«قهرمانی» با دست‌های خالی
عضو کانون دانش‌آموزی شهرستان درمیان، روی سکوی اول مسابقات دوومیدانی کشوری ایستاد
دویدن را از کلاس ششم شروع کرد؛ از مسابقات شهرستانی «درمیان» و بعد هم استان خراسان جنوبی و بعد از آن مسابقات کشوری. همه چیز ناگهان شروع شد. فکرش را نمی‌کرد در روستایی که نه ورزشگاهی برای زنان دارد و نه پیست دوومیدانی، بتواند 6 مدال استانی و کشوری را از آن خود کند.
«مرضیه عباسی» عضو کانون دانش‌آموزی هلال‌احمر روستای «نوغاب» خراسان‌جنوبی سومین مدال طلای کشوری مسابقات دوومیدانی را به‌تازگی از آن خود کرده است. از علاقه‌اش به فعالیت‌های داوطلبانه جمعیت می‌گوید و تلاش‌های ریزودرشتی که به کمک هم‌سن‌وسال‌هایش برای رفع محرومیت در روستاهای شهرستان درمیان انجام می‌دهد.
این سال‌ها که پایش به مسابقات کشوری دوومیدانی باز شده، به‌ندرت خودش را به بیرجند می‌رساند تا در پیست دوومیدانی کمی تمرین کند.
تنها ورزشگاه نوغاب هیچ سانسی برای ورزش زنان اختصاص نداده است و تازه اگر امکان حضور زنان در آن فراهم بود، پیست دوومیدانی‌ای در این ورزشگاه وجود ندارد. مرضیه عباسی 16 سال دارد و کلاس دهم را پشت سر می‌گذارد.
او می‌گوید: «علاقه به دویدن را از دوران مدرسه در خودم کشف کردم. به‌واسطه یکی از معلمان برای مسابقات شهرستان انتخاب شدم و بعد هم مسابقات استانی و کشوری. تا امروز 6 مدال استانی و کشوری به‌دست آورده‌ام.
آن هم در حالی که هیچ جایی برای تمرین ندارم. نزدیک‌ترین ورزشگاهی که پیست دوومیدانی داشته باشد در بیرجند است و رفت‌وآمد به آن کار دشواری است. یکساعت رفت و یکساعت در مسیر برگشت باید طی کنم تا بتوانم کمی در آن تمرین کنم.»
آخرین باری که در نوغاب برای مسابقات تمرین کرده بود به‌دلیل نداشتن زمین تمرین استاندارد پایش دچار آسیب شد. به‌همین دلیل هم مربی از او خواسته بود برای آسیب کمتر، در روستا و خانه هیچ تمرینی نکند.
عباسی می‌گوید: «با همین تمرین کم، امسال هم توانستم برای سومین بار مدال طلای کشوری را از آن خودم کنم. امسال علاوه بر کسب مقام اول، رکورد را از 13:43 به 12:53 تغییر دادم و به نام خودم ثبت کردم.»
دوستانم را جذب هلال‌احمر کردم
عضو کانون دانش‌آموزی هلال‌احمر درمیان است و از اعضای فعال خانه هلال روستای نوغاب. هلال‌احمر را با مسابقات طرح دادرس شناخته است و با گذراندن دوره‌های مختلف، در صورت بروز هر حادثه‌ای می‌تواند به خودش و دیگران امدادرسانی کند.
با همین تمرین کم، امسال هم توانستم برای سومین بار مدال طلای کشوری را از آن خودم کنم. امسال علاوه بر کسب مقام اول، رکورد را از 13:43 به 12:53 تغییر دادم و به نام خودم ثبت کردم
مرضیه می‌گوید: «از سال 98 با شرکت در طرح دادرس با جمعیت آشنا شدم. آموزش‌های اولیه را در هلال‌احمر دیدم و این روزها به کمک هم‌سن‌وسالان خودم در کانون دانش‌آموزی، در طرح‌ها و برنامه‌های جمعیت هلال‌احمر در روستای نوغاب و شهرستان درمیان شرکت می‌کنیم.»
4 سال فعالیت ورزشی مستمر او در دوومیدانی، به او و هم‌تیمی‌هایش در مسابقات دادرس کمک کرد تا در رشته آمادگی جسمانی حرفی برای گفتن داشته باشند. بعد هم عضویت داوطلبانه در کانون دانش‌آموزی را در پیش گرفت.
