«باز آلدرین»، آخرین بازمانده از عملیات فتح ماه

شهروند آنلاین| 53 سال پیش، مقارن 20 جولای 1969 میلادی، رأس ساعت 22 و 56 دقیقه به وقت واشنگتن، نیل آرمسترانگ، فضانورد آمریكایی و فرمانده سفینه «آپولو 11»، به عنوان نخستین فرزند بشر، گام بر سطح ماه گذاشت. دقایقی بعد، این باز آلدرین، همکار آرمسترانگ بود که به او پیوست و هر دو به اتفاق مشغول راهپیمایی، جستجو و پژوهش شدند. نام مأموریت آپولو 11 و فتح ماه، خواهی نخواهی و بر اساس سنت «اهمیت نخستین‌»ها، با نام نیل آرمسترانگ گره خورده است، چه آن که هم فرمانده عملیات بود و هم پیش از دیگران قدم بر سطح ماه گذاشت.

اما این میان همه فراموش می‌کنند اگر باز آلدرین – که وظیفه هدایت و کنترل «ماه‌نشین» را بر عهده داشت – نبود، آرمسترانگ فرصت این گشت و گذار را پیدا نمی‌کرد. این میان حتی اهمیت کار مایکل کالینز که فرصت تفرج روی ماه همچون دو همکار دیگر خود را نیافت نباید نادیده انگاشته شود، زیرا او بود که پس از سوار شدن آرمسترانگ و آلدرین به ماه‌نشین و حرکت به سمت قمر زمین، کنترل سفینه مادر را در فضا به دست گرفت و به انتظار بازگشت دوستانش نشست. آرمسترانگ و آلدرین پس از پایان ماموریت مجدداً سوار ماه‌نشین شده و به سفینه فرماندهی که کالینز هدایت آن را بر عهده داشت پیوستند و آپولو 11 نیز در تاریخ 24 جولای به زمین بازگشت و در اقیانوس آرام فرود آمد.

ماحصل 120 دقیقه پیاده‌روی بر سطح ماه، جمع‌آوری مقداری سنگ و خاک به وزن 21 کیلو و 550 گرم بود که پس از بازگشت به زمین، دولت آمریکا مقداری از آن را به هر یک از سران دولت‌های دوست هدیه داد. از میان این سه فضانورد تاریخ‌ساز، امروز فقط باز آلدرین زنده است و آن دو دیگری یعنی آرمسترانگ (درگذشت به تاریخ 25 آگوست 2012 در 82 سالگی) و مایکل کالینز (درگذشت به تاریخ 28 آوریل 2021 در 90 سالگی) به خاطره‌ها پیوسته‌‌اند. جالب است بدانید حیات نسبتاً طولانی این 3 فضانورد، با توجه به این که آلدرین هم اکنون دو سالی است وارد دهه دهم زندگی خود شده برخی را به این فکر انداخته که شاید نزدیکی بیش از حد به ماه دلیل این عمر دراز بوده باشد!