به‌ناز مقدسی 29 مطلب 0 دیدگاه

قبل از ورود به بحث اصلی به این سوال پاسخ دهید: «اگر رسانه و روزنامه‌ای داشته باشیم که به جز خبرهای خوب چیز دیگری به اشتراک نگذارد، چه اتفاقی خواهد افتاد؟ می‌خوانیدش؟ آیا برای دسترسی به تنها روزنامه‌ای که فقط اخبار مثبت ایران و جهان را منتشر می‌کند، پول می‌پردازید؟»

شهروندآنلاین| تأثیرات منفی شبکه‌های اجتماعی بر جوانان و نوجوانان می‌تواند برای والدین و مربیان مشهود باشد، اما به‌ندرت در مورد تأثیر مثبت رسانه‌های اجتماعی بحث می‌شود. واقعیت این است که این دهکده بی‌مرز جهانی(اینترنت) دو رو دارد. از یک طرف آسیب‌های شبکه‌های اجتماعی کاملا مستند است و می‌تواند اعتیادآور، آسیب‌رسان و سمی باشد. تماشای نکات برجسته زندگی دیگران و تعقیب اعتبار لایک‌ها و نظرات می‌تواند عزت نفس ما را از بین ببرد. از طرف دیگر اما رسانه‌های اجتماعی می‌توانند راهی برای اتصال باشند، به‌ویژه برای افراد مسن، افرادی در مناطق روستایی، افراد دارای معلولیت یا افرادی که نمی‌توانند دیگران را با علایق مشابه در اطراف‌شان پیدا کنند. با رویکرد صحیح، رسانه‌های اجتماعی می‌توانند یک تجربه مثبت و مثمرثمر باشند که باعث ایجاد روابط جامعه می‌شوند. با همه اینها شاید از خودتان بپرسید که در جهان بی‌رحم امروز که اخبار و اتفاقات منفی مثل شعله‌های یک آتشفشان زبانه می‌کشد چطور می‌شود از اخبار منفی بیشتر دوری کرد. ما 3 روش را به شما پیشنهاد می‌کنیم.

آن روزهایی که مدال نقره‌ای رنگ کشتی فرنگی نوجوانان جهان و مدال برنز المپیک بر گردن محمدرضا آقانیا انداخته می‌شد، هیچ کس فکر نمی‌کرد این کشتی‌گیر بااستعداد بابلی قرار است در اوج جوانی به جای شکست حریفانش روی تشک کشتی به جنگ با سرطان برود. اما در کمال ناباوری او به سرطان مبتلا شده بود و حالا باید استراتژی جنگیدن با حریفش را عوض می‌کرد. حالا او مدال طلای شکست سرطان را برگردنش آویخته و از راز پیروزی‌اش در برابر این حریف قدرتمند می‌گوید.

 «امروز وقتی به عقب نگاه می‌کنم، قدرت را می‌بینم، ضعف را می‌بینم، اما مهم‌تر از همه اراده‌ای را می‌بینم که اجازه نداد کلمه «C» تعریف کند که زندگی من پس از سرطان چگونه خواهد بود.» این جمله احساسی و تأثیرگذار را سونالی بندره، بازیگر و فیلمساز هندی که بعد از سه سال جنگیدن با بیماری سرطان از آن نجات پیدا کرده، می‌گوید. البته واقعیت این است که امروزه در جهان اپیدمی وجود دارد که به همه سطوح و طبقات اجتماعی نفوذ می‌کند. اپیدمی که نه تحصیلات می‌شناسد و نه ثروت و حتی شهرت. «سرطان» درست همان خرچنگی است که چنگال‌هایش را در قلب و ذهن بیمار فرو می‌کند و از همان اولین لحظه‌ای که میزبانش را از وجودش با خبر می‌کند، گویی که حکم اعدام صادر شده است. هر ساله زنان و مردان زیادی در جهان به یکی از انواع سرطان‌ها مبتلا می‌شوند، اما آیا همه آنها به علت همین بیماری از دنیا خواهند رفت؟ پاسخ این سوال قاطعانه خیر است. در جهان امروز زنان و مردان زیادی با سرطان جنگیده‌ و این بیماری را پشت سر گذاشته‌اند و حالا سال‌هاست که به زندگی عادی برگشته‌اند، درست مثل رابرت دنیرو، بازیگر مشهور یا لنس آرمسترانگ، قهرمان دوچرخه‌سواری که به دلیل شهرت، خبر نجات‌یافتن‌شان منتشر شد.

 بدون شک از نخستین روزی که اعلام شد ویروس کرونا به ایران هم رسید، هیچ صنفی به اندازه کادر درمان به خطر نیفتاد. زنان و مردانی که با همه سختی‌ها و ترس‌ها و کمبودها هم‌قسم شدند که تا پای جان‌شان از جان مردم دفاع کنند. پزشکان و پرستارانی که در سیاه‌ترین روزها هم لباس‌های کارشان را می‌پوشیدند تا به جنگ با ویروسی مرموز و خطرناک بروند. ویروسی که در همین دوران خیلی از آنها را مبتلا کرد و جان عده‌ای از همین سربازان مدافع سلامت را گرفت. اما شاید هیچکدام از ما هرگز از سخت‌ترین لحظاتی که کادر درمان پشت سر گذاشتند، خبردار نشدیم.

