مناسبت‌ها بهانه‌هایی هستند برای پرداختن به آنچه تجربه دیروز و نیاز امروز و فردای ما در گرو پرداختن به موضوعات مهم زیست فردی و اجتماعی است. مناسبت‌ها به ما می‌گویند تا از تکرارهای بی‌حاصل پرهیز و آنچه را که تکرارش مثل نفس‌کشیدن حیاتی است، تسهیل و تسریع کنیم.
روز معلم چه از نوع ملی و چه از نوع جهانی‌اش به ما یادآوری می‌کند که برای بهتر زیستن، چاره‌ای جز آموختن و توانمندترشدن نیست و زمان طلایی کودکی و نوجوانی، بهار آموختن و توانمندشدن است که فقط و فقط در سایه داشتن معلمانی سالم، ماهر، باانگیزه و دارای منزلت و معیشت متناسب با این حرفه سرنوشت‌ساز میسر می‌گردد.
روز معلم ۱۴۰۰ در حالی فرامی‌رسد که سال تحصیلی تمام کرونایی بیش از همیشه اهمیت، ارزش، اعتبار و سختی کار معلمان را نمایان ساخت و همه مادران و پدران، با تمام وجودشان به این مهم پی بردند؛ به طوری که بیش از هر کسی، این والدین هستند که برای عادی‌شدن شرایط مدارس و حضوری‌شدن آموزش روزشماری می‌کنند؛ آنها دریافتند که وقتی مدیریت یک یا دو فرزند آنقدر کار حرفه‌ای و دشواری است که نیازمند دانش، مهارت و ویژگی‌های شخصیتی معلمانه است، مدیریت ۲۰ یا ۳۰ و حتی در برخی از کلاس‌های ۴۰ نفری کودکان و نوجوانان، یک تنه توسط معلم، چه معجزه‌ای است که کمتر به ارزش و سختی و اهمیت آن بها داده می‌شود.
در سال تحصیلی کرونایی، معلمان آنقدر خوش درخشیدند که مسئولان مجبور به تسلیم در برابر خلاقیت‌های معلمان و مدارس شدند و معلم‌محوری و مدرسه‌محوری که سال‌ها توسط کارشناسان و منتقدان فریاد می‌شد، چشمه‌هایی از اعجاز خود را نمایان ساخت.
تعدادی از معلمان در آتش عشق معلمی سوختند و تا دقایق پایانی زندگی خود، روی تخت بیمارستان و در بستر بیماری هم گوشی و تبلت به دست، از نشاندن بذر امید و دانش در دل و ذهن دانش‌آموزان خود غافل نبودند.
در زیر غبار محرومیت‌ها و مظلومیت‌های دانش‌آموزانِ به دور از اینترنت و محروم از موبایل و تبلت، این معلمان عاشق و فداکار بودند که آموزش حضوری را به بهای جان خود برقرار کردند و اجازه ندادند تا کرونا فرصت دانستن و توانستن را از کودکان و نوجوانان این مرزو بوم بگیرد.
اما روز معلم فرا می‌رسد و باز هم مثل همه سال‌های گذشته و شاید بدتر، بیشتر مسئولان در رده‌های مختلف، پاسخگوی این پرسش تکراری باشند که چه زمانی معلم در صدر می‌نشیند و قدر می‌بیند؟!
اگر تا روز معلم ۱۴۰۰ چاره‌ای برای بهبود و ارتقای حرفه معلمی و رفع مشکلات و مسائل معلمان اندیشیده نشده است، آیا امیدی به ۱۴۰۱ است؟!
در پایان یادآوری می‌نماید که راه توسعه همه‌جانبه و پایدار از مسیر نظام آموزشی کارآمد و برخورداری از معلمانی توانمند، باانگیزه و امیدوار می‌گذرد.