وقتی علی دایی کوچک بود!

پدرش از فوتبال بازی کردن علی بدش می‌آمد و می گفت:«توی بازی می‌زننش». ولی علی توجهی نمی کرد. می‌گفت می‌روم مدرسه، ولی کیف و کتابش را دم در به من می‌داد و برای فوتبال بازی کردن می‌رفت؛ بعد که می‌آمد خانه، به بابایش می‌گفت:«از مدرسه اومدم!» از اولش همین قدر علاقه داشت. داخل خانه با برادرش همه چیز را سر بازي با توپ میشکستند؛ حتی یک لامپ هم سالم نمی‌گذاشتند؛ ولی وقتی بابایشان می‌آمد همه جا را تمیز می‌کردند و می‌نشستند. اين برادرش هم به فوتبال علاقه داشت ولی مثل علی دنبالش نرفت. الان علی و محمد مربی فوتبال هستند و بقیه برادرهایشان مغازه دارند.
علي در كنار اين همه بازي، از همان بچگي درسش خوب بود و به درس و مدرسه علاقه داشت؛ کلاس های قرآن‌خوانی هم می رفت و به پدرش هم در كار مغازه کمک می کرد. بعد هم كه در دانشگاه صنعتی شریف تهران قبول شد و خدا را وشکر هم در درس و هم در ورزشش موفق شد.
بعد از اینکه علی وارد فوتبال حرفه ای شد، همه خانواده خوشحال شدیم. پدرش به او افتخار می کرد و وقتی علی بازی داشت می نشستیم و با پدرش در تلويزیون مسابقه اش را نگاه می کردیم.