روایت خبرنگار «شهروندآنلاین» از سفر به افغانستان (بخش اول، از تهران تا هرات)
افغانستان؛ کشور بی‌تصویر! جایی که دو دهه پیشتر حتی تصویری از رهبرانش در دست نبود. این تعبیر محسن مخملباف در آن کتابِ «بودا در افغانستان تخریب نشد، از شرم فرو ریخت»، من را علاقه‌مند کرده بود که روزی تصویرگر چنین سرزمینی باشم.
مدت‌ها قصد داشتم برای ساخت یک مستند از سوژه‌ای در مزارشریف به افغانستان بروم اما مشغله‌های کاری اجازه نمی‌داد تا اینکه سرنوشت این کشور عوض شد. ۱۵ اوت ۲۰۲۱ محمد اشرف‌غنی، رئیس جمهوری افغانستان از کشور فرار کرد و در کمتر از یک ماه، اول بادقیس بعد هرات، تخار، جزجان، بغلان، بدخشان، مزارشریف، کابل، پروان، کاپیسا و سرانجام پنجشیر و بقیه مناطق به دست طالبان افتاد، همان قومی که تصویر را دوست نداشتند. حالا همه چیز عوض شده و گویا زمان رفتن بود. شاید از نظر خیلی‌ها دیوانگی محض و حتی حماقت باشد سفر به جایی که هیچ ثبات سیاسی، اجتماعی و قانونی ندارد، بلاتکلیف است و یک گروه بنیادگرا با تشکیل حکومت امارت اسلامی بیشتر مناطق آن را در دست گرفته است، اما من تصمیم گرفته بودم که درست در همین نقطه تاریک تاریخ باید آنجا باشم؛ با دوربینی در دست!
از مخالفت همان تعداد معدود نزدیكانم كه در جریان سفر بودند نمی‌گویم كه چقدر به‌علت خودسری و این تصمیم غیرعاقلانه سرزنشم كردند. مهم‌تر از همه اینكه خانواده را در جریان مقصد سفر نگذاشتم كه دل‌نگرانی آنها بار سنگینی بر این حجم تنهایی در مسیر سفر و سختی راه نباشد.