امروز درست یک سال و 6 ماه و 4 روز از ثبت نخستین مورد ابتلای انسان به ویروس کرونا می‌گذرد. آغاز یک دوره همه‌گیری جهانی که نه تنها اقتصاد، سیاست و حتی فرهنگ را تحت تأثیر خودش قرار داد بلکه ردی وهم‌آلود، دردناک و تلخ از خودش به یادگار گذاشت تا بشر آینده، روزگار ما و جهان امروز را در کتاب‌های تاریخی‌اش بنویسد. ما که تک تک این روزها را به سختی از زیر ماسک‌های چندلایه نفس کشیده‌ایم و هرگز تصور نمی‌کردیم یک روز ویروسی مرموز و ناشناخته بازی جهان را بر هم بزند.  حالا انگار از آن روزهایی که با خیال آسوده در خیابان قدم می‌زدیم، به رستوران و کافه و میهمانی می‌رفتیم و از سایه آدم‌ها وحشت نداشتیم به اندازه یک عمر می‌گذرد. ما حالا با کووید-19 به سال 2021 رسیده‌ایم و آن قدر در مواجهه با آن باتجربه شدیم که دیگر کرونا چندان هم مرموز و ناشناخته به نظر نرسد. ما حالا می‌دانیم که نیازی به دستکش نیست، از طریق خوردن و آشامیدن کرونا منتقل نمی‌شود و درنهایت احتمال ابتلای کرونا از طریق سطوح  یک در 10 هزار است. بنابراین تأکید امروز جهان بر استفاده از ماسک و رعایت فاصله اجتماعی و دوری از تجمعات و جشن‌ها و میهمانی‌هاست. با همه اینها ظاهرا رعایت همین چند نکته هم برای عده‌ای از مردم سخت به نظر رسیده است. این را همه آمارهایی که از شروع موج نخست کرونا اعلام شد و حالا به موج فروکش‌کرده چهارم رسید، نشان می‌دهد. ما همه این روزها را با هم تجربه کردیم؛ روزهای زرد، روزهای نارنجی و قرمز و حتی سیاه را. دکتر سیدبهمن سبحانی، رئیس بیمارستان فوق تخصصی نورافشار که از نخستین روزهای اعلام ویروس کرونا تمام بخش‌های بیمارستان تحت مدیریتش را به مبتلایان ویروس کرونا اختصاص داد یکی از کسانی است که از همان روزهای نخست اعلام ورود کرونا به ایران پای کار ماند. او در این گفت‌وگو از آخرین وضعیت بیماران مبتلا به کووید-19، ظرفیت آی‌سی‌یو قبل و بعد از موج ها پرقدرت کرونا می‌گوید.

به‌‌ناز مقدسی| «یعنی بنازم به آی کیوت خداداد عزیزی، تو کجا بودی تا حالا؟ من چشم‌بسته پشت دست خداداد بازی می‌کنم.» این را کامبیز دیرباز و به قول خودش دیربازِ، بازی«شب‌های مافیا» درست وسط مسابقه می‌گوید. این برنامه که از شبکه نمایش خانگی پخش می‌شود در فصل جدیدش میزبان هنرمندان و ورزشکار پیشکسوت فوتبال کشورمان بود و حالا مخاطبانِ پرشمارِ این بازی سرگرم‌کننده با یک پدیده تیزهوش رو‌به‌رو شده‌اند؛ به قول زنده‌یاد بهرام شفیع، گزارشگر فوتبال: «بسیار عالی کار کرد، ظریف و دقیق، کاری که خداداد عزیزی انجام می‌دهد.» بله، صحبت از فوتبالیستی است که هنوز هم با شنیدن نامش می‌شود طعم شیرینِ آن گل تاریخی که به دروازه مارک بوسنیچ استرالیایی کوبید و تیم فوتبال ایران را راهی جام جهانی 98 کرد، مزه‌مزه کنیم. بازیکنی که حالا، بعد از سال‌ها دوری از زمین‌های سبز بازی فوتبال، در نقش بازیکن یک مسابقه آن قدر خوش درخشیده تا نه تنها به تیزپایی بلکه به تیزهوشی هم شهرت پیدا کند. همین هم شد که با او تماس گرفتم و هرچند که چندان تمایلی به مصاحبه نداشت اما قبول کرد که با هم گپ بزنیم. عزیزی معتقد است بازی مافیا گاها شبیه به بازی زندگیست: «خیلی‌ها در نقش شهروند به آدم‌خوب‌ها نزدیک می‌شوند ولی مافیا هستند. در زندگی‌های امروز البته نه تنها در ایران بلکه در کل جهان هم همین طور است. آدم‌بدها خیلی خوب یکدیگر را می‌شناسند ولی آدم‌خوب‌ها همدیگر را نمی‌شناسند. گاهی هم آدم‌بدها می‌آیند قاطی آدم‌های خوب و باعث از بین‌رفتن شهر می‌شوند.»

