زمانی که باستان‌شناسان حدود ۲۰۰ گور بی‌نام را در مدرسه‌ای قدیمی در کانادا کشف کردند توجه جامعه جهانی به یکی از شرم‌آورترین فصل‌های تاریخ این کشور جلب شد، مرگ کودکان بومی در مدارس شبانه‌روزی کانادا. از دهه ۱۸۸۰ و تقریباً بخش زیادی از قرن بیستم بیش از ۱۵۰هزار کودک از بیش از ۱۰۰ جامعه بومی در سرتاسر کانادا به زور از خانواده‌هایشان جدا شده و به مدارس شبانه‌روزی فرستاده شدند که بودجه آنها توسط دولت تأمین شده و کلیسا آنها را اداره می‌کرد.
به گزارش خبرنگار شهروندآنلاین؛ زمانی که باستان‌شناسان حدود ۲۰۰ گور بی‌نام را در مدرسه قدیمی در کانادا کشف کردند توجه جامعه جهانی به یکی از شرم‌آورترین فصل‌های تاریخ این کشور جلب شد. از دهه ۱۸۸۰ و تقریباً بخش زیادی از قرن بیستم بیش از ۱۵۰هزار کودک از بیش از ۱۰۰ جامعه بومی در سرتاسر کانادا به زور از خانواده‌هایشان جدا شده و به مدارس شبانه‌روزی فرستاده شدند که بودجه آنها توسط دولت تأمین شده و کلیسا آنها را اداره می‌کرد.
هدف این مدارس به اصطلاح خودشان متمدن کردن و مسیحی کردن این کودکان بومی با دور کردن آنها از خانواده، جامعه و فرهنگشان بود. مقامات مدرسه و پلیس اغلب بدون اطلاع قبلی به سراغ جوامع محلی رفته و کودکان را جمع آوری می‌کردند. اگر والدینشان از تحویل کودکان خودداری می‌کردند زندانی می‌شدند.
زمانی که کودکان به مدرسه می‌رسیدند به آنها صفت وحشی اطلاق شده، موهای بلند آنها را کوتاه می‌کردند و اگر کودکان به زبان محلی خود صحبت می‌کردند تنبیه می‌شدند.
این مدارس در کانادا تا حدی از مدارس ایالات متحده آمریکا الهام گرفته شده بودند. در سال ۱۸۷۹ «مدرسه صنعتی سرخپوستان کارلایل» در پنسیلوانیا افتتاح شد که شعار آن این بود: «سرخپوست درون آنها را بکشید تا بشریت را نجات دهید.»
این مدارس شبانه‌روزی وسیله‌ای بودن برای دولت تا سطح یکسان‌سازی و حل کردن جوامع محلی در خود را اجرا کند. کودکانی که به زور به مدارس آورده می‌شدند از هویت خود تهی می‌شدند. موهای آنها، که مانند تمام بومیان شمال آمریکا بلند بود، کوتاه می‌شد. نام‌های آنها به نام‌های اروپایی تغییر می کرد و مجبور بودند لباس‌های اروپایی بپوشند. آنها را مجبور می‌کردند مسیحی شوند و حتی بعضی از آنها به جای نام فقط با یک شماره یا کد مشخص می‌شدند.
این هویت‌زدایی و کشتار فرهنگی آغاز آسیب‌های روانی بود. در هم شکستن روحیه کودکان در کنار سوءاستفاده‌های فیزیکی، تنبیه‌های شدید نظیر کتک زدن و زندانی کردن آنها در اتاق‌های تاریک و حتی آزار جنسی فاجعه‌ای بود که این مدارس به اصطلاح مسیحی رقم زدند.
بیش از ۳ هزار کودک در اثر بیماری، سوء‌تغذیه، وضعیت بهداشتی نامناسب به دلیل جمعیت زیاد خوابگاه‌ها و یا در تلاش برای فرار کردن از مدارس جان خود را از دست دادند که مرگ آنها گاهی حتی به خانواده‌ها نیز خبر داده نمی‌شد. آمار مرگ و میر در بعضی از این مدارس حتی از میانگین تعداد مرگ در کشور نیز بالاتر بوده و بعضی از مدارس گورستان مخصوص به خود را داشتند.
سال گذشته باستان‌شناسان حدود ۲۰۰ گور بی‌نام را در مدرسه «کاملوپس» در بریتیش کلمبیا کشف کردند. چند هفته بعد نیز ۷۵۱ گور بی‌نام دیگر نیز در نزدیکی محل مدرسه شبانه‌روزی «مری‌ویل» در ساسکاچوان پیدا شد. زمانی در این مکان یک گورستان کاتولیک وجود داشت که سنگ مزارهای آن در دهه ۱۹۶۰ توسط یک کشیش با بلدوزر ویران شد. با استفاده از رادارها و دستگاه‌های مخصوص گورهای بی‌نام دیگری نیز در مدرسه «سن اوژن» یافت شدند و جستجو برای دیگر گورهای بی‌نام همچنان ادامه دارد.
بسیاری از این مدارس در طول زمان ویران شدند. آخرین از ۱۳۹ مدرسه شبانه‌روزی بومیان در سال ۱۹۹۸ ویران شد. اما ساختمان مدرسه «ماسکوکوون» در لستوک، ساسکاچوان، همچنان پا برجاست و پنجره‌های تاریک و دیوارهای ویران آن همچنان خاطرات تلخ اشک‌ها، فریادها، آزارها و مرگ‌ها را زنده نگه داشته است.
تعدادی از بازماندگان که آزار دیده و گاهی دوستان یا خواهر و برادر خود را در این مدارس از دست داده‌اند و افراد زیادی از جوامع بومی کانادا شکایاتی را در دادگاه‌ها طرح کرده‌اند که همچنان در دست پیگیری است. با این حال کلیسای کاتولیک به عنوان اداره‌کننده این مدارس به طور رسمی عذرخواهی نکرده است. پاپ فرانسیس در توییتی نوشت نسبت به مردم بومی کانادا احساس همدردی می‌کند ولی عذرخواهی رسمی در کار نبود.
گزارش: مهرناز الماسی