جعفر آقا آکتور سینما!
کارگردان ایرانی در رتبه ۲۷ بهترین بازیگران قرن حاضر از نگاه مجله معتبر نیویورکر
پولاد امین، شهروندآنلاین: جعفر پناهی و موفقیت‌هایش در دنیای سینما مخالفان و منتقدان پرشماری در ایران دارد که موفقیت‌هایش را به سیاسی‌کاری جشنواره‌ها نسبت می‌دهند. این منتقدان، حالا در مقابل این واقعیت که کارگردان پرافتخار سینمای اجتماعی ایران به عنوان یک بازیگر نیز سری بین سرها درآورده و در فهرست بهترین نقش‌آفرینان قرن ۲۱ مجله نیویورکر در رتبه ۲۷ بهترین‌های 20 سال اخیر قرار گرفته است، چه خواهند گفت؟
جعفر پناهی هنرپیشه
در فهرست بهترین نقش‌آفرینان قرن ۲۱ که توسط منتقدان سینمایی مجله نیویورکر تنظیم شده؛ جعفر پناهی برای بازی در فیلم «تاکسی» در کنار بازیگران مشهوری مانند لئوناردو دی‌کاپریو، ناتالی پورتمن، جنیفر انیستون، بیل موری، آدام سندلر، ماهرشالا علی و آدام درایور به عنوان یکی از 30 بازیگر برتر 20 سال اول قرن حاضر انتخاب شده است. پناهی در این فهرست در رده 27 قرار گرفته است. این همان فهرستی است که اواخر سال گذشته ورسیون اول آن منتشر شد و لئوناردو دی‌کاپریو عنوان بهترین بازیگر قرن حاضر از نگاه نیویورکر را به خود اختصاص داد.
این فهرست که به ادعای نویسندگان نیویورکر با نگاهی متفاوت تنظیم شده که تغییرات رادیکالی را که در هنر فیلمسازی و بازیگری ایجاد شده است، بازتاب می‌دهد؛ ۳۰ بازی منتخب و برتر 20 سال اول قرن 21 را معرفی کرده است.
یک انتخاب «نیویورکر»ی!
نیویورکر یک هفته‌نامه ادبی- فرهنگی آمریکایی است که از سال ۱۹۲۵ به این‌سو در زمینه گزارش، مقاله، نقد، شعر و داستان منتشر شده است. این مجله که شهرت خوبی در زمینه نشر داستان‌های مدرن کوتاه و نقدهای ادبی و سینمایی دارد، در طول سال‌های انتشار خود کاشف بسیاری از نویسندگان مطرح امروزی چون جی.دی سلینجر، جان آپدایک، ریموند کارور، شرلی جکسن و بسیاری دیگر بوده است. «نیویورکر» که به‌تازگی فهرستی از بهترین بازی‌های سینمایی قرن بیست‌ویکم را منتشر کرده، در ادامه نگاه متفاوتش به هنر، «جعفر پناهی» را نیز که در فیلم خودش «تاکسی» جلوی دوربین رفته، در رده بیست‌وهفتم بهترین بازی‌های قرن حاضر قرار داده است.
منتقد اصلی نیویورکر، «ریچارد برودی» در این زمینه می‌نویسد که «بهترین‌های سینما تکنیک، مهارت یا استانداردهای مشترکی ندارند، بلکه نکته مشترک آنها حس نوآوری و اکتشاف است و البته حس خودآگاهی از ایده و خود هنر نمایش». به گفته برودی «فهرست بهترین‌های 20 سال اخیر نیویورکر حاصل دگرگونی و تغییرات عظیمی است که نسل جدید کارگردانان داخل و خارج از هالیوود در فیلمسازی به وجود آورده و موفق به خلق مدل‌های فیلمسازی تازه‌ای شده‌اند.»
فهرست بهترین‌ها
در فهرست بهترین نقش‌آفرینان قرن ۲۱ مجله نیویورکر عنوان بهترین بازیگر را لئوناردو دی‌کاپریو، بازیگر فیلم «گرگ وال‌استریت» به دست آورده. بالاتر از هلنا هاوارد بازیگر فیلم «مدلین مدلین»، گرتا گرویگ بازیگر فیلم «هانا از پله‌ها بالا می‌رود»، دنی لاوان بازیگر فیلم «هولی موتورز» و البته آدام درایور بازیگر سریال «دختران» که بعد از دی‌کاپریو رتبه‌های دوم تا پنجم را به دست آورده‌اند.
میراندا جولای برای بازی در فیلم «آینده»، ماهرشالا علی برای فیلم «مهتاب»، آنا پاکین بازیگر فیلم «مارگارت»، آدام سندلر برای فیلم «جواهر تراش‌نخورده» و جو پشی بازیگر فیلم «ایرلندی» نیز پنج رده بعدی را به خود اختصاص داده‌اند.
لینزی لوهان بازیگر «دختران بدجنس»، ناتالی پورتمن برای فیلم «قوی سیاه»، دنیل کالویا برای فیلم «برو بیرون»، لوپیتا نیانگو برای «ما»، دوری مان برای «فرون‌لند»، الیزابت ماس بازیگر فیلم «عطر او»، ادی مورفی بازیگر «نوربیت»، اسکار آیزاک بازیگر «درون لویین دیویس»، دلروی لیندو برای فیلم «۵ هم‌خون» و جنیفر انیستون بازیگر فیلم «جدایی» نیز در رده‌های دهم تا بیستم نشسته‌اند.
و درنهایت می‌رسیم به 10 بازیگر آخر فهرست. عناوین بیستم تا سی‌ام بهترین بازی‌های قرن حاضر که در این میان بازیگرانی مانند انیس واردا برای فیلم «سواحل انیس»، بیل مورای برای فیلم «گمشده در ترجمه»، سندی تاون برای فیلم «ولگردها»، تیفانی هدیش بازیگر فیلم «سفر دختران»، کیم مین-هی بازیگر «تنها در شب کنار ساحل»، کریستن ویگ برای فیلم «نزد من خوش‌آمدی»، جعفر پناهی برای فیلم «تاکسی»، جسی آیزنبرگ بازیگر فیلم «شبکه اجتماعی»، سامانتا رابینسون برای فیلم «ساحره عشق» و شکیب بن عمر برای فیلم «همه شما کاپیتانید» حضور دارند…
بازی جعفر
منتقد نیویورکر درباره حضور جعفر پناهی در فیلم «تاکسی» نوشته: «از وقتی کارگردان ایرانی، جعفر پناهی در سال 2010 به 20 سال ممنوعیت از فیلمسازی محکوم شده، مدام در حال فیلم ساختن بوده که در این میان در «تاکسی» که کارشده‌ترین و پیچیده‌ترین و کامل‌ترین فیلم این دوره از کارش است، او خود را در نقش یک راننده تاکسی تهرانی در محدوده بسته اتومبیل خود منزوی کرده است. او اگرچه نشانی از یک راننده تاکسی واقعی ندارد (و به جای کرایه گرفتن جلسات پشت‌سرهمی با دوستان، همکاران و خانواده‌اش برقرار می‌کند)، اما در مقابل دوربین فیلمش که به داشبورد ماشین وصل شده است، نوعی بدبینی پراشتیاق و پرشور، نوعی کنجکاوی بی‌حد و البته نوعی تخیل سینمامحور ارایه می‌دهد که هم بازی است و هم تجسم سرکشی منطقی و عملی هنرمندی که شرایط او را به اقدامات رادیکال وادار می‌کنند. حضور پناهی را در این فیلم می‌توان مانند تلفیقی از هیچکاک و سولژنیتسین دید»…