او می‌گوید: «دوره‌هایی مثل کمک‌های اولیه که در هلال‌احمر آموزش دیدم در زمان حادثه در مدرسه و حتی خانه به‌درد من خورد. یادم است یک بار برادرم دستش را با چاقو بریده بود. طبق آنچه یاد گرفته بودم راه خونریزی را بستم و دستش را پانسمان کردم. یا مثلا در مدرسه وقتی یکی از دوستانم زمین خورد، به او کمک کردم و پای آسیب‌دیده‌اش را آتل بستم تا دچار مشکلات بیشتری نشود.»
اتفاقا بعد از همین حادثه در مدرسه بود که تعدادی از همکلاسی‌هایش تصمیم گرفتند در دوره‌های کمک‌های اولیه هلال‌احمر شرکت کنند. پدر و مادر و خواهرش هم از دیگر افرادی بودند که با عضویت او در هلال‌احمر، با جمعیت بیشتر آشنا شدند و به آن پیوستند.
کار داوطلبانه
به کمک دوستانش در خانه هلال نوغاب کمک‌های داوطلبانه را از اهالی روستا جمع‌آوری می‌کنند. اغلب اهداکنندگان و خیران، اقوام و آشنایان خودشان هستند که می‌خواهند با قطره‌قطره کمک‌هایی که جمع‌آوری می‌شود گرهی از کار نیازمندان روستا باز شود. بعد هم این کمک‌ها را بین خانواده‌های نیازمند توزیع می‌کنند.
مرضیه عباسی می‌گوید: «شرکت در مسابقات ورزشی، درس خواندن و دیگر فعالیت‌های شخصی‌ای که همه ما در زندگی انجام می‌دهیم نفعی شخصی برای ما دارد، اما من فکر می‌کنم همه ما نیاز داریم در کنار این فعالیت‌ها، کارهای داوطلبانه و عام‌المنفعه را هم انجام دهیم؛ کارهایی که به بزرگ شدن روح ما کمک می‌کند و زندگی ما را برای خودمان و انسان‌های دیگر معنادار می‌کند.»
از تشویق دوستانش برای حضور در خانه هلال می‌گوید و ضرورت آموزش‌های لازم برای آمادگی در بحران‌ها: «یادگیری کمک‌های اولیه و آمادگی در برابر حوادث و بحران‌ها برای هر فردی لازم است. اما این موضوع در مناطقی که از مراکز امدادی دورتر هستند بیش از جاهای دیگر ضروری به‌نظر می‌رسد.
تصور کنید که من برای تمرین در یک ورزشگاه باید یکساعت راه تا بیرجند را طی کنم. حال اگر حادثه‌ای در روستای ما رخ بدهد، اگر جاده‌ها خراب شوند، چقدر طول می‌کشد تا نیروهای امدادی به ما برسند؟
تا رسیدن آنها حتما زمان طلایی برای نجات از دست می‌رود، اما با یاد گرفتن اقدامات ساده می‌توانیم در شرایط بحران، تا قبل از رسیدن نیروهای امداد و اورژانس، به فرد آسیب‌دیده کمک کنیم و چه بسا با یک اقدام ساده جان کسی را نجات دهیم.»
دانش‌آموزان، پیشتاز عضویت در خانه هلال
جمعیت 4500 نفری روستای دوغاب چند سالی است که به‌واسطه فعالیت‌های خانه هلال، با آموزش‌ها و فعالیت‌های جمعیت هلال‌احمر آشنا شده است.
این خانه هلال بیش از 300 نفر عضو دارد و علاوه بر برگزاری دوره‌های آموزشی مختلف، توزیع اقلام آموزشی، بسته‌های معیشتی و غذایی، ماسک و ضدعفونی کننده، محرومیت‌زدایی در روستاها و … را هم به کمک اعضای جوانان و داوطلبان انجام می‌دهد.
«زهره ناصری» مدیر خانه هلال روستای نوغاب می‌گوید: «بیشترین تعداد اعضای خانه هلال را دانش‌آموزان و نوجوانان تشکیل داده‌اند که تعدادشان به 150 نفر می‌رسد. این اعضا از طریق طرح ملی دادرس با هلال‌احمر آشنا شده‌اند و بعد از آموزش‌های اولیه، جذب فعالیت‌های داوطلبانه شدند.
به کمک همین اعضا که مرضیه عباسی هم یکی از آنهاست توانسته‌ایم کارهای زیادی در نوغاب انجام دهیم. اردوهای تفریحی و آموزشی، غبارروبی مزار شهدا، کمک به خانواده‌های محروم، مشاوره‌های تحصیلی و ازدواج و … گوشه‌ای از این فعالیت‌هاست.»
صفر تا سکوی قهرمانی
احسنت بسیار عالی
به امید درخشش های بیشتر این جوان هلال احمری