عدد و رقمهای باورنکردنی از لیگ برتر فوتبال!
به نظر میرسد این روزها شاهد یکی از کمگلترین لیگهای تاریخ در فوتبال ایران هستیم
کیفیت نهچندان بالای بازیها و ردوبدل شدن گلهای کمتعداد تماشاگران فوتبال را بیش از پیش درباره لیگ برتر فوتبال در دوره بیستویکم ناامید کرده است.
روز دوم هفته هفتم لیگ برتر در شرایطی با سه بازی پیگیری شد که حتی یک گل در این بازیها به ثبت نرسید؛ اتفاقی نادر در فوتبال دنیا که توجه خیلیها را به خود جلب کرد. 85 گل در 56 بازی که میانگین 1.51 گل در هر بازی را برای لیگ برتر فوتبال ایران به جای میگذارد، آماری ناامیدکننده برای فوتبال ایران به حساب میآید.
جالب اینکه در هفتههای ابتدایی آمار گلزنی تیمها خیلی بهتر بوده و هر چه مسابقات جلوتر رفته، تیمها محتاطتر و کیفیت مسابقات پایینتر آمده است. جالب اینکه از هفته سوم به بعد تنها در یک مسابقه (نساجی-پیکان) بیشتر از سه گل ردوبدل شده است. از طرف دیگر در 56 مسابقه قبلی، 10 بازی با تساوی بدون گل به پایان رسیده که بیش از یکششم مسابقات برگزارشده را تشکیل میدهد. اما بد نیست از نگاه کارشناسی بررسی کنیم که لیگ برتر در دوره بیستویکم چرا اینقدر کمگل و با کیفیت پایین در حال پیگیری است.
زمینهای بیکیفیت و بازیهای هوایی
یکی از مشکلات تیمها برای ارایه فوتبال روی زمین، چمنهای برخی از ورزشگاههاست که کیفیت لازم را برای برگزاری بازی فوتبال ندارند و این در حالی است که وجود زمین مناسب جزو اولیهترین نیازهای یک لیگ، آن هم با پسوند برتر است. سازمان لیگ پس از پایان فصل گذشته، تیمهای نساجی مازندران و مس رفسنجان را مجبور کرد تا در زمینهایی با چمن طبیعی از میهمانان خود میزبانی کنند. این اتفاق مثبتی برای لیگ بود، اما همین سازمان هیچ استانداردی برای چمنهای طبیعی تیمهای لیگ برتری تعریف نکرده است. کیفیت بسیار پایین برخی از زمینها حتی از قاب تلویزیون هم مشخص است، چه برسد که یک تیم بخواهد بازی روی زمین را در آن در دستور کار قرار دهد.
اعتراض و حاشیه به جای کار فنی
لیگی که طبق معمول با سروصدا و اعتراض و کشمکشهای مدام آغاز شده، اما بهترین گلزنانش به سختی میتوانند خود را از عدد 3 خلاص کنند و گلهای بیشتری را به ثمر برسانند، حالا در هفته هفتم به این بحران کمگلی رسیده است. لیگی که آرامآرام دارد شبیه مسابقات لیگ دسته اول ایران در سالهای نهچندان دور میشود؛ رقابتهایی که اغلب مسابقات آن با نتایج نزدیک به هم به پایان میرسید. به نظر میرسد خیلی از سرمربیان و بازیکنان در طول تمرینات و مسابقات بیشتر روی اعتراضات داوری و مسائل حاشیهای تمرکز دارند، نه مسائل فنی.
مهاجمانی که بوی گل نمیدهند
در شرایطی که سرمربی تیمملی فوتبال برای دعوت بازیکنان در پست مهاجم هر بار دچار سردرد میشود و در آخر هم مجبور است چند مهاجم باکیفیت را کنار بگذارد، در لیگ ایران خبری از مهاجمان خطرناک و آماده نیست. امثال مهدی طارمی، سردار آزمون، کریم انصاریفرد، کاوه رضایی و… که هر هفته اخبار گلزنیشان در لیگهای اروپایی به گوشمان میرسد، در چند سال اخیر در لیگ ایران ظهور پیدا نکردند و اکثر گلزنان برتر فعلی هم نفرات باتجربهای مثل لوسیانو پریرا مهاجم برزیلی فولاد و سجاد شهباززاده مهاجم باتجربه سپاهان هستند.
محصص: مدیر باشگاه باید گلزنی کند!
مرتضی محصص، کارشناس فوتبال ایران درباره علت پایینبودن آمار گلزنی در لیگ برتر میگوید: «مثالی قدیمی میگوید گلزنی به وسیله مدیر باشگاه انجام میشود، یعنی او پول میدهد بهترینها بیایند و برایش گل بزنند. اما شیرازه و تشکیلات دفاعی کار مربی و مدیریت تیم است. شما میتوانید یک سوپراستار مانند نیمار، مسی، رونالدو و… بیاورید که وظیفهاش گلزنی است. قیمت این بازیکنان سرسامآور است و جذب آنها برای همه امکانپذیر نیست. در ایران هم بازیکنانی داریم که میتوانند لایههای دفاعی حریف را بشکنند یا با کار ترکیبی خودشان را به پشت دفاع حریف برسانند، اما سوال این است که آیا تمام تیمها چنین مهرههایی دارند؟ اگر بخواهیم لیگ امسال را پیشبینی کنیم باید به لیگ سال گذشته برگردیم و ببینیم آیا مشکلات، امسال تکراری است یا اینکه پیشرفت کردهایم. اگر مشکلات تکراری هستند، خیلی جای نگرانی وجود دارد. بحث فنی به جایی نمیرسد مگر اینکه این مشکلات را به همایشها ببریم. یعنی مربیان لیگ برتری، لیگ یکی و حتی لیگ دو، بیایند و در مورد این مسائل صحبت کنند. برای حل مشکلات که بخشی از آنها گلزنی است، به برگزاری این همایشها احتیاج داریم.»