«حادثه هیچگاه خبر نمیکند» این شعار را بارها و بارها در زندگیمان شنیده و بارها درستبودن آن را به چشم دیدهایم. در واقع مهمترین چیزی که هنگام مواجهه با خطری ناگهانی مهم است، نحوه و سرعت واکنش به آن است. بهدلیل اینکه در شرایط خطر انسان ناخودآگاه دستپاچه میشود و فرصت کافی برای فکرکردن و تصمیمگیری درست ندارد، بهترین راه این است که از قبل برای چنین شرایطی آمادگی داشته باشیم. بدن ما برای زندهماندن به اکسیژن نیازمند است. در این جا به نکاتی اشاره میکنیم که چگونه میتوان برای فردی که تنفس ندارد، اکسیژن تأمین کرد. همچنین روشهای جدید حفظ حیات برای مصدومان غیر هوشیار یا افرادی که دچار خفگی شدهاند، ارایه میشود. شما با خواندن این مطالب میتوانید با شناخت عملکرد سیستم تنفسی و گردش خون، چگونگی عملکرد احیا را درک کنید.
چگونگی عملکرد احیا
در بیمار بیهوش ممکن است تنفس و گردش خون وجود نداشته باشند؛ بنابراین سلولهای بدن دچار کمبود اکسیژن میشود. با گذشت هر دقیقه امکان بهبود کاهش پیدا میکند. با استفاده از احیای قلبی ریوی (CPR) که شامل فشردن قفسه سینه به منظور حفظ جریان خون، باز نگهداشتن راه هوایی بیمار و تنفس مصنوعی به منظور برقراری تنفس است، میتوان تا رسیدن اورژانس اکسیژن را برای بیمار فراهم کرد. به خاطر سپردن مراحل CAB آسان است.
(Compression) فشردن قفسه سینه، (Air way) راه هوایی، (Breathing) تنفس و دستگاه دفیبریلاتور خودکار خارجی برای به کار انداختن دوباره قلب استفاده میشود.
تنفس سخت در چند لحظه اول که قلب از کار میافتد، شایع است. این نوع تنفس که معمولا به صورت بریده بریده کوتاه و منقطع است، نباید با یک تنفس طبیعی اشتباه شود و شما باید هر چه سریعتر سیپیآر را آغاز کنید
تنفس سخت در چند لحظه اول که قلب از کار میافتد، شایع است. این نوع تنفس که معمولا به صورت بریده بریده کوتاه و منقطع است، نباید با یک تنفس طبیعی اشتباه شود و شما باید هر چه سریعتر سیپیآر را آغاز کنید.
برقراری جریان خون
زمانی که ضربان قلب متوقف شود، خون اکسیژندار در بدن جریان پیدا نمیکند و اکسیژن به اندامهای حیاتی ازجمله مغز نمیرسد. فشردن قفسه سینه بهعنوان روشی مکانیکی برای برقراری جریان خون در بدن عمل میکند. فشار عمودی در مرکز قفسه سینه، قلب را میفشارد و خون را در بدن به جریان میاندازد و با برداشتن فشار، قفسه سینه بالا میآید و به خون اجازه میدهد تا دوباره درون قلب جریان یابد.
باز کردن راه هوایی
شلشدن عضلات در بیمار بیهوش ممکن است باعث عقبافتادن زبان و انسداد راه هوایی شود. زمانی که این اتفاق میافتد، تنفس غیرممکن یا مشکل و صدادار میشود. میتوان با عقببردن سر و بالاکشیدن چانه زبان را جلو کشیده و راه هوایی بیمار را باز کرد.
برقراری تنفس
هوای بازدم شامل ۱۶درصد اکسیژن است که ۵درصد کمتر از هوای دم است. شما میتوانید با تنفس مصنوعی هوای بازدم خود را به راه هوایی بیمار هدایت کنید. این هوا به ریه و کیسههای هوایی میرسد و سپس اکسیژن درون ریهها به مویرگها منتقل میشود.
هوای بازدم شامل ۱۶درصد اکسیژن است که ۵درصد کمتر از هوای دم است. شما میتوانید با تنفس مصنوعی هوای بازدم خود را به راه هوایی بیمار هدایت کنید
روش برخورد با فرد بیهوش
-تمام قسمتهای بدن بهویژه مغز برای فعالیت و زنده ماندن به اکسیژن نیاز دارد. در یک فرد بیهوش، ممکن است راه تنفسی او مسدود و قطع شود.
-نخستین اقدام باز کردن راه هوایی برای رسیدن اکسیژن به ریهها است، این عمل سبب رسیدن اکسیژن به مغز و سایر اعضای حیاتی میشود. هنگام تنفس، هوا درون ریهها کشیده و اکسیژن آن به داخل خون منتقل میشود؛ سپس به تمام قسمتهای بدن حمل میشود. اگر فرد تنفس ندارد پس ضربان قلب و گردش خون هم ندارد و شاید بایدCPR (ترکیبی از فشرده شدن قفسه سینه و تنفس مصنوعی ) را انجام دهید.
اهداف شما
* بررسی هوشیاری
* ایجاد راه هوایی باز
*بررسی تنفس و در صورت نیاز انجام سیپیآر.
١ – بررسی هوشیاری
با بیمار بلند و واضح صحبت کنید. بر شانههای بیمار به آرامی ضربه بزنید. اگر هوشیاری ندارد درخواست کمک کنید.
۲- بررسی تنفس
حداکثر ۱۰ ثانیه با دیدن، تنفس را بررسی کنید.
۳- تماس با اورژانس
فردی را برای تماس با اورژانس و درخواست آمبولانس بفرستید.
مرکز قفسه سینه را ۳۰ بار فشار دهید
٤ – فشردن قفسه سینه
مرکز قفسه سینه را ۳۰ بار فشار دهید.
٥- تنفس مصنوعی
مصدوم را از نظر آسیب گردنی بررسی کنید. یک دست خود را روی پیشانی بیمار قرار دهید و سر او را به عقب بکشید. دست دیگر خود را زیر چانه قرار دهید و بالا بکشید. به دنبال آن دو تنفس مصنوعی بدهید.
۶- ادامه دادن CPR
به طور متناوب ٣٠ فشار و دو تنفس مصنوعی را انجام دهید. تا رسیدن اورژانس و تحویل بیمار یا تا زمانی که بیمار علایم بهبود از قبیل سرفه، باز کردن چشمها، حرکت ارادی و نفس کشیدن را نشان دهد یا تا زمانی که میتوانید سیپیآر را ادامه دهید.
۷- وضعیت بهبود
اگر بیمار علایم بهبودی را داشت او را در وضعیت بهبود قرار دهید.