فوتبال ایران با مشکلات بسیاری در خصوص عدم وجود استادیوم‌هایخوب مواجه است که در این گزارش دلایل آن‌را بررسی کرده ایم.
به گزارش شهروند آنلاین، در سال‌های گذشته، چند باشگاه لیگ برتری دست به ساخت استادیوم‌های جدید برای حضور در مسابقات زدند. در اهواز، فولادی‌ها «فولادآره‌نا» را ساختند. در مشهد «پدیده» صاحب استادیوم شد. در تبریز تراکتور ورزشگاه نسبتا خوبی در اختیار دارد و در اصفهان، «نقش‌جهان» از برترین استادیوم‌های کشور است که در اختیار باشگاه سپاهان قرار دارد. سایر تیم‌های لیگ برتری نیز در سال‌های اخیر سعی کردند با بازسازی و مرمت ورزشگاه‌های قدیمی خود، مجوز برگزاری مسابقات لیگ برتر را کسب کنند، اما در لیگ دسته اول و دسته دوم فوتبال ایران، اوضاع به‌شدت بد است. در لیگ‌های پایین‌تر به دلایلی مثل عدم پخش زنده مسابقات و …، نظارت کافی وجود ندارد و سختگیری‌هایی نظیر آنچه برای لیگ برتر در نظر گرفته می‌شود، در لیگ‌های پایین‌تر اعمال نمی‌شود. زمین‌های بی‌کیفیت آسیب‌های بسیاری به بدنه فوتبال وارد می‌کند که مهم‌ترین آن، آسیب جسمانی به بازیکنان است. نکته قابل توجه و تامل این است که اکثر استعدادهای جوان فوتبال ایران در لیگ‌های پایین‌تر توپ می‌زنند و بسیاری از آنها پس از آسیب‌دیدگی در این زمین‌های غیر استاندارد، دچار سرخوردگی می‌شوند و با فوتبال برای همیشه وداع می‌کنند.
یک استادیوم «آزادی» برای پایتخت کافی نیست
درحالی که انتظار می‌رود تهران به‌عنوان پایتخت ایران، با بیش از 15 میلیون نفر جمعیت و حضور دو تیم پرطرفدار استقلال و پرسپولیس، وضعیت نسبتا بهتری از این نظر داشته باشد، اما در کمال تعجب شاهدیم که به‌جز ورزشگاه آزادی، عملا ورزشگاه مجهز دیگری در تهران وجود ندارد. این درحالی است که ورزشگاه آزادی هم کم‌کم به سمت فرسودگی حرکت می‌کند. در هفته‌های اخیر، تصاویری در این‌باره در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد که نشان‌دهنده احتمال ریزش در برخی از نقاط این ورزشگاه بود. در سال‌های اخیر ورزشگاه‌هایی مثل تختی، شیرودی، هما، شهدای شهر قدس و … که پیش از این، از ورزشگاه‌های مطلوب استان تهران بوده‌اند، بلااستفاده رها شده‌اند و می‌بینیم که برای مثال تنها تیم زنان استان تهران که در سال گذشته در لیگ برتر حاضر بود (بادرود تهران)، برای انجام مسابقات از چمن مصنوعی بی‌کیفیت در خارج از تهران استفاده می‌کرد. پیکان و هوادار دیگر تیم‌های لیگ برتر فوتبال در استان تهران هستند که از ابتدای فصل با مشکل میزبانی مواجه بودند و برای مثال پیکانی‌ها در استان مجاور (البرز) در ورزشگاه انقلاب کرج از تیم‌های دیگر میزبانی کرده‌اند.
افتتاح کافی نیست؛ ورزشگاه‌ها نیاز به رسیدگی مداوم دارند
در برخی از استان‌ها، ورزشگاه‌های خوبی افتتاح می‌شوند، اما بعد از مدتی به دلیل نبود رسیدگی‌های لازم، این ورزشگاه‌ها فرسوده می‌شوند. برای مثال، رختکن ورزشگاه سردار جنگل شهر انزلی که سال‌ها از افتتاح آن می‌گذرد، همچنان مثل روزهای اول است و بازسازی در آن صورت نگرفته است. در آبادان، رفسنجان و چند شهر دیگر مشکلاتی وجود دارد و این درحالی است که مسئولان کنفدراسیون فوتبال آسیا، هر بار که برای بازدید از ورزشگاه‌ها به ایران می‌آیند، به تک‌تک قسمت‌های ورزشگاه‌ها سرکشی می‌کنند و کسب مجوز میزبانی، فقط منوط به داشتن چمن مطلوب نیست.
