آیا زنان هنوز با نام مستعار مردانه می‌نویسند؟

از جرج الیوت و خواهران برونته تا جی‌کی‌ رولینگ، زنان نویسنده اغلب انتخاب‌های‌شان این بوده که از نام مستعار به جای نام واقعی خود استفاده کنند

نویسندگان زن صنعت نشر را تحت سلطه خود درآوردند. خانم ردکلیف با تجدید چاپ چندین باره «اسرار آدولفو» رکوردشکنی کرد. او یکی از بیشمار زن تندنویسی بود که از این راه پول درمی‌آورد. در کنار او می‌توان از مری رابینسون، کلارا ریو، شارلوت دکر، الیزا پارسونز، شارلوت اسمیت و البته مری شلی نام برد.

در زمان‌های مختلف، در کشورهای متفاوت، و برای زن‌هایی از نژادهای مختلف و با پیشینه طبقاتی مختلف، جنسیت کاملا به مبارزه‌ای برای شنیده شدن کمک کرده است. حتا موفق‌ترین نویسنده زن این قرن، جی‌کی رولینگ، نامی با جنسیت خنثی برای خود انتخاب کرد تا از جالب بودن «هری پاتر» برای خوانندگان پسر مطمئن شود و بعد برای آنکه به‌طور ناشناس داستان‌های جنایی بنویسد از نام مستعار رابرت گالبریت استفاده کرد. اما حتا همین مثال معاصر نشان می‌دهد که این موضوع چقدر پیچیده است: انتخاب‌های رولینگ تنها به تبعیض جنسیتی مربوط نبوده، بلکه به تمایل به ناشناس ماندن و پدید آوردن یک هویت جدید نیز ربط داشته است.
در این موضوع می‌توان گفت سیستم آموزش تا حدودی مقصر بوده است؛ قوانین مرسوم و سنتی که توسط مردان ایجاد شده‌اند از زمان آغاز شکل‌گیری رمان در قرن هجدهم میلادی بر مردان تمرکز داشته‌اند. زنان در قرن ۱۸ و ۱۹ به صورت ناشناس، با نام مستعار و نام خود آثارشان را منتشر می‌کردند؛ در واقع نوشته‌شدن توسط یک زن تبدیل به یک نقطه فروش شد، تا حدی که نویسندگان مرد آن را پذیرفتند. بر اساس تحقیقات آکادمیک جیمز رَوِن، به عنوان مثال ادعا می‌شود تقریبا یک‌سوم رمان‌های منتشرشده در سال ۱۷۸۵ توسط یک زن نوشته شده‌اند. در حالی‌ که چنین گم‌نامی به این معناست که فهمیدن اینکه دقیقا چه تعداد نویسنده واقعا مرد بوده‌اند دشوار است، اما این باور وجود دارد که برخی عمدا نام یک زن را به عنوان ترفندی برای فروش انتخاب کردند: نویسندگی زن نشان داد که ماهیت موضوع برای خوانندگان زن مناسب است و این زنان بودند که بخش بزرگ‌تری از بازار خرید رمان را تشکیل می‌دادند. در واقع نویسندگان زن این صنعت را تحت سلطه خود درآوردند و اَن ردکلیف با تجدید چاپ چندین باره «اسرار آدولفو» رکوردشکنی کرد. او یکی از بیشمار زن تندنویسی بود که از این راه پول درمی‌آورد. در کنار او می‌توان از مری رابینسون، کلارا ریو، شارلوت دکر، الیزا پارسونز، شارلوت اسمیت و البته مری شلی نام برد. البته رمان در آن زمان چه توسط مردان و چه توسط زنان نوشته می‌شد، غالبا بیهوده تلقی می‌شد. به همین علت از دهه ۱۹۷۰، تلاش‌های زیادی از سوی دانشگاهیان و ناشران برای نگاهی دوباره به نویسندگان زن صورت گرفت؛ یکی از این تلاش‌ها نیز این بود که نویسندگان زن با استفاده از نام مستعار مردانه، از رمان‌های پوپولیستی و بی‌ارزش فاصله بگیرند.
به عنوان مثال جرج الیوت نامی است که بسیاری از آن به عنوان شاهدی از او یاد می‌کنند که مجبور شد آثارش را با نام مردانه منتشر کند تا جدی گرفته شود. اما علی‌الظاهر دلایل دیگری نیز وجود داشت. الیوت حتا نگران بود که نوشته‌هایش به اندازه کافی خوب نباشد و نام مستعار از دیرباز مکانیسمی برای حفظ وجهه افراد بود .
انتخاب یک نام مستعار ممکن است تحت تاثیر نژاد نویسنده نیز باشد. ممکن است این فرض وجود داشته باشد که برای کمک به نویسندگان رنگین‌پوست نام مستعار لازم بود تا برای انتشار آثارشان سفیدپوست قلمداد شوند. با این حال مثال ان پتری، نویسنده سیاهپوست که داستان کوتاهش «مری از باشگاه کبین» با نام مستعار آرنولد پتری در سال ۱۹۳۹ منتشر شد، داستان دیگری را فاش می‌کند. او از این نام استفاده کرد تا از توجهات ناخواسته یا بیش از حد دوستان یا آشنایان اجتناب کند. اما با انتشار داستان‌هایش پتری آنقدر احساس راحتی ‌کرد که تا سال ۱۹۴۶و انتشار نخستین رمانش «خیابان»، توانست از شهرت ناشی از چاپ کتاب با نام واقعی خود لذت ببرد. و چه شهرتی: خیابان به رویدادی مهم تبدیل شد. رمانی از یک زن سیاه‌پوست که به بیش از یک میلیون نسخه فروش دست پیدا کرد.
با تمام این حرف‌ها همچنان عجیب این است که وقتی صحبت از ادبیات عامه‌پسند به میان می‌آید، شاهد این هستیم که نویسندگان مرد آثار خود را با نام‌های مستعار با جنسیت خنثی منتشر می‌کنند. یا حداقل حروف اول نام و نام‌خانوادگی خود را به کار می‌برند که به خواننده اجازه می‌دهد فرضیات خود را داشته باشد. ازجمله می‌توان به نویسندگان ژانر جنایی و پلیسی نظیر اس‌کِی تریمِین (شان توماس)، رایلی سگر (تاد ریتر)، اس‌جِی واتسون (استیو واتسون)، جِی‌پی دیلانی (تونی استرانگ) اشاره کرد.
این‌طور تصور می‌شود که امروزه زنان بیش از ۸۰ درصد بازار خرید کلیه کتاب‌ها را تشکیل می‌دهند. آماری که حتا در ژانر جنایی نیز پابرجاست و به نظر می‌رسد داشتن نام خنثی از نظر جنسیتی جذاب‌تر است. ممکن است که نویسندگان زن در طول تاریخ دلایل مختلف و بسیار متفاوتی برای استفاده از نام مستعار مردانه داشته باشند. اما این روزها تصور می‌شود که نوشته شدن یک کتاب توسط یک زن در واقع می‌تواند کمک‌کننده باشد.

ممکن است به این مطالب نیز علاقه‌مند باشید
ارسال دیدگاه

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

از اینکه دیدگاه خود رو با ما در میان گذاشتید، خرسندیم.