‌مان نمی‌توانند این کارها را انجام دهند. این باعث اضطراب شد.»

آلیشیا دراموند، درمانگر کودک و بنیان‌گذار مرکز سلامتی آنلاین Teen Tips، می‌گوید این برای یادگیری یا سلامت روان کودکان خوب نیست.

او می‌گوید: «والدینی که نگران عقب ماندن فرزندان‌شان هستند هر کاری می‌کنند تا آنان را پیش بیندازند. سختی در این حد، کودکان کم‌سال را تحت فشار قرار می دهد.»

دراموند می‌گوید این امر همچنین احساس ارزشمند بودن را در آنان کاهش می‌دهد. آنان باید فکر کنند  «همان‌گونه که هستند دوست داشته می‌شوند».

آن روی سکه

با تمام این حرف‌ها، برخی از کودکان انعطاف‌پذیرتر بوده‌اند. بسیاری توان‌شان فقط در این حد نبوده که دست خود را بالا ببرند و از معلم بپرسند. تلاش کرده‌اند و با موفقیت امور خود را به تنهایی مدیریت کرده‌اند. آنان همچنین یاد گرفته‌اند که می‌توانند دوران سختی را پشت‌سر بگذارند. آلیشیا دراموند می‌گوید: «برخی از آنان به استراتژی‌های مقابله سالم دست می‌یابند و برخی خودآگاهی و همدلی بیشتری فرا می‌گیرند.»

فینچ می‌گوید برخی از دانش‌آموزان مدارس ابتدایی از این فرصت برای توسعه مهارت‌های جدید و کار روی پروژه‌های بلندمدت بهره گرفته‌اند. وقتی می‌بینم کودکی شعر یا اثر هنری زیبایی خلق می‌کند و والدین می‌گویند «او فقط می‌خواست ادامه بدهد»، فکر می‌کنم آن کودک برای انجام این کار به ساعت‌ها وقت نیاز داشت و ما نمی‌توانستیم آن زمان را در مدرسه به او بدهیم.

در تحقیقی که Parent Ping app انجام داد بیشتر والدین –به‌ویژه پدران- گفتند که خانواده آنان طی سال گذشته به هم نزدیک شده‌اند.

در مدرسه ابتدایی  Parklandsدر شهر لیدز -جایی که 68 درصد کودکان واجد شرایط وعده‌های غذایی رایگان هستند و فقط 18 درصد در اولین قرنطینه به لپ‌تاپ دسترسی داشتند- نظر کریس دایسون، مدیر مدرسه به‌طور شگفت‌انگیزی درباره یادگیری از راه دور مثبت است: «کسانی که عاشق مطالعه بودند واقعا شتاب گرفتند.» کودکان همچنین بیشتر به یادگیری در فضای باز مشغول می‌شوند. دایسون می‌گوید: «آنان در حال بالا رفتن از درختان، پیاده‌روی در طبیعت و جمع‌آوری اشیا بودند. والدین فرصتی برای گذراندن باکیفیتِ وقت در کنار آنان در فضایی باصفا پیدا کردند که شاید دیگر هرگز دست ندهد‍!»

بیدولف معتقد است که دانش‌آموزان او با اوتیسم و ​​سایر نیازهای پیچیده، در قرنطینه «شکوفا» شده‌اند: «تمام روز در مدرسه بودن، آنان را تحت فشار قرار می‌دهد. یادگیری با سرعت خودشان برایشان بهتر بوده است.» این البته تجربه‌ای جهانی نیست. تحقیق دانشگاه Bath Spa نشان داد که 73درصد از هماهنگ‌کنندگان نیازهای ویژه آموزشی گفتند مدارس آنها چالش‌هایی برای پشتیبانی از کودکان در اولین قرنطینه داشته‌اند. 80درصد هم گفتند مدارس دریافتند فراهم کردن برنامه یادگیری آنلاینِ متفاوت برای این کودکان دشوار است.

تأثیر قرنطینه بر سلامت جسم و روان کودکان

تأثیر قرنطینه بر سلامت روان کودکان چشمگیر بوده است. نظرسنجی  Barnardo’s، که در ماه مه و ژوئن انجام شد، نشان داد که 41درصد از کودکان اکنون احساس تنهایی بیشتری نسبت به قبل از قرنطینه دارند و  38درصد احساس نگرانی بیشتری دارند.