اوضاع در لیگ یک وخیم است
اگر فکر می‌کنید که اوضاع ورزشگاه‌ها در لیگ برتر چندان مطلوب نیست، باید به شما بگوییم که شرایط در لیگ دسته اول به مراتب وخیم‌تر است. شاید برای شما جالب باشد که بدانید تیم خیبر خرم‌آباد به دلیل نداشتن ورزشگاه مطلوب در استان لرستان، به‌طور کلی در مشهد مستقر است و در ورزشگاه امام رضا(ع) از حریفان خود میزبانی می‌کند. «چوکا»ی تالش، تیمی پرهوادار در لیگ دسته اول کشور است که با وجود الزامات سازمان لیگ، همچنان مسابقاتش در چمن مصنوعی برگزار می‌شود. «دریای بابل» عملا در شهر بابل در زمین خاکی از حریفان خود میزبانی می‌کند و در هفته‌هایی که با سختگیری‌های بیشتری رو‌به‌رو می‌شود، در ساری این کار را انجام می‌دهد. «خلیج فارس» ماهشهر نیز یکی دیگر از تیم‌های لیگ دسته اول است که استادیوم مناسب برای میزبانی ندارد و حتی در ابتدای فصل یک دیدار را به دلیل مهیا نبودن شرایط میزبانی، با حکم کمیته انضباطی با نتیجه سه بر صفر واگذار کرد. «خوشه طلایی» هم مانند چند تیم دیگر، نتوانست در شهر خود میزبان حریفانش باشد و در قم به مصاف آنان می‌رود. با این شرایط، وقتی اوضاع استادیوم‌ها در لیگ دسته اول به این صورت است، فکر می‌کنید در لیگ دسته دوم و سوم چه خبر است؟! شاید اگر امکان استخراج آمار مصدومیت بازیکنان، همچنین آمار فنی مسابقات در لیگ‌های پایین‌تر وجود داشته باشد، به راحتی بتوان از تاثیر استادیومی مطلوب در کیفیت مسابقات سخن گفت.
معضل بزرگ دیگر؛ ساخت ورزشگاه با دلایل غیر فوتبالی
در سال‌های اخیر شاهد بوده‌ایم که در شهرهایی استادیوم ساخته شده است که شاید در اولویت ساخت آن نبوده‌اند. طبیعتا بهتر است که تمام شهرهای کشور دارای حداقل یک استادیوم مجهز و مناسب باشند، اما عقل حکم می‌کند که این اتفاق بر اساس اولویت رخ دهد. برای مثال مشهد به‌عنوان یکی از کلانشهرهای ایران دارای 3 استادیوم تختی، ثامن و ورزشگاه امام رضا(ع) است. استادیوم امام رضا(ع) با گنجایش 25 هزار نفر مدرن‌ترین و اولین ورزشگاه مسقف ایران است که با هزینه آستان قدس رضوی ساخته و 25 شهریور سال 96 با انجام یک بازی دوستانه بین تیم‌های منتخب مشهد و منتخب شهر کربلا افتتاح شد. اما در حال حاضر این استان نه در لیگ برتر، نه در لیگ دسته اول هیچ تیمی ندارد و گاهی این ورزشگاه‌ها توسط تیم‌های استان‌های دیگر که ورزشگاه ندارند، اجاره می‌شود. چهارمین ورزشگاه بزرگ ایران در استان فارس با بودجه‌ای بالغ بر 114 میلیارد تومان در سال 96 ساخته شد. این استادیوم 50 هزار نفری در حالی به بهره‌برداری رسید که استان فارس در لیگ برتر نماینده‌ای ندارد و یکی از مشکلات این ورزشگاه فاصله 50 کیلومتری آن با شهر شیراز است. «حافظیه» قدیمی‌ترین ورزشگاه شیراز است که در مرکز شهر قرار دارد و از موقعیت مکانی خوبی برخوردار است. شاید سازمان تجهیز و نوسازی اماکن ورزشی می‌توانست با هزینه کمتر ورزشگاه حافظیه را بازسازی کند و استادیوم «پارس» را در فاصله‌ای دور از شهر شیراز نمی‌ساخت.
VAR را کجا مستقر خواهید کرد؟!
بر اساس اعلام رسمی خداداد افشاریان، رئیس کمیته داوران، و مهدی تاج، رئیس فدراسیون فوتبال، از سال آینده یعنی لیگ بیست و سوم، سیستم کمک‌داور ویدیویی در ایران راه‌اندازی خواهد شد. با در نظر گرفتن اینکه تیم‌ها بر مشکلات ارزی غلبه خواهند کرد و تجهیزات مورد نیاز وارد کشور خواهد شد، سوال این است که اتاق مانیتورینگ سیستم کمک‌داور ویدیویی در کجا تعبیه خواهد شد؟! به جز استادیوم آزادی و یکی، دو استادیوم دیگر، سایر استادیوم‌های کشور محل مورد نظر برای استقرار تجهیزات VAR را ندارند. این یکی دیگر از معضلات باشگاه‌ها در فصل آتی خواهد بود که توصیه ما این است قبل از مواجه‌شدن با این مشکل، به فکر برطرف کردن این معضل باشید.
استادیوم حرفه‌ای از ملزومات AFC است
در سال‌های گذشته، AFC با اعزام نمایندگان خود به ایران و سرکشی به تمام استان‌های کشور برای بررسی میزان کیفیت استادیوم‌های مختلف، نشان داده است که نسبت به این موضوع حساسیت‌های ویژه‌ای دارد. این حساسیت‌ها درباره تیم‌هایی که در مسابقات آسیایی از حریفان میزبانی می‌کنند، چندین‌برابر است و باشگاه‌های ایرانی برای کسب مجوز حرفه‌ای، نیاز مبرمی به دریافت تاییدیه‌های کنفدراسیون فوتبال آسیا دارند.
//اتمام پیام