امیرمسعود فلاح
یه چیزی که تو دنیای موازی خیلی اذیتم میکنه، لوث‌شدن مسئولیت‌پذیری توسط مسئولانه. به‌طور متوسط ساعتی ١٣ مسئول، یا از مردم معذرت میخوان، یا استعفا میدن یا حتی به ١٧ روش سامورایی خودکشی میکنن. همین چندوقت پیش مردم تظاهرات کردن و تو شعارهاشون از مسئولان خواستن که سر هرچیز الکی دیگه استعفا ندن و وایسن کارشونو بکنن. آخه یه چیزی باید بشه که معذرت بخوان یا استعفا بدن. باورتون نمیشه اینجا اسم مسئولانشونو بلد نیستن از بس هی عوض میشن. یه مدت شماره‌گذاری میکردن. مثلا رئیس شصتم، وزیر هفتادونهم، وکیل صدوبیست‌ویکم و… اما دیگه اعداد چهار- پنج رقمی شد و گفتن و حفظ کردنشون نمی‌صرفید. اعصاب مردم سر این گردش قدرت با سرعت نور خیلی خرد شده. مجلسشو نگم واستون. راه به راه استیضاح میکنه، عزل میکنه، تحقیق و تفحص میکنه. یه سری یه نماینده مجلسشون بابت یه تخلف بازداشت شد. جنجالی تو رسانه‌ها شد که نگو. چطور ممکنه مسئولی اینجا تخلف کنه و زیرآبی بره تا لو بره؟ اولش یه عده میگفتن نفوذی دنیای واقعی تو دنیای موازیه اما بعد معلوم شد خلاف طرف این بوده که درصدد ارایه طرحی به مجلس بوده که حتی برای بچه‌های زیر سن قانونی، حریم خصوصی قائل شه و فیلتر مخصوص بچه‌ها رو هم از اینترنت برداره! بابا دیگه اینا از اونور بوم افتادن.
رسانه‌ها رو نگم واستون، چیزی از مسئولان و جایی از مدیریتشون نمونده که رسانه‌ها درباره اون ننوشته باشن. دیگه از بس سوژه برای انتقادات غیرمنصفانه و تند و بنیادین کم آوردن، سراغ رنگ جوراب و لباسای دیگه مسئولانشون رفتن.