«امید» آخرین درنای سیبری است که ۱۴ سال قبل زوجش را شکارچیان در شکارگاه ازباران هدف گلوله قرار دادند، اما او همچنان به تنهایی این سفر سخت را طی می‌کند و در این سن و سال هر بار با حضورش علاقه‌مندان به حیاتوحش را شیفته حضورش می‌کند.
امید که پارسال ۱۴ آبان وارد مازندران شده بود، امسال یک هفته زودتر وارد مازندران شد تا دوره حدود چهار ماهه حضورش در این استان را بگذراند. سفر هر ساله امید به مازندران با توجه به اینکه آخرین بازمانده از گله غربی درناهای سیبری محسوب می‌شود برای دوستداران محیط‌زیست و حیاتوحش اهمیت زیادی دارد.
زیستگاه اصلی درنای امید، سیبری است و هر سال با طی کردن مسیری 5هزار کیلومتری از روسیه، قزاقستان و آذربایجان به تالاب بین‌المللی فریدونکنار در مازندران مهاجرت می‌کند و حدود چهار ماه سرد از سال را با تغذیه در محدوده دامگاه‌های سنتی ازباران، سرخرود و فریدونکنار می‌گذراند.
اداره کل حفاظت محیط‌زیست مازندران با کمک جوامع محلی و بومیان منطقه و با توجه به اهمیت این پرنده به عنوان پرنده‌ای در خطر انقراض با انجام اقدامات مختلفی از این پرنده زیبا و باارزش حفاظت می‌کند.
درنای امید که ۱۴ سال است به صورت تنها و انفرادی مهاجرت می‌کند، هشتم اسفند پارسال و پس از ۱۱۵ روز زمستان‌گذرانی در تالاب فریدونکنار به سیبری بازگشته بود. سال ۱۳۹۸ ماندگاری امید در مازندران ۱۲۹ روز و سال ۱۳۹۷ نیز ۹۷ روز بود.
این پرنده وفادار به اقلیم مازندران از ۱۴ سال پیش تاکنون با وجود از دست دادن جفتش «آرزو» همچنان برای زمستان‌گذرانی به مازندران می‌آید. این درنا سال‌های ۱۳۸۸ و ۱۳۹۴ برای زمستان‌گذرانی به مازندران نیامد که باعث نگرانی دوستداران محیط‌زیست شده بود.
دُرنای سیبری که امید از گونه آنهاست و با نام علمی «لئوکوجرانوس» (Grus leucogeranus) شناخته می‌شود، پرنده‌ای در معرض خطر انقراض از خانواده درناهاست که قدی نزدیک به یک و نیم متر دارد و فاصله دو بال آن بیش از ۲ متر است. این درنا بدنی یکدست سفید با پاهای بلند سرخ‌رنگ دارد و منقار بلند سیاهی روی صورت قرمز رنگ آن نشسته است.
درنای سیبری به طور تاریخی به سه جمعیت اصلی شرقی، غربی و مرکزی تقسیم می‌شود. جمعیت مرکزی این گونه منقرض شده است و جمعیت غربی هم به گفته کارشناسان محیط‌زیست در صورت مرگ امید به طور قطعی منقرض خواهد شد.
جمعیت شرقی درنای سیبری که در واقع تنها گروه باقیمانده از این گونه است، تابستان را در شرق سیبری زادآوری کرده و برای زمستان‌گذرانی به شرق چین می‌رود. از اعضای این گروه بیش از 3هزار قطعه باقیمانده است.
زیستگاه زمستانی تقریبا تمامی جمعیت این گونه دریاچه «پویانگ» در چین و اطراف آن است. همه ساله در زمستان ۱۵۰ گونه پرنده زمستان‌گذران با جمعیتی بالغ بر یک‌میلیون و ۵۰۰هزار بال به تالاب و آب‌بندان‌های مازندران از جمله تالاب بین‌المللی میانکاله می‌آیند.