پایان حکومت 60ساله کاستروها
کوباییها خود را برای داشتن یک زندگی سیاسی آنهم بدون حضور هیچ عضوی از خانواده کاستروها در قدرت آماده میکنند
استعفای رائول اگرچه قابل پیشبینی بود اما رسمیت یافتن آن نقطه عطفی در تاریخ انقلاب کوبا محسوب میشود چراکه این کشور در ۶ دهه گذشته همواره در سایه نام این دو برادر بوده است.
شهروند آنلاین: رائول، برادر فیدل کاسترو، از سمت خود بهعنوان دبیر نخست حزب کمونیست کوبا کنارهگیری کرد تا پس از بیش از 6دهه این حزب بدون سایه کاستروها در رأس خود، وارد فصل جدیدی شود. کوباییها خود را برای داشتن یک زندگی سیاسی آنهم بدون حضور هیچ عضوی از خانواده کاستروها در قدرت آماده میکنند؛ اتفاقی که در 6دهه گذشته سابقه نداشته است.
هشتمین کنگره حزب کمونیست کوبا روز جمعه شانزدهم آوریل در هاوانا آغاز به کار کرد. صدها نماینده این حزب که تنها حزب فعال در این کشور است، از همه استانها به پایتخت آمدهاند تا به مدت چهار روز پشت درهای بسته درباره مهمترین مسائل جامعه گفتوگو کنند.
ریاست این نشست بزرگ ملی را به سنت سالهای گذشته رائول کاسترو برعهده دارد، اما این آخرین حضور رسمی او در این کنگره در مقام ریاست خواهد بود؛ چراکه قرار است در پایان کار این کنگره، رائول کاسترو از همه وظایف رسمی خود کنارهگیری کند و بازنشسته شود.
رائول یکی از نخستین رهبران انقلاب کوبا بود که رهبری آن را فیدل کاسترو در سال ۱۹۵۹ در کنار کسانی چون چه گوارا بر عهده داشتند و با براندازی دولت وقت کوبا، نظام کمونیستی این کشور را پایهریزی کردند.
استعفای او اگرچه قابل پیشبینی بود اما رسمیتیافتن آن نقطه عطفی در تاریخ انقلاب کوبا محسوب میشود چراکه این کشور در ۶دهه گذشته همواره در سایه نام این دو برادر بوده است.
رائول متولد ۳ ژوئن ۱۹۳۱ بزرگ شده هاوانا است و در همین شهر هم به مدرسهای که مبتنی بر آموزههای «انجمن عیسوی» بود، رفت. او در پس از اتمام دبیرستان در دانشگاه پایتخت اقتصاد خواند.
رائول یکی از طراحان اصلی حمله ناموفق سال ۱۹۵۳ به پایگاه نظامی مونکادا در سانتیاگود کوبا بود که طی آن او و فیدل کاسترو قصد داشتند حکومت ژنرال باتیستا را سرنگون کنند.
در پی این حمله چریکی او بازداشت و به تحمل ۱۳سال زندان محکوم شد اما با مشمول عفوشدن در سال ۱۹۵۵ از زندان آزاد و به جای آن به مکزیک تبعید شد.
آنجا بود که رائول با ارنستو چهگوارا آشنا شد و او را به برادر خود، فیدل، معرفی کرد. به این لحاظ، رائول را میتوان یکی از معماران اصلی انقلاب کوبا دانست.
رائول یکسال بعد، یعنی در دسامبر سال ۱۹۵۶ به کوبا برگشت. او سوار کشتی به نام گرانما شد که حامل گروهی از یاران تبعیدی فیدل کاسترو به نام جبهه ۲۶ ژوئیه بود.
آنها با عملیات پارتیزانی که از کوههای سیهرا ماسترا شکل میگرفت، بالاخره موفق شدند حکومت ژنرال باتیستا را سرنگون و او را ناچار به فرار کنند.
پس از آن فیدل کاسترو بهعنوان نخستوزیر جدید کوبا سوگند یاد کرد و رائول را به فرماندهی نیروهای نظامی انقلاب منصوب کرد. سمتی که رائول کاسترو تا سال ۲۰۰۸ برعهده داشت.
در تمام سالهایی که رائول کاسترو رهبری نیروهای نظامی انقلاب کوبا را بر عهده داشت، اغلب با یونیفورم سبز رنگ ساده در عکسها دیده میشد.
پدر فیدل و رائول مزرعهدار موفقی بود که مزرعه نیشکر او مایه افتخار خانواده بود و پسرانش بارها در میان نیشکرهای آن عکس گرفتهاند.
نیشکر محصول اصلی صنعت کشاوری کوباست.
فیدل کاسترو از سال ۱۹۶۵ که حزب کمونیست کوبا ساختار جدیدی به خود گرفت تا سال ۲۰۱۱ دبیرکل حزب بود و سمت دبیری دوم به رائول تعلق داشت. رائول کاسترو در سال ۲۰۱۱ به سمت دبیر اولی حزب ارتقا یافت؛ سمتی که از آن بهعنوان پرنفوذترین مقام سیاسی در کوبا یاد میشود.
اگرچه رائول کاسترو بخش اعظم حضور سیاسی خود را در سایه برادرش «فیدل بزرگ» گذراند اما در دوران ریاستجمهوری خود که ابتدا به صورت موقتی در سال ۲۰۰۶ و سپس به صورت رسمی از سال ۲۰۰۸ تا سال ۲۰۱۸ ادامه یافت، او علاوه بر میزبانی از پاپ فرانسیس، رهبر کاتولیکهای جهان در سال ۲۰۱۵ با باراک اوباما، رئیس جمهوری وقت آمریکا دست داد تا دنیا را به آبشدن یخ روابط هاوانا- واشینگتن امیدوار کند. روابطی که برای بیش از ۶۰سال خصمانه بوده است.
دو رهبر یکسال بعد، یعنی در جریان دیدار تاریخی باراک اوباما از هاوانا یکبار دیگر در حاشیه یک مسابقه بسکتبال همدیگر را ملاقات کردند.
او پس از مرگ فیدل کاسترو در ۲۵ نوامبر ۲۰۱۶ خاکستر برادر بزرگش را در مقبره سادهای که برای «فیدل بزرگ» در نظر گرفته شده، قرار داد تا پس از ۶۰سال، فصل بزرگ انقلاب کمونیستی کوبا بسته شود.
اگرچه نسل جدید رهبران نیز همچنان بر برخی از ارزشهای انقلاب کوبا پایبند خواهد بود اما انتظار میرود تحولات جدیتری از جمله در مدل اقتصادی اداره کشور دیده شود و با ایجاد اصلاحاتی گستردهتر، به نیازها و آرزوهای نسل جوان خسته از تحریمها در کشور پاسخ داده شود، آنهم جوانانی که هرگز انقلاب کوبا را ندیدهاند و تاکنون نظارهگر حکمرانیِ هیچ رهبری به غیر از کاستروها در کشورشان نبودهاند.