پایان دوران سلبریتی‌ها با ویدیوی بدطالع «تصور کن»

[ پولاد امین ] همان‌طور که می‌گویند شیوع ویروس کرونا تاریخ را به دو برهه قبل و بعد از شیوع این ویروس شوم تقسیم کرده؛ احتمالا محققان و تحلیلگران فرهنگ پاپ نیز مطالعات خود را به بعد و قبل از ویدیوی بدطالع «تصور کن» تقسیم خواهند کرد.
قصد و نیت «زن شگفت‌انگیز»  هر چه بوده، فرقی در این قضیه ایجاد نمی‌کند که انتشار این ویدیو در ماه مارس باعث شد مردم به این موضوع فکر کنند که چرا هر کدام می‌خواهیم صف گیج‌کننده سلبریتی‌هایی را تماشا کنیم با اینکه تنها عده معدودی از آنها موزیسین و خواننده هستند، اما آهنگی پنجاه ساله از جان لنون را می‌خوانند و ظاهرا هم کاری به این مسأله ندارند که اشعار ترانه که در کلیت خود معنای اتحاد می‌دهند و مردم را به آن می‌خوانند، وقتی در کاخ‌های بزرگ زمزمه می‌شوند و صدایشان از قصرهای عظیم شنیده می‌شود، ممکن است آن معنای خود را برای شمار زیادی از مردم از دست بدهند و توخالی و پوچ جلوه کنند.  روزنامه نیویورک تایمز مقاله‌ای با عنوان «فرهنگ سلبریتی می‌سوزد» منتشر کرد که در آن آماندا هس، نویسنده مقاله  این ایده را مطرح کرد که یکی از پیامدهای همه‌گیری جهانی کرونا ممکن است از بین رفتن مکتب سلبریتی‌ها یا به قول خودمانی برچیده‌شدن بساط این قشر باشد.
آیا گدوت واقعا عامدانه و بی‌سروصدا در این فکر بود که شعله‌ای زیر این مفهوم گرفته و نقطه پایان شهرت و سلبریتی‌ها را اعلام کند؟ او در سینما ممکن است نقش یک جنگجوی نامیرای آمازون را بازی کرده و اصلا با همین نقش شناخته شده باشد، اما این امر اعتبار جنگجویی به او نمی‌دهد و نمی‌توان کارکردهای ویدیوی او را آگاهانه دانست. حتی برعکس گدوت و ویدیوی ناشیانه‌اش فقط توانستند این لحظه‌ آموزنده را متبلور کنند که زمانی که درگیر شرایط غیرقابل‌تصوری می‌شویم، اکثرا به چیزهایی که سلبریتی‌ها یا هر گروه دیگری از افراد ثروتمند و زیبا می‌گویند (یا می‌خوانند) اعتنایی نمی‌کنیم.

شیوع ویروس کرونا تاریخ را به دو برهه قبل و بعد از شیوع این ویروس شوم تقسیم کرده؛ احتمالا محققان و تحلیلگران فرهنگ پاپ نیز مطالعات خود را به بعد و قبل از ویدیوی بدطالع «تصور کن» تقسیم خواهند کرد.

