یک کانال تندرو در نقد پولی شدن دانشگاه و تحصیل است که: با رتبه ۵۸هزار، هر ترم ۶۰میلیون تومان می‌دهد و در پردیس «دانشگاه تهران»، «حقوق» می‌خواند! دیگری با رتبه ۳۲۰۰ و ترمی۱۶۵ میلیون تومان، در رشته «پزشکی» دانشگاه شهیدبهشتی، تحصیل می‌کند! پول بده و در بهترین دانشگاه‌های ایران درس بخوان و مدرک بگیر! گوشه‌ای از «کالاسازی آموزشی» در ایران! »
واقعيت اين است كه مشكل تبعيض بويژه در تحصيلات، فقط ناشي از داشتن و نداشتن پول نمي‌شود، بلكه تبعيض بدتري داريم كه فاجعه‌بارتر از اين است.
اينكه كسي بپذيرد پول بدهد تا در دانشگاه تحصيل كند ايرادي ندارد، به شرطي كه افراد فاقد ثروت نيز بتوانند تحصيل كنند، كه اكنون دانشگاه‌هاي ايران بخش قابل توجهی از ظرفيت خود را به صورت رايگان در اختيار کسانی قرار مي‌دهند که آماده پرداخت هزینه آن هستند و افرادي كه تا حدی از صلاحيت علمي و استعداد كافي برخوردارند، مي‌توانند از اين فرصت استفاده كنند و با پرداخت پول تحصیل کنند. ولي مشكل از آنجا آغاز مي‌شود كه افراد فاقد صلاحيت علمي و بدون پرداخت پول و با كلي امتيازات به ناحق وارد دانشگاه مي‌شوند و اساس و بنيان كسب دانش و نهاد دانشگاه را دچار اختلال مي‌كنند.
جهت اطلاع بايد گفت اگرچه رتبه كساني كه وارد پرديس‌هاي دانشگاهي مي‌شوند و پول مي‌دهند از دانشجويان عادي كمتر است، ولي تفاوت آن از مورد ديگری که ذکر شد خیلی خیلی كمتر است.
براي نمونه آخرين كسي كه امسال در رشته پزشكي دانشگاه تبريز قبول شده، داراي رتبه کشوری نزديك به 1500 است ولي در پرديس خودگردان كه پولي است، اين رتبه به حدود 3 هزار مي‌رسد كه دو برابر فاصله است ولی در همان لحظه سهميه‌های ديگری هستند كه بدون پرداخت پول، با رتبه 48 هزار در كلاس پزشكی نشسته‌اند، خطر چنين سهميه‌اي ده‌ها برابر بيشتر از خطر پولي شدن دانشگاه است؛ زيرا كسي كه پول مي‌دهد نوعي تعهد در برابر اين امکان تحصیل کردن را مي‌پذيرد و به توسعه مادي دانشگاه كمك می‌كند، ولي آن ديگری نه صلاحيت علمی دارد و نه هيچ كمك مالی به دانشگاه می‌كند . چگونه ممکن است کسی اخلاق‌مدار باشد و به خود اجازه می‌دهد با اين حد از صلاحيت علمی در كلاس پزشكی بنشيند و بخواهد مردم و بيماران را درمان كند؟!