اسماعیل رمضانی 19 مطلب 0 دیدگاه

شاید تمام داستان جهان از ابتدای خلقت تا کنون، همین باشد: منازعت چهار کس بر سر انگور در دفتر دوم مثنوی معنوی مولانا. یکی، چهار نفر را یک درهم سکه داد. یکی شان که فارس بود گفت که با این یک درهم باید «انگور» بخریم. دیگری که عرب بود گفت لا، من «عنب» خواهم نه […]

اسماعیل رمضانی

آنها زاده غربت هستند، مهاجرانی پراکنده در تمام دنیا که تحت نام مراکش زیر سایه جام جهانی فوتبال گرد هم آمده بودند. جمعی جنگنده و شگفتی‌ساز که فراتر از نام و سرزمین‌شان قاب‌هایی جاودانه در قطر ساختند. اکنون آنها با عنوان چهارمی فقط یک روز زودتر از قهرمان از جام خارج می‌شوند اما ورای فوتبال، […]

کسی در خواب می بیند که پادشاه شده است و بر تخت نشسته و غلامان و حاجبان و امیران در اطراف او ایستاده اند. می گوید که: «من می باید که پادشاه باشم و پادشاهی نیست غیر من.» این را در خواب می گوید. چون بیدار شود و کسی را نبیند جز خود، این بار […]

عصر طلایی وبلاگ ها را یادتان هست؟ زمان خیلی زیادی نیست؛ 20 سال پیش. در آن عصر شورانگیزِ نوشتن و ظهور رسانه های فردی، نخست خارجی ها پرچمدار بودند. برایش بسترهایی بر دامن وب گسترانیدند و ما ایرانی ها نیز بر همان بسترها نوشتیم و نوشتیم تا به دومین تولید کننده محتوا در جهان تبدیل […]

1 در اولین ساعات بامداد 24 فوریه 2022، ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه آغاز «عملیات نظامی ویژه» در شرق اوکراین را اعلام کرد. این تعبیر خاص روس ها بود اما چند ساعتی بعد حملات زمینی، دریایی و هوایی همان چیزی بود که خبرگزاری رویترز آن را بزرگترین تهاجم نظامی به اروپا از زمان جنگ جهانی […]

پیاز داغ یک گزارش ویدیویی خبری- تحلیلی است که در قالب سلسله ویدیوهای برند ویدیویی «وند» از مجموعه رسانه‌ای «شهروند» منتشر می‌شود.

آنچه از شجریان مانده، ثروت بیکرانی است که منقضی نمی‌شود. او در جدال با مرگ کیمیای هنر را به همراه داشت. زمان که بگذرد، دیگر به یاد نمی‌آوریم که چه خلق و خویی داشت یا چطور فکر می‌کرد به یاد نمی‌آوریم که چه مواضع سیاسی داشت یا به چه رنگی عشق می‌ورزید؛ اصلا او را دیگر به «یاد» هم نمی‌آوریم. آنچه در یادها می‌ماند، آثاری است که خلق کرده و برایش بهایی سنگین پرداخت: جانِ خود را.

کوهرنگ، استان چهارمحال و بختیاری، چهارسال پیش؛ توی تاکسی نشسته بودم. راننده وقتی فهمید که از تهران آمده ام سر صحبت را باز کرد و پای «آب» را به میان کشید. دغدغه اش این بود که اینجا بام ایران است و آبش را مناطق دیگر می برند و سر خودش بی کلاه می ماند. در […]

مدت‌ها از حادثه گذشت، اما کسی حتی اسم‌شان را هم نپرسید. هیچ مسئولی در محل حادثه ظاهر نشد و صدای تسلیتی –حتی اگر بود- به گوش نرسید. سرباز معلم‌ها از زاهدان به شیراز نرسیدند، همان‌طور که خبرنگارها به دریاچه ارومیه. اما تفاوت اینجا بود که سربازها هیچ‌گاه به اندازه خبرنگارها، «خبر» نشدند. کسی نپرسید که […]