یادداشتی کوتاه بر فیلم «برف آخر» اثر امیرحسین عسگری
مژده غضنفری: «برفِ آخر» فیلمی عاشقانه در فضای سرد و برفی است و فیلمساز از برف و سرما استفاده می‌کند تا این سردی را به روابط و و عشق موجود بین آدم‌های فیلم گره بزند.
ریتم فیلم کند است و مدت زمان ۱۲۰ دقیقه‌‌ای آن برای چنین فیلمی کمی طولانی به نظر می‌رسد.
فیلمساز در عین حال تلاش می‌کند روابط عاشقانه‌ی بین کاراکترهای فیلم را به حیوانات و محیط زیست پیوند بزند و از این المان‌ها در خدمت پیش‌برد روایت فیلم استفاده‌ی دراماتیک کند.
«برف آخر» با اینکه از بازیگران چهره‌ای همچون امین حیایی استفاده می‌کند اما عملاً فیلمی هنر و تجربه‌ای است و البته جشنواره‌ی فیلم به معنای واقعی جایگاه چنین آثاری است. ف
یلمساز با اینکه سردی روابط را به تصویر می‌کشد و فیلم در شب تمام می‌شود، اما نوری از دوردست پیداست و سوسوی امیدی در فیلم شعله می‌کشد.
برف آخر فیلم عاشقانه‌ی متوسطی است که البته اجرای سختی داشته است و کارگردان کم و بیش از عهده‌ی آن برآمده است.