حمید محمدی: برف آخر ساخته امیرحسین عسگری یک درام داستانی از تقابل انسان با محیط زیست است. تقابلی با طبیعت که گاه از عشق بر می خیزد و گاهی از تنفر.
این جاست که دو سوی این تقابل تراژیک؛ نیروهای خیر و شر یک درام را به وجود می آورند و در نهایت آن چیزی که به جا می ماند، عشقی است که انسان در مقابل عظمت طبیعت می تواند نشان دهد. چراکه از دید فیلم ساز، این انسان است که با ورود بی جا در طبیعت موجب تداخل در امور آن شده.
حال با چنین منطقی، انسانی که به جنگ با طبیعت می رود قطعا دچار شکست خواهد شد.
از این رو عسگری با ایجاد دو قطب خیر و شر، در سمتی پدری را قرار می دهد که می خواهد منتقم از طبیعت باشد، چراکه فکر می کند دخترش را گرگ ها دریده اند و در طرف مقابل یک فعال محیط زیست است که به مقابله با این پدر منتقم برخواسته و اتفاقا خود را عاشق گرگ ها می نامد.
در این میان کاراکتر اصلی برف آخر که یک دامپزشک است، در نوسان بین این دو قطب قرار دارد. چراکه از طرفی رفیق آن پدر است و از طرفی دیگر علاقه ای به این فعال محیط زیستی دارد. همچنین در حادثه ای که موجب سوختگی او شده، مقصر را گرگ ها می داند.
و در نهایت سکانس پایانی با گویایی ویژه ای نشان می دهد که این دامپزشک چگونه از نوسان بین دو قطب خلاص شده و به کدامین سو کشیده شود.
از دل این طرح، داستانی ساخته می شود که روایت سینمایی آن؛ به حق جای خالی اش در سینمای تألیفی ایران احساس می شد.
با این حساب فیلم برف آخر با بیانی شیوا و ارائه تصویری متناسب، توانست فیلمی باشد، موفق. از روایت قابل توجه کارگردان از داستانی تراژیک گرفته تا بازی درست و به اندازه امین حیایی. همچنین تصاویر فیلم که نشان از تعامل قدرتمند فیلمساز و گروه تصویربرداری دارد، به موفقیت برف آخر کمک می کند.
تصاویری که برخواسته از شاعرانگی منحصر به فرد سینمای ایران است که نمونه های بسیار قدرتمندتر آن را می توان در فیلم های سهراب شهید ثالث و عباس کیارستمی هم دید. البته مشخصا امیرحسین عسگری فاصله زیادی با این اسم های بزرگ دارد، اما روندی که او آغاز کرده می تواند عسگری را به این شاعرانگی قدرتمند سینمایی متصل کند.
برف آخر قطعا یکی از مهم ترین فیلم های چهلمین جشنواره فیلم فجر است.