قطع چرخه مشاهیر

البته موضوع‌ فقط گال گدوت و دوستانش نیستند، کرونا تقریبا تمامی روابط و مناسبات سلبریتی‌ها و افراد عادی را مختل کرده است. دیگر خبری از مراسم فرش قرمز و پارتی و میهمانی و نمایش‌های آخر شب نیست. با کنسل‌شدن نمایش فیلم‌های جدید و تورها و فستیوال‌ها دیگر چیزی برای تبلیغ و معرفی وجود ندارد. به جای این چهره‌های رده اول، ناگهان جلد مجله‌ها پر شد از عکس‌های قهرمانان سرویس بهداشت ملی و نقاشی‌های دیوید‌ هاکنی و حتی در مقطعی از ماه آوریل، مشهورترین فرد انگلیس کاپیتان تام مور بود، یک جانباز جنگ که با –تنها- راه‌رفتن در طول حیاط منزلش توانست بیش از ٣٠‌میلیون پوند برای سازمان جهانی بهداشت جمع‌آوری کند. در کل در این روزها شاهد شهرت مشاوران بهداشتی ناشناس هستیم و پربیننده‌ترین ویدیوها هم در ماه‌های اخیر به‌ هر حال به نوعی به کرونا و رفتارهای مسئولان و مدیران بهداشتی جامعه ربط داشته‌اند.
اگر سلبریتی‌ها از خانه‌هایشان بیرون نیایند، بازار شایعه از رونق می‌افتد. وقتی فیلمی روی پرده نباشد یا نمایشی روی صحنه نرود، پاپاراتزی‌ها مجبورند سلبریتی‌ها را ماسک بر صورت در سوپر مارکت‌ها در حال خرید دستمال توالت و پاستا تعقیب کرده و شکار کنند. به جای تصاویر شام‌خوردن سلبریتی‌ها در هتل‌های لاکچری و شیک و رستوران‌های گرانقیمت، حالا پاپاراتزی‌ها تصاویری بی‌پایان‌ از پیاده‌روی روزانه بن افلک و آنا آرماس ارایه می‌دهند.
حالا در چنین شرایطی یک سلبریتی که وجودش بستگی تام و تمامی به دیده‌شدن دارد، وقتی قرار است همه در خانه بمانند، باید چه کند؟ پاسخ به این پرسش گستره وسیعی را شامل می‌شود: پاتریک استوارت در خانه غزل‌های شکسپیر را می‌خواند، مریل استریپ در اپلیکیشن زوم نمایش اجرا می‌کند، مدونا در ویدیویی درباره کرونا حرف می‌زند و آن را  «عادل بزرگ» می‌نامد و الن دی‌جنرس هم قرنطینه را شبیه زندان می‌داند (در حالی که رسانه‌ها از بی‌توجهی او به سلامتی گروه برنامه‌سازش در اوج پاندمی کرونا حرف می‌زنند).

برندگان و بازنده‌ها

اما همان‌طور که در ویدیوی «تصور کن» هم دیدیم، خودآگاهی پیشرفت زیادی کرده است و داستان‌های موفق این روزگار متعلق به مردمی بوده با فهم اینکه حل مشکلات تمام مردم مقدور نیست، کمک‌های کوچک اما قابل توجهی انجام داده‌اند و با فهم اینکه هدف نمی‌تواند حل مشکلات همه باشد، به مدت ١٠ دقیقه یا نیم ساعت مهلت آرامش برای افراد ایجاد کرده‌اند. برای همین هم هست که «دیسکوی آشپزخانه» سوفی الیس بکستور، ستاره پاپ بریتانیایی را یکی از تأثیرگذارترین کارهای دوران قرنطینه می‌دانند. او از خانه‌اش با حضور کودکان آهنگ‌های زنده اجرا کرد که همگی یادآور استعداد قابل توجه او بودند. این نشان داد که دوران کرونا می‌تواند محاسنی هم داشته باشد و با دور نگاه داشتن سلبریتی‌ها از چرخه تبریک و تور و فرش قرمز و ملاقات و امضای کتاب این فرصت را برایشان مهیا می‌کند که با طنز و مهارتی واقعی دل مردم را به دست آورند. دالی پارتون هم این وسط داستان‌هایی برای ساعت خواب می‌خواند و دیزی مک‌کوپر کمدین هم به‌ طور زنده داستانی رازآمیز را پخش می‌کرد.
پروفسور روجک می‌گوید پایان و نابودی  سلبریتی‌ها و تمام این مسائل توهماتی هستند که به این سهولت رخ نخواهد داد: «فرهنگ سلبریتی بیش از صد سال تاریخ دارد. این‌گونه نیست که این فرهنگ تنها در 10سال اخیر شکل گرفته باشد.» تنها اتفاقی که در این میان رخ داده این است که مردم حالا دیگر تنها کسانی را که چیزی واقعی برای ارائه دارند به عنوان کسانی که شایسته شناخته شدن هستند به رسمیت می‌شناسند. اما شاید هم این فقط یک تلنگر باشد. به هر حال حتی در دوران کرونا هم دادگاه  جانی دپ و امبر هرد یکی از جذاب‌ترین اخبار بوده و برای هزارمین بار ثابت کرده که رسوایی‌ها همچنان جذابیت‌های خود را حفظ کرده‌اند. به عبارت بهتر؛ شاید در سال جاری ستارگان کم فروغ‌تر جلوه کرده باشند، اما این اتفاق احتمالا فقط یک سوسو زدن موقتی است و «فرهنگ سلبریتیسم آمده که بماند.»