گویش دزفولی زیرمجموعه زبان‌های جنوب‌غربی ایران است که برخی آن را بازمانده پارسی میانه و برخی زیرمجموعه لری-دزفولی می‌دانند
به گزارش شهروند آنلاین؛ چهارم خرداد روز دزفول است، شهری که به مقاومت، موزه آجری ایران، تمدن باستانی، محصولات کشاورزی و گویش ویژه آن معروف است.
گویش دزفولی زیرمجموعه زبان‌های جنوب‌غربی ایران است که برخی آن را زیرمجموعه زبان فارسی و بازمانده پارسی میانه می‌دانند و واژگان اصیل پارسی فراوان در این گویش باقی مانده است.
برخی دیگر آن را زیر مجموعه لری-دزفولی قرار داده‌اند. آنچه مسلم است گویش دزفولی با زبان لری از جمله گویش بختیاری اشتراکاتی در حوزه واژگان دارد.
اولین و کهن‌ترین گویش مردم دزفول زبان باستانی عیلامی بود که با مستقر شدن هخامنشیان و اسرای یونانی در حوالی دزفول کنونی تحت تأثیر قرار گرفته و ترکیبی شد از زبان عیلامی، پارسی و یونانی.
همجواری با اقوام مختلف نیز در تکامل این گویش تاثیر بسیاری داشته است، نظیر گویش اقوام عرب و یا صابئین مندایی که از فلسطین به منطقه بین‌النهرین و خوزستان مهاجرت کرده و زبان آنها شاخه‌ای از زبان‌های آرامی است.
همچنین اقوام لر و بختیاری‌های ساکن در دامنه‌های زاگرس در شمال دزفول نظیر طوایف چهارلنگ و هفت‌لنگ بختیاری نیز بیشترین مراودات را با مردم دزفول داشته و کلمات مشترک بین این دو گویش زیاد دیده می‌شود.
در این میان هجوم قوای متفقین در طی دو جنگ جهانی در مناطق جنوبی ایران نیز باعث ورود کلمات انگلیسی و فرانسوی به گویش دزفولی شده است.
محمدتقی ناهیدی دزفولی دارای سروده‌هایی به گویش دزفولی است و احمد محمود که از پدر و مادری دزفولی زاده شده بود در رمان‌های خود از جمله همسایه‌ها و مدار صفر درجه از واژگان، لالایی‌ها و سروده‌های دزفولی بهره برده است.
گوینده و گزارشگر: مهرناز الماسی