دکتر رونی چونگ، پزشک متخصص اطفال و مشاوره در بیمارستان کودکان Evelina در لندن می‌گوید وقت گذراندن به تنهایی جلوی صفحه نمایش، به جای لذت بردن از بازی گروهی و بازی در فضای باز با دوستان، برای سلامتی کودکان مضر است.

هلن دود، استاد روانشناسی کودک در دانشگاه ردینگ، اشاره می‌کند که بخش وسیعی از رشد اجتماعی و عاطفی، همچنین فعالیت بدنی، در مدرسه خارج از دروس رسمی اتفاق می‌افتد: «کودکان فرصت‌های مهم بازی با هم را از دست می‌دهند و ممکن است از نظر جسمی فعالیت کمتری داشته باشند. این به «تنهایی» منجر می‌شود و سلامت روحی و جسمی کودکان را در معرض خطر قرار می‌دهد.»

دکتر رونی چونگ، پزشک متخصص اطفال و مشاوره در بیمارستان کودکان Evelina در لندن می‌گوید وقت گذراندن به تنهایی جلوی صفحه نمایش، به جای لذت بردن از بازی گروهی و بازی در فضای باز با دوستان، برای سلامتی کودکان مضر است: «یادگیری از راه دور اجازه فعالیت بدنی ساختارمند را نمی‌دهد که برای رشد مهارت‌های حرکتی بسیار مهم است.»

سیمون بورگس، استاد اقتصاد در دانشگاه بریستول هشدار می‌دهد مدارس به سرمایه‌گذاری کلان نیاز دارند تا خسارت ناشی از همه‌گیری را جبران کنند: «کودکان بسیار عقب‌تر از جایی هستند که باید باشند و این خودبه‌خود درست نمی‌شود.»

Childline  (سرویس مشاوره برای کودکان و نوجوانان تا 19‌ سال در انگلستان) می‌گوید از زمان شروع اولین قرنطینه، میانگین ماهانه جلسات مشاوره‌ای که به کودکان زیر 11 سال ارایه می‌دهد 16درصد افزایش یافته است.

دختری هشت‌ساله به این موسسه گفت: «به من هیچ توجهی نمی‌شود. من پدرم را زیاد نمی‌بینم و فقط با مادرم در آپارتمانی کوچک زندگی می‌کنم. بعضی اوقات آنقدر از یکدیگر عصبانی می‌شویم که در نهایت دعوا می‌کنیم.»

نریس هیوز، مدیر کلینیک Whole Child Therapy شاهد افزایش اختلالاتی مانند خودآزاری، بی‌اشتهایی و اضطراب جدایی است. بعضی از آنان فقط هفت سال دارند: «آنان می‌دانند چگونه موفقیت خود را در مدرسه بسنجند. اگر این از آنان گرفته شود، احساس سرخوردگی و شکست می‌کنند.»

دراموند می‌گوید مهم است که والدین به فرزندان خود بگویند آنان را همان‌طور که هستند دوست دارند، که با کار مدرسه قضاوت نخواهند شد. او همچنین از والدین می‌خواهد آرامش بیشتری داشته باشند: «اگر کودکی از درس دلزده شود، او استرس می‌گیرد، شما استرس می‌گیرید، پس از این صحنه‌ها خلاص شوید. بگذارید با چیزهای دیگری آشنا شوند. به خودتان استراحت دهید.»

هیوز امیدوار است در این روزها پیوند خانواده‌ها قوی‌تر شود: «ما در مورد حس شوخ‌طبعی فرزندان‌مان و کارهایی که آنان دوست دارند انجام دهند بیشتر می‌آموزیم. وقتی این روزها تمام شود، فکر می‌کنم از لحظه‌ها بیشتر لذت ببریم و قدر آن را بیشتر بدانیم. آنان قدر  مدرسه را خواهند فهمید و احتمالا روابط معناداری با دوستان‌شان برقرار خواهند کرد و همه ما از ارزش آموزش آگاه خواهیم شد.»

منبع: گاردین

اینجا کلیک کنید.