به نام خدا، مادر و فلسطین

آنها زاده غربت هستند، مهاجرانی پراکنده در تمام دنیا که تحت نام مراکش زیر سایه جام جهانی فوتبال گرد هم آمده بودند. جمعی جنگنده و شگفتی‌ساز که فراتر از نام و سرزمین‌شان قاب‌هایی جاودانه در قطر ساختند. اکنون آنها با عنوان چهارمی فقط یک روز زودتر از قهرمان از جام خارج می‌شوند اما ورای فوتبال، قهرمان واقعی مستطیل سبز کسی یا چیزی غیر از آنها نبود.مراکشی‌ها ذاکرین بزرگ جام جهانی بودند، تا چیزهایی را به یاد بیاوریم که گمگشته‌های عصر امروزند.اول اینکه آنها به ما یادآوری کردند که خدا هست و سپاس تنها شایسته اوست، حتی بعد از شکست و ناکامی. سجده‌های شکرشان پس از آوردگاه‌های بزرگ جام جهانی قابی ماندگار بود که نشان می‌داد آنها با توکل، زانوی همت بسته بودند.«مادر» احساسی‌ترین قاب جام جهانی قطر بود که از دریچه اعمال مراکشی‌ها به بیرون تراوید. آنها شادمانی‌شان را در درون و بیرون از مستطیل سبز با مادران‌شان تقسیم کردند. آنها را بوسیدند و با آنها رقصیدند. مادرانی که رنج بر صورت آنها چنگ انداخته بود و مهر در سیمای‌شان، رنگ. تصاویر غریب آنها در این نمایش پر زرق و برق جاودانه شد تا از یاد نبریم تمدن انسانی بدون عشق و احترام به مادر، زنده نخواهد بود.سومین یادآوری بزرگ مراکشی‌ها برای جهانیان، غصب نامشروع سرزمینی بود که دهه‌های متمادی یک ملت را آواره کرده است. آنها در آوردگاه جام جهانی نماد مهاجران و آوارگان فلسطینی شدند و صدای مظلوم را تا یک روز مانده به پایان جام جهانی با خود مرحله به مرحله فریاد زدند. در حالی که جهان عرب و حتی دولتمردان کشور خودشان درحال سازش با رژیم غاصب صهیونیستی و فراموشی آرمان‌های ملت فلسطین بودند، بازیکنان مراکشی یک بار دیگر نشان دادند که در این مسیر ملت‌ها همگام با دولت‌هایشان نیستند. از میان فرانسه یا آرژانتین امروز یکی، جام طلایی را فتح می‌کند تا چشم جهان به آنها خیره شود اما همه می‌دانند که پیش و بیش از دو فینالیست مراکش قلب‌ها را ربوده بود.