علیرضا مرندی، رئیس فرهنگستان علوم پزشکی در گفت‌وگو با «شهروند» با اشاره به اینکه در اوایل انقلاب هم فلج اطفال، کزاز، سیاه‌سرفه و سرخک فراوان بود، گفت: «آنچه بهبود زیربنایی شاخص‌های سلامتی را بهبود می‌بخشد، مسائل بهداشتی و پیشگیری است.» به گفته مرندی، اگر آب آشامیدنی سالم به دست مردم ندهیم، محیط‎زیست را درست نکنیم و واکسیناسیون انجام ندهیم و به آموزش به مردم و مسائل پیشگیری رسیدگی نکنیم، بیماری‌ها زیاد و از دستمان خارج می‌شود. به‌طور مثال، بیماری‌های غیرواگیر مثل فشارخون، سکته قلبی، سکته مغزی، بیماری‌های قند و سرطان و… راه‌های پیشگیری آسانی دارند؛ از جمله اینکه می‌توانیم به مردم آموزش بدهیم فعالیت بدنی مثل پیاده‎روی و تغذیه مناسب داشته باشند. مرندی، 4 رکن اصلی برای پیشگیری از بیماری‌های همه‌گیر را مواد مغذی سالم، فعالیت بدنی، عدم استعمال دخانیات و مشروب نخوردن دانست. به اعتقاد مرندی، حدود 70درصد از مرگ‌ومیرهای ما ناشی از بیماری‌های غیرواگیر است.

علیرضا مرندی، رئیس فرهنگستان علوم پزشکی در گفت‌وگو با «شهروند» با اشاره به اینکه در اوایل انقلاب هم فلج اطفال، کزاز، سیاه‌سرفه و سرخک فراوان بود، گفت: «آنچه بهبود زیربنایی شاخص‌های سلامتی را بهبود می‌بخشد، مسائل بهداشتی و پیشگیری است.» به گفته مرندی، اگر آب آشامیدنی سالم به دست مردم ندهیم، محیط‎زیست را درست نکنیم و واکسیناسیون انجام ندهیم و به آموزش به مردم و مسائل پیشگیری رسیدگی نکنیم، بیماری‌ها زیاد و از دستمان خارج می‌شود. به‌طور مثال، بیماری‌های غیرواگیر مثل فشارخون، سکته قلبی، سکته مغزی، بیماری‌های قند و سرطان و... راه‌های پیشگیری آسانی دارند؛ از جمله اینکه می‌توانیم به مردم آموزش بدهیم فعالیت بدنی مثل پیاده‎روی و تغذیه مناسب داشته باشند. مرندی، 4 رکن اصلی برای پیشگیری از بیماری‌های همه‌گیر را مواد مغذی سالم، فعالیت بدنی، عدم استعمال دخانیات و مشروب نخوردن دانست. به اعتقاد مرندی، حدود 70درصد از مرگ‌ومیرهای ما ناشی از بیماری‌های غیرواگیر است.

«بادگير خانه پدري‌مان را اکبر درست کرد، اما وقتي در هيبت «آيت‌الله» با خبرنگاران به آنجا رفتند، هيچ‌کس باور نمي‌کرد که خودش آن را ساخته باشد. آنها مي‌گفتند نهايتا پولش را داده‌ايد، اما اخوي تأکيد مي‌کرد نه؛ خودم ساخته‌ام با دست‌هاي خودم.» اينها را «محمد ‌هاشمي» کوچک‌ترين برادر مرحوم آيت‌الله ‌هاشمي‌رفسنجاني مي‌گويد. در واقع گفت‌وگوي‌مان هم حول همين است؛ اينکه کودکي و نوجواني بزرگ‌ترين سياستمدار تاريخ جمهوري اسلامي ايران چطور گذشت؟ آيا او هم مثل همه بچه‌ها کودکي کرده؟ يا اينکه سياستمداران در جواني شخصيت خشک و کم‌احساسي دارند که به کودک درون‌شان پروبال نمي‌دهند؟ اصلا چطور مي‌شود که فرزند مياني خانواده «هاشمي بهرماني» بين مرز باريک افراط و تفريط در سياست، با ظرافت راه ميانه‌روي را در پيش گرفت؟ آيا منش و اخلاق سياسي از خانواده به ارث مي‌رسد يا در نشست و برخاست با اهل حکمراني؟ محمد‌ هاشمي که با آيت‌‌الله در خانه پدري و بعد هم در حجره مدرسه حجتيه قم هم‌خانه بوده، روايت‌هاي دست اولي از زندگي برادرش دارد. روايت‌هايي که کمتر شنيده‌ و خوانده‌ايد.