پولاد امین، شهروند آنلاین: «مرد بازنده» با هر متر و معیاری یکی از دو، سه فیلم کنجکاوی‌برانگیز جشنواره امسال است. خصیصه‌ای که البته به معنای کیفیت آن نیست؛ و چه بسا بسیار فیلم‌های بهتر از آن هم در جشنواره حضور داشته باشند. اما اینکه بگوییم این فیلم در نبود فیلم‌های سعید روستایی، مانی حقیقی و هومن سیدی، در کنار «خائن‌کشی» البته، دو فیلم جشنواره هستند که پیش از آغاز نمایش فیلم‌ها، در برنامه‌های روزانه تک‌تک سینمادوستان روی نام‌شان تیک خورده که به این معناست که «حتما باید دیده شود»؛ بیراه نیست.
«مرد بازنده» را بسیار عوامل مختلف جذاب و کنجکاوی‌برانگیز می‌کند که مهم‌ترینش نام و سابقه کارگردانش، محمدحسین مهدویان، است و البته رویکرد تناقض‌آمیزش در فرار از عنوان فیلمساز ویژه نهادهای خاص، در عین این واقعیت که از کمترین فرصتی برای فیلمسازی برای این نهادها نمی‌گذرد! اینکه در روزهای اخیر از نظر آماری عنوان امنیتی‌ترین فیلمساز سینمای ایران از سوی شماری از خبرگزاری‌ها به این کارگردان رسیده، نیز در همین راستاست.
«مرد بازنده» البته چیزهای بیشتری برای دیدن و لذت‌بردن دارد. مثلا ترکیب بازیگری‌اش، یعنی حضور جواد عزتی و رعنا آزادی‌ور در دو نقش اصلی فیلم. زوجی که همین اواخر با سریال موفق و محبوب «زخم کاری» به اوجی جدید در کارنامه‌شان دست یافتند و حالا با اینکه بر اساس عکس‌های منتشرشده حضورشان در این فیلم ربطی به آن سریال ندارد، اما هنوز هم در سایت‌ها و گروه‌های هواداری «مرد بازنده» را به یکی از پرحرف و حدیث‌ترین و پرسروصداترین فیلم‌ها تبدیل کرده‌اند.
نکته جذاب دیگر، موضوع «مرد بازنده» است که بسیاری از سینمادوستان را مشتاق تماشای این فیلم کرده است. «مرد بازنده» به عنوان فیلمی معمایی درباره مفاسد اجتماعی در شرایط حال حاضر جامعه که چند دادگاه اقتصادی بزرگ در جریان است، می‌تواند کنجکاوی زیادی ایجاد کند، با اینکه بر اساس سابقه مهدویان به سهولت می‌توان ادعا کرد که نگاه این فیلم به معضل سیاسی- اجتماعی ملتهبی که دستمایه روایتش قرار داده، عمق چندانی نخواهد داشت و ساده و بی‌دردسر از کنار آن رد خواهد شد.
طرح این نکته در خبرگزاری‌ها- که مهدویان امنیتی‌ترین فیلمساز سینمای ایران بوده- «مرد بازنده» را از منظر دیگری هم جذاب و بحث‌انگیز می‌کند. اخیرا یکی از خبرگزاری‌های رسمی کشور در گزارشی آماری به فیلم‌هایی که فیلمسازان مختلف برای نهادهای امنیتی ساخته بودند، اشاره کرده و در نهایت محمدحسین مهدویان و ابراهیم حاتمی‌کیا را به عنوان امنیتی‌ترین فیلمسازان حال حاضر (و البته تمام تاریخ) سینمای ایران معرفی کرده بود. انتخابی که نام مهدویان را بعد از دو گریز «درخت گردو» و «شیشلیک»- که خودخواسته و آگاهانه تلاش کرده بود خود را تکنیسینی دور از ایدئولوژی وانماید و خود را از سایه چند فیلم سیاسی اول و نگاه خاص سیاسی آن‌ها جدا کند- دوباره سر زبان‌ها انداخت و او را دوباره به همان کارگردان جنجالی و حاشیه‌ساز و بحث‌انگیز «ماجرای نیمروز» تبدیل کرد.
از این منظر «مرد بازنده» بی‌تردید کمتر نشانی از نگاه تند و افراطی فیلم‌های آغازین کارنامه مهدویان خواهد داشت. با این حال، مهدویان حتی اگر قرار باشد نگاه محافظه‌کارانه‌ای نیز به موضوعی چون مفاسد اقتصادی داشته باشد، باز هم با توجه به دایره نزدیکان کارگردان و دسترسی او به پرونده‌های ویژه اقتصادی می‌تواند تجربه جذابی رقم بزند!