اینکه امروز آمارکشته‌شدگان بیماری کرونا از مرز 25 هزار نفر گذشته و تعداد مبتلایان به نزدیکی مرز500 هزارنفر رسیده، نشان از ضعف در اقناع افکار عمومی و آگاهی رسانی به مخاطبان دارد.
اینکه امروز آمار کشته‌شدگان بیماری کرونا از مرز 25هزار نفر گذشته و تعداد مبتلایان به نزدیکی مرز 500 هزار نفر رسیده است، نشان از ضعف در اقناع افکار عمومی و آگاهی‌رسانی به مخاطبان دارد.
به راستی ما چقدر در ارایه تصویری مخرب و زیان‌آور از بیماری کووید-19 موثر بوده‌ایم و تا چه میزان توانسته‌ایم ذهن مخاطبان را با این موضوع حساس درگیر کنیم که خطر تا پشت درهای خانه‌مان رسیده است.
آیا موضوع جنبه تکراری به خود گرفته یا برخی از مردم از شستن دست‌هایشان خسته شده‌اند یا نگه‌داشتن ماسک روی صورت‌شان احساس سنگینی را بر آنها مستولی کرده است؟ آیا بی‌تفاوتی نسبت به پذیرش این موضوعات ریشه در آزردگی خاطر ما دارد یا با خود سر لج برداشته‌ایم و سرنوشت را به سخره گرفته‌ایم.
چه کسی می‌داند کدامین زمین او را دربرخواهد گرفت؟ آیا احساس مسئولیت‌پذیری‌مان در قبال خانواده، همسایه، همشهری و هم‌میهن‌مان کمرنگ‌تر شده است؟
اینکه برخی از مردم به توصیه‌های بهداشتی آن‌گونه که باید و شاید نتوانسته‌اند عمل کنند و خدای ناکرده سهل‌انگاری به خرج داده‌اند، نتیجه‌ای جز بالا رفتن آمار مبتلایان و کشته‌شدگان ندارد. آیا فردی که می‌داند به کرونا مبتلا شده یا به دلیل در ارتباط بودن با افراد مبتلا دارای درصد بالایی از خطرسازی برای دیگران است، می‌تواند با نادیده گرفتن شرایط خود وارد وسایل حمل‌ونقل عمومی شده، به کوچه و خیابان برود یا در محل کارش حاضر شود؟
چه وقت می‌خواهیم به خود بیاییم و مصلحت خود را مصلحت دیگران بدانیم و منافع دیگران را منافع خود تشخیص بدهیم؟ خودخواهی و دیگرخواهی کجای حلقه روابط خانوادگی و اجتماعی‌مان قراردارد؟ آیا توانسته‌ایم در تصویرسازی و تصویرگری بیماری کرونا به درستی عمل کنیم؟ پرواضح است که پاسخ نسبی خواهد بود؛ نه مردم و نه مسئولان نمی‌توانند با ناچیز جلوه دادن خطر موجود خود را فریب دهند که نتیجه‌اش جز تحمیل حزن و اندوه به خود و جامعه چیز دیگری نخواهد بود.